Gadowski Witold Smak wojny

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nauczyła się jednak trzymać ich na dystans, skutecznie unikała wszelkich kontaktów, któremogły zburzyć jej wewnętrzny plan.Była osobą spontaniczną i radosną, jednak tym cechomtowarzyszyła żelazna dyscyplina, która stanowiła dla niej naturalny sposób bycia.Dzięki tejmetodzie jej życiowe plany realizowały się - z mniejszym lub większym oporem - iprzeważnie osiągała to, co chciała.Zdawała sobie sprawę także i z tego, że dotychczasowe powodzenie lekko ją zepsuło,tym bardziej więc drażniła ją nierozwiązana tajemnica Andrzeja Brennera.- No może tylko tajemniczka - szepnęła sama do siebie i poszła do swojegosamochodu.Znów była pilotem i kierownikiem konwoju.No i miała ze sobą nieocenionegoMuchę.Słońce paliło ostro w oczy, odbijało się od asfaltu i ze zdwojoną mocą uderzało wszoferki pędzących na południe samochodów.Krzysztof Mucha włożył dziwne, topornie wyglądające okulary i dodał gazu.- Tu możemy jechać nawet sto dwadzieścia na godzinę, nikogo to nie obchodzi -zarechotał.- Co tak patrzysz? - spytał, widząc zdziwione spojrzenie Brennera.- Zjezdziłem tumnóstwo kilometrów, wiem jak jest.- wyjaśnił.Brenner uniósł jednak brwi, tak jakby chciał powiedzieć: Wcale nie o to chciałem cięzapytać.- Giovanna? - dopytywał się pękaty kierowca.Brenner obojętnie wzruszył ramionami.Tym razem to Mucha rozdziawił usta jak niemowlę.W dziwnych okularach i zniemowlęcym wyrazem twarzy przedstawiał sobą tak komiczny obrazek, że Brenner niewytrzymał i parsknął śmiechem.- Nie, chciałem tylko dowiedzieć się, gdzie robią tak modne okulareczki? - wystękałpomiędzy kolejnymi atakami wesołości.- Szkła są z maski spawacza, a resztę sam zrobiłem.Spróbuj używać normalnych, to citu oczy wystrzelą z orbity - oparł poważnym tonem Mucha, po czym zrobił obrażoną minę idemonstracyjnie przestał zwracać uwagę na swojego towarzysza.W tym samym czasie Monika pilnie studiowała mapy i robiła notatki w małymzeszycie.Ten konwój był o wiele trudniejszy.Tym razem miejscem przeznaczenia nie była wmiarę cywilizowana Macedonia, zmierzali w kierunku oazy anarchii, byłego królestwaEnvera Hodży - Albanii.Monika wiedziała, że niecały rok przed ich podróżą w Albanii załamały się ostatnienamiastki państwa i wybuchła trwająca od wielu miesięcy rebelia.Upadły zorganizowaneprzez mafię piramidy finansowe.To spowodowało, że pozbawieni środków do życia ludzieograbili magazyny armii albańskiej i ponad dwa miliony kałasznikowów znalazły się wprywatnych rękach.Wiedziała też o tym, że kierowcy bali się tam jechać.Musiała opanować sytuację.Ogarnęły ją wątpliwości.Po raz pierwszy zadawała sobie pytanie, czy ma prawo narażaćżycie wielu ludzi tylko po to, aby Brenner wraz ze swoimi kompanami zrealizował swój plan,odnalazł przyjaciela.Od początku wiedziała bowiem, że wyjazd z konwojem jest dla nichjedynie pretekstem do kolejnej wyprawy w poszukiwaniu mitycznego Envera.Do Bari zajechali w środku nocy.Tylko dzięki pomocy nieocenionego Krzysztofa Muchy znalezli tanie noclegi wdomku niedaleko przystani promu.Przygarnęła ich siostra Giovanny.Tiry zaparkowały narozległym placu przed hipermarketem należącym do rodziny Giovanny.Był tylko jedenwarunek, musieli stamtąd wyjechać przed szóstą rano, zanim pojawi się większośćdostawców.Rankiem Monika musiała użyć całego swojego uroku, aby zapewnić konwojowiodjazd jeszcze tego samego dnia.Okazało się, że w Bari panuje rozgardiasz i ich promesy na prom nie były honorowaneprzez żadnego urzędnika.Monika włożyła więc kusą spódniczkę i wytworny żakiet - takwystrojona udała się do biura generała Di Stefano, który dowodził w Bari akcją MissioneArcobaleno. Arcobaleno zajmowało się pomocą humanitarną dla albańskich uchodzców zKosowa i dysponowało połową miejsc na każdym promie.Po trwających dwie godziny negocjacjach, w czasie których Monika musiała znosićogniste spojrzenia generała, który przemawiał do niej, nachylając się tak blisko, że mogławyczuć, co jadł na śniadanie, polski konwój zajął na promie miejsce rumuńskich strażaków,którzy zostali przesunięci na dzień następny.Około południa polskie tiry mozolnie wjechały na prom, odprowadzanenienawistnymi spojrzeniami wąsatych Rumunów.W czasie załadunku nadzwyczaj aktywny był Witek, więc zawiedzionym Trakomszybko przeszła ochota na wszczynanie burd.Ich temperamenty ostatecznie ochłodziliuzbrojeni po zęby żołnierze z Missione Arcobaleno generała Di Stefano.Tuż po obfitym obiedzie w pobliskiej przytulnej restauracji, który wszystkimuczestnikom konwoju zafundował Witek, prom odbił od włoskiego brzegu i skierował się wstronę albańskiego portu w Durres.Na promie przeważali młodzi Albańczycy, którzy z całej Europy ściągali do punktówwerbunkowych U�K w Albanii.W cywilnych ciuchach, krótko ostrzyżeni, w swoichbagażach starannie poukrywali wojskowe ubrania.Powód tej maskarady był prozaiczny - przez ostatni tydzień karabinierzy intensywnieposzukiwali w Bari najemników zmierzających na kolejną bałkańską wojnę.Brenner zwrócił uwagę na grupkę brodatych Arabów demonstracyjnie ubranych wdługie, białe galabije.Jechali do Albanii jako nauczyciele Koranu finansowani przez rządArabii Saudyjskiej i dobroczynną fundację z emiratu Szardża, należącego do ZjednoczonychEmiratów Arabskich.Długie czarne brody nauczycieli oraz smukłe sylwetki i sprężysty kroknie pasowały do profesji wędrownych nauczycieli religii.- Jeśli oni uczą religii, to ja jestem Adą Sari - Brenner mruknął sam do siebie.Jego uwagę usłyszał jednak Witek i głośno zarechotał.- Z nich takie katabasy, jak z nas siostry szarytki.Pewnie zamiast na różańcu modląsię litanią do świętego Kałasznikowa - sapnął zgryzliwie.- Oni nie używają różańca - próbował uciąć dyskusję Brenner.- Wiem, ale co z tego, skoro wszyscy tu uprawiają fikcję.- cierpko skwitował Witek.Obrócił się na pięcie i odszedł do swojej kajuty.Na pokładzie pojawiła się Monika, wiatr unosił jej włosy i przylepiał do ciała bluzkę.Wyglądała kobieco i kusząco.Natychmiast otoczył ją wianuszek włoskich żołnierzy.Brennerz ciekawością przyglądał się tej scenie, czekając na to, jak sobie poradzi z gromadkąnatrętów.Nie trwało to jednak dłużej niż dziesięć minut.Kobieta nienagannym włoskimwytłumaczyła żołnierzom, czym powinni się zająć [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne