[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tak przez siedemó
iesiąt dni martwili się dygnitarze.Pierwsze drgnienie radości przebiegło Egipt wówczas, gdy z ó
ielnicy zmarłych danoznać, że ciało władcy wydobyto z kąpieli sodowej i że balsamiści i kapłani już spełniająnad nim obrządki.W tym dniu po raz pierwszy ostrzyżono włosy, usunięto błoto z twarzy, a kto miałochotę, umył się.I w rzeczy samej, już nie było powodu do martwienia się: Horus bo-wiem znalazł zwłoki Ozyrysa, władca Egiptu, ó
ięki sztuce balsamistów, oó
yskiwał życie,a ó
ięki modłom kapłanów i Księó
e Zmarłych stawał się równy bogom.Od tej chwili nieboszczyk faraon Mer-amen-Ramzes urzędownie nazywał się Ozyry-sem; nieurzędownie bowiem nazywano go tak natychmiast po śmierci.Wroó
ona wesołość ludu egipskiego zaczęła brać górę nad żałobą, szczególniej wśródwojska, rzemieślników i chłopów.Radość ta przybierała niekiedy nieprzystojne formypomięó
y ludem prostym.Nie wiadomo bowiem, skąd zaczęły krążyć pogłoski, że nowy faraon, którego całylud już kochał instynktownie, że młody pan chce zająć się poprawieniem doli chłopów,robotników, a nawet niewolników.Z tego powodu zdarzało się (rzecz niesłychana!), że mularze, stolarze i garncarze, za-miast pić spokojnie i rozmawiać o swoim fachu lub interesach roó
innych, ośmielali sięw szynkowniach nie tylko narzekać na podatki, ale nawet sarkać na właó
ę kapłanów.Chłopi zaś, zamiast czas wolny od roboty poświęcać modlitwom i pamięci przodków,mówili mięó
y sobą: jak by to było dobrze, gdyby każdy z nich posiadał kilka zagonówgruntu na własność i mógł odpoczywać co siódmy ó
ień!O wojsku, a szczególniej o cuó
oziemskich pułkach, nie ma co wspominać.Luó
ieci wyobrażali sobie, że są najznakomitszą klasą w Egipcie, a jeżeli nie są, to wnet będą,po jakiejś tam szczęśliwej wojnie, która ma wybuchnąć.Za to nomarchowie, szlachta sieó
ąca w wiejskich majątkach, a nade wszystko arcy-kapłani różnych świątyń, uroczyście obchoó
ili żałobę po zmarłym panu, bez względu, żemożna było już cieszyć się, gdy faraon został Ozyrysem.Z
ciśle rzeczy biorąc, nowy władca dotychczas nikomu nie zrobił krzywdy, więc przy-czyną smutku dostojników były tylko pogłoski, te same, które radowały lud prosty.No-marchowie i szlachta cierpli na myśl, że ich chłop może próżnować przez pięćó
iesiąt dniw roku, a co gorsza  posiadać na własność ziemię, choćby tylko w rozmiarach wystar-czających na zbudowanie grobu.Kapłani bledli i zaciskali zęby, patrząc na gospodarstwoRamzesa XIII i sposób, w jaki ich traktował.Rzeczywiście w pałacu królewskim zaszły ogromne zmiany.Faraon mieszkanie swoje przeniósł do jednego z gmachów skrzydłowych, w którymprawie wszystkie pokoje zajęli jenerałowie.W suterynach pomieścił żołnierzy greckich,na piętrze gwardię, w pokojach znajdujących się wzdłuż muru  Etiopów.Wartę dokołaFaraon 272pałacyku trzymali Azjaci, a przy komnatach jego świątobliwości kwaterował ten szwadron,którego żołnierze towarzyszyli panu w czasie pościgu za Tehenną przez pustynię.Co gorsze  jego świątobliwość, pomimo tak niedawnego buntu Lib3
czyków, przy-wrócił im swoją łaskę, żadnego nie skazał na karę, owszem  obdarzał ich zaufaniem.Prawda, że korpus kapłański, który był w głównym pałacu, został w nim i odprawiałobrządki relig3
ne pod przewodnictwem dostojnego Sema.Ale ponieważ kapłani nie to-warzyszyli faraonowi przy śniadaniu, obieó
ie i kolacji, więc ich żywność stała się baró
oniewykwintną.Na próżno święci mężowie przypominali, że muszą karmić przedstawicieli ó
iewięt-nastu dynastii i mnóstwo bogów.Skarbnik zmiarkowawszy intencje faraona odpowiadałkapłanom, że dla bogów i przodków wystarczą kwiaty i wonności, a że sami prorocy, jaknakazuje moralność, powinni jadać jęczmienne placki i pop3
ać wodą lub piwem.Dla po-parcia swoich grubiańskich teorii skarbnik powoływał się na przykład arcykapłana Sema,który żył jak pokutnik, a co gorsze, mówił im, że jego świątobliwość, wraz z jenerałami,prowaó
i żołnierską kuchnię.Wobec tego kapłani pałacowi w milczeniu poczęli zastanawiać się: czy nie lepiej zrobią,gdy opuszczą skąpy dom królewski, a przeniosą się do własnych schronień obok świątyń,gó
ie będą mieli lżejsze obowiązki i głód nie bęó
ie im skręcał wnętrzności?I może uczyniliby tak natychmiast, gdyby najdostojniejsi Herhor i Me��es nie roz-kazali im wytrwać na miejscu.Ale i położenie Herhora przy nowym panu nie mogło nazywać się pomyślnym.Doniedawna wszechwładny minister, który prawie nie opuszczał pokojów królewskich, sie-ó
iał ó
iś samotny w swoim pałacyku i nieraz nie widywał nowego faraona przez całedekady.Był on jeszcze ministrem wojny, ale już prawie nie wydawał rozkazów.Wszyst-kie bowiem interesa�u t wojskowe faraon załatwiał sam.Sam czytał raporty jenerałów,sam rozstrzygał wątpliwe kwestie, a jego adiutanci brali z ministerium wojny potrzebnedokumenta�u u.Jego dostojność Herhor, jeżeli kiedy był wezwany przez władcę, to chyba po to, ażebyusłyszeć wymówkę.Niemniej wszyscy dostojnicy przyznawali, że nowy faraon baró
o pracuje.Ramzes XIII wstawał przed wschodem słońca, kąpał się i spalał kaó
idło przed posą-giem Ozyrysa [ Pobierz całość w formacie PDF ]