Huberath Marek S Ostatni, ktorzy wyszli z raju

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale pod koniec niemal każdy idzie ich spotkać.tak jakoś.żebywiedzieć.%7łeby ich zobaczyć.Oboje.- Będziesz z nimi rozmawiać?- Parę przypadkowych słów - wzruszyła ramionami.- Nie chcę, żeby siędomyślili.Ruder zamilkł.XXIIIRud doszedł do wniosku, że nie, ma sensu awanturować się zNeuheuflem, gdyż mogło to jedynie zaszkodzić.Nie warto było zadzierać, by nieopóznić spotkania z Marią.Ostatecznie śledczy był w jakimś stopniu jego dobroczyńcą.Nawet zdobyłsię na to, aby przeprosić Neuheufla za swój wybuch.Przeprosiny zostałyprzyjęte ze zrozumieniem.Nieokrzesany śledczy najwyrazniej na swój sposób lubił tegopodopiecznego.Rud znów pisywał wypracowania Neuheufla lub rozwiązywałjego problemy arytmetyczne.Jedynie stał się ostrożniejszy, bardziej skryty.Zdarzało się nawet, że dzielił się swoim jedzeniem z niedołężnymi starcami,którzy nie wstawali ze swoich pryczy.Nie robił tego z litości, lecz dlatego, żeMaria tak robiła.- Wiecie, Neuheufel, inaczej wyobrażałem sobie Niebo - kiedyś zacząłrozmowę ze, śledczym.Zbyt długo gryzły go wątpliwości i w końcu niewytrzymał.- Przede wszystkim brakuje mi tu.- Tu nie może ci nikogo brakować - przerwał mu Neuheufel.Był wdobrym nastroju; syty, sączył przez zęby mocną kawę i, swoim zwyczajem,spluwał fusami na podłogę.Wypracowanie zyskało wysoką cenzurę i był życzliwie nastawiony doRuda.- Każdy tu kiedyś był.Galilejczyk też.Doskonale pamiętam ten dzień,chociaż to było tak dawno - Neuheufel zamyślił się.- Przywiezli Go w piątek pofajerancie.Wszyscy, chłopaki się zlecieli, żeby zobaczyć.Sam komendantprowadził przesłuchanie.Ja, tam, nie mogłem przyjść, bo miałem służbę na dole,ale potem chłopaki opowiadali.Holzbucher sam widział.A potem, nie?, jakstąd wychodził, to dopiero było, chłopie - zamyślony Neuheufel zwracał się doRuda jak do kolegi, nie do podopiecznego.- Jakie światło poszło.mówię ci.takie białe.Wszystko było przez ściany widać.Nie dało się pracować.Musieliśmy przerwać wszystkie przesłuchania, co do jednego.Potem zaczęły sięzwolnienia.Póki nie dosłali uzupełnień, było mniej roboty.Wiesz,przesłuchiwałem jednego z tych dwóch, co przyszli z Nim.Dotąd siedzi.Drugizaraz dostał wypis.Wyszedł prawie równo z Galilejczykiem:- Jego.Jego.On.On.- powtarzał z wysiłkiem Rud - Neuheufel, ja niemogę wymówić Jego imienia.- Tu nie możesz - powiedział Neuheufel - nikt nie może.- Neuheufel, przecież w Niebie wszyscy mają sławić Jego imię - to byłniemal szloch.- A kto ci powiedział, że tu Niebo, głupcze - twarz Neuheufla tężała wznajomym wyrazie.- Wy powiedzieliście, Neuheufel, w sali przesłuchań, jeszcze na dole -wypalił Rud.Neuheufel wykonał nieokreślony ruch ręką.- Och - powiedział - każdemu się tak mówi.To jest zwykły punktprocedury.Chodzi o poprawienie samopoczucia podopiecznego.Zresztą,czuliście się tu jak w Niebie, prawda?Zwyczajnie: odbywacie teraz karę mniejszą.- Karę mniejszą?- Tak, dla was kara mniejsza to upokorzenie, kara większa to ból.Niemożna bez końca kary większej, bo mógłbyś się przyzwyczaić, a nie o to chodzi.Dlatego okresy kary większej muszą być przeplatane okresami lżejszymi, karymniejszej, abyś nie utracił skali cierpienia.- Jak długo trwa kara? - rzucił Rud, czując jak strach zaczyna ściskać go zagardło.- Różnie.Wiesz przecież, że dla jednych będzie trwało na zawsze, dlainnych się skończy, jeszcze inni idą tylko na karę mniejszą.Każdy okres karymniejszej jest dla nich szansą, z której nie korzystają.Widzisz, to tkwi w nichsamych - obserwuję ich od wielu pokoleń - oni tutaj są dokładnie tacy sami,jakimi byli po tamtej stronie, ani trochę lepsi.Gdy ból ustanie, wracają do starychnawyków.Nie chcą być inni.Popatrz na samego siebie: ledwie bezpośredni bólfizyczny ustał, wróciłeś do tego samego, od razu te twoje kombinacje, machinacjei gonitwa za babami.Gdybyś się wcześniej zorientował, że znów jesteś w formie,to byś pewnie zdążył uwieść tę twoją.I wy chcecie stąd wyjść, Milenkowicz? -zakończył pytaniem.- Neuheufel, czy ja stąd kiedyś wyjdę? - zaszlochał Rud.- Co wy?! Co wy, Milenkowicz?! - ryknął odmieniony Neuheufel.-Chcecie, żebym naruszył tajemnicę służbową? Sami poszukajcie odpowiedzi wswoim sercu, a nie pytajcie mnie.- Kiedyś powiedzieliście, że okres mojego przystosowania dobiega końca,to znaczy kara mniejsza dobiega końca.To co teraz będzie ze mną? - Rudodważył się zadać kolejne pytanie.- Dzisiaj to już nie jest tajemnica - Neuheufel obojętnie wzruszyłramionami.- Pójdziecie znowu odbywać karę większą.Nie pierwszy i nie ostatniraz.- Ile mi jeszcze zostało czasu? Kiedy mnie wezmą na dół? -- Jutro.Waterloo, Kwiecień - maj 1990OSTATNI, KT�RZY WYSZLI Z RAJUW pokoju komputerowym paliły się trzy przepisowe żarówkiczterdziestowatowe.Prawie wystarczały, gdyż od świetlistych znaków rysujących się naekranach szła mocna, złota lub sinawa poświata; jedynie kartki z notatkamitrzeba było zadzierać pod sam nos, żeby coś dojrzeć.Oszczędności energetycznedotknęły też Uniwersytet w Maratheon, a niedawne cięcia budżetu uczelnidodały się do tych ograniczeń.Przynajmniej w ciemnościach nie widać, że budynek wydziału potrzebujegeneralnego remontu: nie widać brudnych ścian, szczelin w murach czywiszących nitek pajęczyny, których nikt nie sprzątał, bo większość pracownikówobsługi dawno już pozwalniano.Graham Jager usiadł na wolnym stanowisku.Drewniany stołek kiwał sięna wszystkie strony, grożąc, że lada moment rozsypie się.Przy sąsiednimstanowisku pracował profesor Ebahlom.Stary i tłusty, na uporządkowanym,zadbanym Grahamie sprawiał wrażenie niechluja: zawsze jakby w tej samejkraciastej koszuli flanelowej; zawsze rozchełstanej pod szyją i ukazującejskłębione siwo - czarne kudły na szerokiej piersi, przypominające futro; koszulidesperacko walczącej rozciągniętymi dziurkami od guzików, by spasłebrzuszysko Ebahloma zupełnie nie wylazło na wierzch.Przez rozłażące się połykoszuli i tak wyzierały gęste włosy porastające brzuszysko profesora.Wrażeniawłochatości dopełniała broda: choć przystrzyżona, wyrastała niemal spodsamych oczu starego i nawet wąskimi szlaczkami łączyła się z brwiami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne