Dołęga Mostowicz Tadeusz Ostatnia Brygada

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tymczasem przyjechała Ewa z Jankiem.Dowmunt spotkał ich na dworcu i odwiózł na Bagatelę.Byli zachwyceni.Szczególniej chłopiec nie posiadał się z radości.Zaraz wypróbował wszystkieprzyrządy sportowe, obejrzał tytuły książek i podbiegł do Andrzeja.Jaki pan dobry! Bardzo panu dziękuję! Muszę jeszcze wypróbować rek.Tylko rękawice troszeczkęza małe.Ale to nic.Kupię ci większe, Janku uś miechną ł się Dowmunt.Ewa była rozczulona.Zlicznie tu mówił a. To musiał o wiele czasu i pracy kosztować.Dowmunt spojrzał jej prosto w oczy.Zajęcie to było mi tylko przyjemnością.Jedyną przyjemnością.No, teraz proszę zagospodarowaćsię tu, a ja wieczorem jeszcze przyjadę.Gdy zamknęły się za nim drzwi, Ewa przytuliła mocno syna.Ten zaś powiedział:Pan Andrzej musiał bardzo kochać tatusia, skoro tak dba o nas.Tatuś miał rację, że pan Andrzej jestbardzo dobry i szlachetny.Tak, synku, tak.Powinieneś go też kochać.To nasz jedyny i wielki przyjaciel.Znałam go jeszczeprzedtem, zanim twój tatuś ze mną się ożenił.I wtedy był tak samo dobry i szlachetny jak teraz.Chłopiec szeroko otworzył oczy.Znałaś go? Nigdy mi o tym nie mówiłaś.Możliwe zmieszał a się.Ale na pewno, mamusiu.Znaliśmy się, a nawet już wtedy był moim przyjacielem, tak jak i tatusia, i dużo dobrego miwyświadczył.O, bardzo dużo.Pomimo zbliżającej się trzydziestki i różnorodnych przeżyć, Ewa zachowała usposobienie świeże,w niektórych przejawach wręcz dziecinne.Co zaś dotyczyło rozmaitych praktyczności życiacodziennego, przedstawiało to dla niej trudności, wobec których stawała bezradna.W tych warunkach Andrzej musiał zająć się wszystkim: szkołą Janka, służbą, podatkami,komornym, słowem tymi drobnymi sprawami, których nie chciał poruczyć żadnemu ze swoichurzędników.Zresztą obowiązki względem Bagateli były mu raczej wytchnieniem.Codziennie przesiadywał tam po parę godzin, czy to naradzając się z Ewą, czy rozmawiając zJankiem.Te rozmowy obracały się wkoło stosunków gimnazjalnych, nowych kolegów i nowychnauczycieli.Chłopiec był niezwykle rozwinięty i często aż zdumiewa! Andrzeja prostolinijnościąmyślenia i trafnością obserwacji.Szybko się zaaklimatyzował w nowych warunkach i czuł się wnich całkiem na swoich nogach.Zwykle, gdy gawędzili ze sobą, Ewa siedziała przy lampie i haftowała jakąś serwetkę.Kiedy jednakpewnego dnia musiała pójść dać dyspozycje służącej, Janek półgłosem powiedział:Proszę pana, chciałem się pana poradzić, co mam zrobić.No, cóż takiego?Tylko proszę mamusi nie mówić, bo to zmartwiłoby ją.Dobrze?Dobrze, Janku, więc?Dzisiaj jeden z kolegów, Józek Jarocki, pokłócił się ze mną o to, czy Marconi.Słowem, twierdził,że Marconi przesłał z Genui do Sydney energię elektryczną, którą paliły się lampy.Przecież tononsens? Prawda? On przesłał tylko tyle prądu, by włączyć kontakt z elektrowni w Sydney.Prawda?To wy na takie tematy kłócicie się?Ach, na wszystkie.Jarocki w ogóle jest ignorantem.Na przykład nie wie, kto w imieniu Polskipodpisał traktat wersalski! Cała klasa z niego się śmiała.Ale nie o to chodzi.Otóż, gdyudowodniłem mu, że ma zielone pojęcie, Jarocki rozzłościł się i powiedział: mógł byś mniejzadzierać nosa, bo twój ojciec był renegatem i zdrajcą.Rzucił em się , by �o wytł uc, alekoledzy nas rozdzielili i w tejż e chwili wszedł dyrektor.Oczy chłopca płonęły, wargi drgały, a czoło pokryło się rumieńcem.Andrzej położył mu rękę naramieniu.No i cóż dalej?Po lekcjach podszedł do mnie Władek Orczak i Staś Jachimecki i powiadają, że Jarocki bardzomnie przeprasza, że nic chciał mnie obrazić, że cofa wszystko, co powiedział, bo powtórzył tylko to,co mówili u niego w domu, i że zapytuje, czy mu daruję.Cóżeś im odpowiedział?Powiedziałem, że nie mogę, że Jarocki nie jest gentlemanem, a mój ojciec nie żyje i że to podlemówić takie oszczerstwa [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne