[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gabriel porwałją w ramiona tak gwałtownie, jak tonący czepia się zbawczej skały.Gdywreszcie ich usta się rozłączyły, Psyche ju\
traciła oddech.I wtedy wy-szeptał w jej włosy:- Nie mówiłem o tym z nikim od dnia, kiedy porzuciłem dom,a wkrótce potem i Anglię.Ojciec przekonał mnie, \
e rodzina Sylviemo\
edomagać się aresztowania mnie, choć teraz sądzę, \
e nigdy by do tegoniedoszło.Jej bliscy chcieli jedynie, \
eby smutne okoliczności jej śmierciposzły w niepamięć.Psyche uznała, \
e Gabriel poszedł na wygnanie bezzasadnie.Gniewojca i poczucie winy pozbawiły go przyjaciół i wszelkiej pomocy.Przezcałe lata nikt go nie wspomagał w samotnej walce, którą toczył, usiłującprze\
yć.Prze\
ył jednak, odniósł sukces, a lata walki tylko go zahartowały.- Jesteś teraz mocniejszy i mądrzejszy, bo musiałeś pokonać ból.Wiele te\
zobaczyłeś, podró\
ując po świecie - powiedziała.- Myślę jednak, \
e powinieneÅ› ju\
zakończyć tę wędrówkę.Trzymał ją w objęciach, a ona wsparła głowę o jego pierś.Mo\
e niechciał, \
eby widziała teraz jego twarz.Zanadto nawykł do samotnejwalki.Rozumiała to.Czy jednak kiedykolwiek wyjdzie zza barykady,którą się odgrodził od reszty świata, lub pozwoli jej tam wejść? Uczyniłjednak pierwszy krok w tym kierunku, wyznając jej prawdę o skandalusprzed lat, który zniszczył jego młodość.Przez długie minuty stali bez ruchu, wreszcie Gabriel niechętnieuniósł głowę i rozluz
nił uścisk.- Chyba wkrótce podadzą obiad.Kładą się tu spać bardzo wcześnie,a ty musisz się przecie\
umyć.Psyche spojrzała na swój lniany kostium pełen plam po trawie i roz-darty w kilku miejscach podczas ucieczki.Potrzebowała nie tylko mydła iwody, ale przecie\
nie wzięła \
adnych baga\
ów.Nie chciała zawracaćgłowy Gabrielowi swoimi kłopotami.I tak miał dosyć zmartwień,zwłaszcza decydując się na pobyt w tym upiornym domu.Ujęła go zarękę, którą ku niej wyciągnął, i wrócili razem do wielkiego dworu.Byli283ju\
blisko bocznych drzwi, gdy nagle wybiegła z nich niedu\
a, za\
ywnajejmość w średnim wieku.- Paniczu Gabrielu! - zawołała rozpromieniona.- Czy to pan?Gabriel puścił dłoń Psyche, kilkoma wielkimi krokami podszedł doniewiasty i uniósł ją nad ziemią w potę\
nym uścisku.Psyche uśmiechnęła się.Nie wiedziała, kim ta niewiasta jest, ale byłapierwszą osobą, która się cieszyła z jego powrotu.Widać było, \
e Gabrielją lubił, Psyche było więc obojętne, czym się trudni i jak zwie.Wszystko się za chwilę wyjaśniło.Gabriel postawił z powrotem naziemi ową pulchną damę o siwiejących włosach i zwrócił się ku Psyche:- To pani Parslip, moja niegdysiejsza niania, która póz
niej była za-stępczynią gospodyni.Pani Parslip, to panna Hill, moja.narzeczona.- Witam panienkę i winszuję wam obydwojgu.Ale teraz ju\
nie za-stępuję gospodyni, tylko sama nią jestem - poprawiła go.- Trudno mi uwierzyć, \
e pani tu została, słu\
ąc u mego ojca.To niejest pan łaskawy dla swojej słu\
by.- Och, on co tydzień chce mnie wyrzucić - pani Parslip wzruszyłaramionami - ale ja się nim nie przejmuję.Widzi pan, wszyscy moi krewniju\
nie \
yją, nie miałabym więc gdzie pójść.A poza tym ja jedna wiem,jak zrobić taki pudding ze śliwkami, który on lubi, no więc zostaję.- Powinien być rad z tego powodu.- Psyche podała jej rękę.Gospodyni zło\
yła jej wytworny ukłon, a potem ujęła ją za końcepalców i uśmiechnęła się szeroko.- Jaka z pani piękna dziewczyna, choć mo\
e nie wypada tego mówićakurat mnie!Gabriel uśmiechnął się, a Psyche tak ucieszyło, \
e odnalazł choćjedną przyjazną duszę, \
e chętnie by te\
ją uściskała.- Musi mi pani opowiedzieć, jakim był chłopcem - podsunęła jej.Gabriel skrzywił się.- Tylko nie o sprzątaniu kominka - zastrzegł - no i nie o tym, jak wkuchni upuściłem raz całą miskę galarety na podłogę!- Ale\
to właśnie najlepsza historyjka! - zachichotała pani Parslip iprzyjrzała mu się du\
ymi, orzechowymi oczami, a potem poklepała go poręce.- Widzę, \
e nie zawsze się panu dobrze wiodło, paniczu Gabrielu.284- Czy a\
tak bardzo to widać? - spytał, unosząc brwi.- Ach, ma pan to wypisane na twarzy.Przedtem nigdy pan nie miałtakiego czujnego spojrzenia.Ale widzę te\
, \
e pańskie serce wcią\
jestzacne.Na pięknego mę\
czyznę pan wyrósł, paniczu Gabrielu.Zawszebyłam tego zresztą pewna.Szkoda, \
e matka nie mo\
e pana terazwidzieć.Uśmiech Gabriela zgasł.- O, tak - odparł, ale zaraz zmienił temat.- Czy mo\
e nam panipomóc? Musieliśmy w pośpiechu opuścić Londyn, w połowie balu ma-skowego.- Pewnie dlatego wygląda pan niczym jakiś Cygan - stwierdziła rze-czowo pani Parslip.-Wcią\
siÄ™ pana \
arty trzymają?- Niezupełnie, ale stanowczo powinniśmy się przebrać.Jeśli zostałytu jakieś moje stare ubrania, to poradzę sobie.Czy któraś z sukien matkibędzie pasować na pannę Hill?Gospodyni przyjrzała się uwa\
nie Psyche.- Mo\
e i tak.Przesypałam jej suknie ziołami, \
eby nie wdały sięmole.Mo\
e tu i ówdzie trzeba będzie co nieco ująć, ale myślę, \
e temupodołam.Zobaczę, co da się znalez
ć, a panu przyniosę te\
brzytwę.-Brudny jak nieboskie stworzenie, a zawsze był z niego taki schludnychłopiec - zwierzyła się na ucho Psyche.- Proszę za mną do pokojów,bo jak się spóz
nicie na obiad, pański ojciec będzie straszliwie pomstował.Zupełnie jakby mówiła do małego chłopca, jakby Gabriel, jeszcze wkrótkich spodenkach, przestał jadać w pokoju dziecinnym i szykował siędo pierwszego obiadu razem z dorosłymi.Psyche się uśmiechnęła.Zradością powitała te\
perspektywę wło\
enia przyzwoitej sukni i spo-sobność ubrania się nale\
ycie na wieczorny posiłek.Wystarczy ju\
, \
ebędzie musiała siąść do stołu z tym brutalem, który - być mo\
e - spłodziłGabriela.Wydawali się tak niepodobni do siebie, pod ka\
dym względem.Czy podejrzenia tego człowieka były słuszne? W kręgach socjetyromanse zdarzały się dość często, ale Psyche nie słyszała nic o matceGabriela.Czy stary Sinclair padł ofiarą własnych uprzedzeń?Poszli posłusznie za gospodynią głównymi schodami do skrzydła zniezamieszkanymi pokojami.Przygotowano im dwie sypialnie, w dośćdu\
ym pośpiechu, sądząc z rezultatów, a słu\
Ä…ca wciÄ…\
jeszcze strzepy-wała poduszki w pomieszczeniu, do którego weszła Psyche.Zawahała285się na progu, a wtedy, choć nie miała zamiaru podsłuchiwać, usłyszała, \
egospodyni mówi do Gabriela:- Próbowała go od tego odwieść, paniczu.Błagała go, \
eby paniczowipozwolił zostać.- Moja matka? Przecie\
się ze mną wcale nie widziała.Kiedy mi po-wiedział, \
ebym się wynosił, czekałem na nią, ale nawet nie wyszła z po-koju.W sypialni Psyche słu\
ąca, czerwona i zakłopotana, wyjaśniała:- Ju\
wszystko gotowe, panienko, w dzbanku jest gorąca woda, aręczniki na krześle [ Pobierz całość w formacie PDF ]