[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Hamilton w zdumieniu uniósł brwi, a na jego twarzy pojawiłsię wyraz zaskoczenia, którego nigdy dotąd nie okazywał.Potem wzruszył ramionami, dwukrotniepokiwał głową, rozejrzał się i wreszcie uwa\
nie przyjrzał się wartownikowi.- Wielki facet - powiedział.- Mojego wzrostu.Ubrany na czarno od stóp do głów.Beret,kurtka, spodnie i buty.Potrzebuję tego stroju.Co wa\
niejsze, potrzebujÄ™ jego broni.A - conajwa\
niejsze - obu tych rzeczy chcę szybko.- To proste - stwierdził Ramon.- Wystarczy, \
ebyś go poprosił.Hamilton nie odpowiedział.Z dziką wściekłością, prawie równocześnie ze zduszonymjękiem wydobywającym się z gardła Marii ugryzł się w poduszeczkę lewego kciuka.Krew zaczęłaobficie płynąć.Następnie zaczął ściskać poszarpany palec drugą ręką, \
eby popłynęło jej więcej.Potem rozprowadził tę krew po twarzy osłupiałego Ramona.- Wszystko dla dobra sztuki - wyjaśnił mu.- Bracie, co to będzie za walka! Walka rozpoczęła się w rogu spichlerza, w polu martwym dla obserwacji stra\
nika.Wartownik musiałby nie być człowiekiem, \
eby nie sprawdzić, skąd dochodzą odgłosy potę\
nychciosów, krzyki i przekleństwa.Wszedł więc na próg spichlerza. Hamilton i Ramon bili się ze zwierzęcą furią, kopiąc i waląc pięściami z oczywistymzamiarem zadania sobie powa\
nych obra\
eń.Stra\
nik wyraz
nie był zaskoczony, ale niepodejrzliwy.Jego mocno pokancerowana twarz nie lśniła zbytnią inteligencją.- Przestańcie! - ryknął.- Wy idioci! Przestańcie, albo.Przerwał, gdy\
jeden z walczących otrzymał potę\
ny cios i zataczając się przeszedł jeszczekilka kroków.Upadł na plecy za progiem.Wywrócił białka do góry a jego twarz \
ywoprzypominała krwawą maskę.Wartownik przeszedł nad le\
ącym, gotów zdusić ka\
dy następnyatak.Wtedy na jego stopach zacisnęły się dłonie Ramona.* * *Czterech mę\
czyzn przygotowywało się do wyniesienia z pokoju von Manteuffla trzechciał przykrytych prześcieradłami.- Pozwolić \
yć wrogowi dłu\
ej ni\
jest to niezbędne mo\
e mieć fatalne skutki - pouczałvon Manteuffel.Po chwili, po krótkim zastanowieniu dodał: - wrzućcie ich do rzeki.Pomyślcie otych wszystkich biednych i głodnych piraniach.Co się zaś tyczy przyjaciół ze spichlerza, to niesądzę, \
eby mogli dostarczyć mi jakichś dodatkowych, po\
ytecznych informacji.Wiecie, co nale\
yzrobić?- Tak jest, generale! - odparł jeden z mę\
czyzn - wiemy, co nale\
y zrobić.- Jego twarz namyśl o bliskim posiłku lśniła wilczym apetytem.- Oczekuję was dokładnie.von Manteuffel zerknął na zegarek - za pięć minut.Przez tenczas dostarczycie piraniom drugie danie.* * *Ubrany na czarno wartownik stał przed spichlerzem z wycelowanym do środkaschmeisserem.Nagle usłyszał odgłos kroków i szybko zerknął przez ramię.Z odległości okołotrzydziestu metrów widać było zbli\
ajÄ…cych siÄ™ w jego stronÄ™ czterech mÄ™\
czyzn z pistoletami.Tych samych, którzy pozbyli się ciał Tracy'ego, Spaztza i Hillera.Ubrana na ciemno postać wcią\
wpatrywała się w wejście do spichlerza i czekała, a\
grupa zbli\
y się na odległość pięciu metrów.Kiedy wyraz
nie usłyszał odgłos ich kroków, odwrócił się do nich, a jego schmeisser zaczął plućogniem.- Jesteś twardzielem, prawda? - powiedziała Maria.- Przecie\
nie musiałeś ich zabijać.- Z
więta prawda.Ale te\
nie chciałem, \
eby oni mnie zabili.Nie nale\
y igrać ze szczuramizagonionymi do kąta.Ci ludzie są zdesperowani i mogę się zało\
yć, \
e ka\
dy z nich jestwytrenowanym, sprawnym i doświadczonym mordercą.Nie jestem w nastroju na przeprosiny.- Bo nie ma takiej potrzeby - wtrącił Ramon, na którym - podobnie jak na jego bracie -zajście nie zrobiło \
adnego wra\
enia.- Dobrym nazistą jest ten, który przestał ju\
oddychać.Takwięc mamy pięć karabinów.Co robimy dalej? - Zostajemy tutaj, bo tu jesteśmy bezpieczni.Von Manteuffel mo\
e mieć trzydziestu,czterdziestu ludzi.A mo\
e jeszcze więcej.W otwartym terenie zmasakrują nas.- przerwał izerknął na le\
ącego na ziemi wartownika, który się poruszył.- Ooo! Junior dochodzi do siebie.Myślę, \
e wyślemy go na mały spacer, by mógł powiadomić swojego bossa o tym, \
e nastąpiładrobna zmiana w status quo.Rozbierzcie go z munduru.To powinno dać von Manteufflowi sporodo myślenia.* * *Gdy zapukano do drzwi, von Manteuffel siedział za biurkiem i robił notatki.Zerknął nazegarek i uśmiechnął się z tryumfem.Od chwili odejścia jego czterech ludzi minęło dokładnie pięćminut i nieco ponad dwie minuty od momentu serii z karabinu maszynowego, oznaczającegojedynie koniec kłopotów z jego sześcioma więz
niami.Dał zezwolenie na wejście i kończyłnotować, mówiąc:- Jesteście bardzo punktualni - dopiero wówczas spojrzał na wchodzącego.ZadowoleniezniknąA
o z jego twarzy, a oczy rozwarły się Niesamowicie szeroko [ Pobierz całość w formacie PDF ]