[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Isabellawciąga szybko powietrze.- Pamiętasz chyba, że nigdy się za nikogo nie podawałam.Berenice wybucha śmiechem i napięcie opada.- Otóż to.Tańczysz wokół każdego pytania, jakie ci zadaję, cowzbudza moje podejrzenia.Zastanawiam się, co też masz doukrycia.Początkowo sądziłam, że jesteś córką jakiegośbankiera, która znalazła się w tarapatach.Jednak twoje ruchy,sposób wysławiania się i swoboda towarzyska nasuwają miprzypuszczenie, że nie urodziłaś się i nie wychowałaśw klasie średniej.Należysz raczej do mojej klasy, droga Mary.- Pochlebiasz mi, Berenice.Zapewniam cię, że nie ma we mnienic szczególnego ani interesującego.Berenice chce kontynuować, ale coś odwraca jej uwagę.- No proszę, jest lady Lamington.Poczekaj tutaj - mówi, poczym wstaje zgrabnie i rusza na drugi koniec sali balowej.Isabella odprowadza ją wzrokiem i nagle kątem oka dostrzegabłysk magnezji.Odwraca się.Dwa stoły dalej jakiś fotografrobi zdjęcie grupki kobiet.Jej serce wali jak oszalałe.Fotograf.A ona prawie na pewnoznalazła się w kadrze.Mężczyzna mówi:- Proszę się nie ruszać.Zrobię jeszcze jedno do rubrykitowarzyskiej.Isabella wie już, że musi uciekać.Teraz, zaraz.Zrywa się z krzesła i niczym Kopciuszek wybiega z salibalowej.Berenice widzi to i woła ją, ale ona biegnie dalej.Matthew wciąż jest na dziedzińcu.Isabella krzyczy do niego:- Chodz
my stąd! Natychmiast!Matthew słyszy panikę w jej głosie i podchodzi bliżej.Chwilępóz
niej są już bezpieczni w apartamencie.- Co się stało? - pyta mężczyzna, podczas gdy ona opada nakrzesło i kryje twarz w dłoniach.- Tam był fotograf z gazety.Matthew wyraża swoją dezaprobatę jednym mruknięciem, aleona dobrze zna jego opinię.Wiedział, że tak będzie, wiedział,że nie powinna tak ryzykować i pokazywać się publicznie,zwłaszcza teraz, kiedy szuka jej Percy.Owszem, ona też towiedziała.Wiedziała, ale podjęła ryzyko, ponieważ chcepopłynąć do Sydney i Nowego Jorku pierwszą klasą wraz zXavierem, a w Ameryce będzie potrzebować pieniędzy nawynajem ładnego domu.Chce za dużo.A ci, którzy za dużochcą, często popełniają głupstwo i stawiają wszystko na jednąkartę.Isabella stoi przed drzwiami domu Berenice w jednej zotrzymanych od niej sukien.Matthew czeka z bagażami podrugiej stronie ulicy.Pokojówka poszła po panią domu, aIsabella nie ma pojęcia, czy Berenice gniewa się na nią zpowodu tamtej ucieczki.Przyniosła jednak prezent i chce gowręczyć osobiście.Drzwi otwierają się ponownie.Staje w nich Berenice.Jej ładneusta są zaciśnięte w linijkę.- Berenice.Lady McAuliffe.Chciałabym przeprosić za.- Za upokorzenie mnie przed żoną gubernatora? Z
miało.Przepraszaj.Ja jeszcze przez kilka miesięcy będę musiała żyć ztym wstydem, ale to jeszcze nie powód, żebyś nie miałaoczyścić sobie sumienia jednym zwykłym  przepraszam".Skruszona Isabella przełyka ślinę.- Musiałam wyjść właśnie w tamtej chwili, a nie choćby osekundę póz
niej.I naprawdę bardzo przepraszam.Nienaraziłabym cię na to, ale.znalazłam się wniebezpieczeństwie.- Kolejne tajemnice, Mary?- Obawiam się, że tak.Okazałaś mi tyle dobroci, więcej, niż nato zasługuję.Proszę, czy mogę wejść na moment? Przyniosłamci prezent.Berenice się waha, ale ma dobre serce i wrodzoną pogodęducha, więc w końcu się uśmiecha i wpuszcza Isabellę dośrodka.- Chodz
do salonu, moja droga.Właśnie skończyłampodwieczorek, ale zostało jeszcze trochę bułeczek, jeśli maszochotę.- Nie, dziękuję - mówi Isabella, zdejmując kapelusz.- I takbyłaś już dla mnie zbyt hojna.Teraz ja mam coś dla ciebie.Berenice zamyka za nimi drzwi salonu i wskazuje gościowiszezlong.Isabella otwiera jedwabną torebkę i wyciąga z niejwisiorek.Jedyny, jaki zrobiła.O mało nie połamała na nimpalców.Pośrodku wisi pojedynczy brylant - jedyny z buławy.Po jego obu stronach w równej odległości widnieją dwa lśniąceczarne kamyki, które znalazła na plaży w Lighthouse Bay:bliz
niacze, identycznego rozmiaru i kształtu.Oglądała je przezwiele dni, nie mogąc uwierzyć, że wyglądają tak samo.Wkońcu postanowiła zrobić z nich wyjątkowy prezent dlaBerenice.Każdy kamyk otacza wąska wstążka z różowegojedwabiu.Brylant jest subtelnie, ale mocno osadzony wzwojach srebrnego drutu.Berenice patrzy na wisior jak zaczarowana.- Zrobiłaś to dla mnie? Przecież to jest warte majątek.- Mam teraz wszystko, czego mi trzeba - odpowiada Isabella.- Ja też, moja droga.Jestem bogatą kobietą.- Nieważne, ile to jest warte.Tym prezentem chciałam wyrazićswoją wdzięcznośći miłość.Wszystko dobre, co mnie ostatnio spotkało, miałozwiązek z tobą i twoimi działaniami.Berenice odwraca wzrok.Ma łzy w oczach.- Nie przestajesz mnie fascynować, Mary Harrow.Rozumiem,że to dziesiąty wyrób? Zastanawiałam się, czemu napodwieczorek przyniosłaś tylko dziewięć.- Tak, to mój dziesiąty i ostatni wyrób.Przyszłam się z tobąpożegnać, Berenice.Wkrótce wyruszę w długą podróż i niemogę ci powiedzieć, dokąd się wybieram, więc proszę, niepytaj.- Tajemnicza do samego końca, co? No cóż, nie przeczę, żeczuję się lekko urażona.Nie zdradziłabym twoich tajemnicnikomu.- Berenice obejmuje Isabellę i ściska ją mocno.-Uważaj na siebie.Powodzenia, moja droga.I proszę, odezwijsię kiedyś.Daj znać, że żyjesz i dobrze sobie radzisz.- Postaram się - obiecuje Isabella.- Ale jednego możesz byćpewna: nigdy cię nie zapomnę.- Ja ciebie też nie - odpowiada Berenice.Isabella wychodzi z chłodnego wnętrza prosto na parną ulicę.Matthew macha do niej, gdy ona wkłada kapelusz.- Masz smutną minę - stwierdza mężczyzna.- Bo jestem smutna.Wkrótce zostawię wszystko za sobą.Matthew odwraca wzrok i Isabella zdaje sobie sprawę, że onteż jest smutny.Gdyby on lub Berenice znali jej plany, wcaleby się nie martwili.Cieszyliby się.Byliby wściekli.Krytykowaliby ją.Ta myśl jeszcze bardziej ją przygnębia.Isabella z ciężkim sercem idzie wraz z Matthew do przystani.366Po powrocie Isabelli i Matthew do latarni dni stają się corazcieplejsze i wilgotniejsze.Matthew tłumaczy, że tak się dziejeco roku, jakby dla przypomnienia tego, co ma nadejść: kilkagorących wiosennych dni, wieczorne burze i ochłodzenie aż doBożego Narodzenia.Ciepłe i przesiąknięte wilgocią powietrzeosłabia Isabellę.Znużenie przenika ją do szpiku kości.Codziennie po południu, podczas gdy Matthew śpi, ona idziena plażę i chłodzi się w podmuchach wiatru znad oceanu.Zbiera muszle i kamienie, od niechcenia wyobrażając sobiebiżuterię, jaką mogłaby z nich zrobić, ale nie podejmuje pracy.Matthew pyta ją co dzień, kiedy zamierza wyjechać, onajednak mówi, że chce poczekać jeszcze jakiś tydzień, aż minąupały, ponieważ boi się sztormu na oceanie [ Pobierz całość w formacie PDF ]