[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zwracanie bacznej uwagi na wzrost i duchowy rozwój tych czworga ó
ieci stanowiw ostatnim czasie moją najmilszą, choć smutną rozrywkę.Pod względem fizycznym przy-stosowały się one znakomicie do warunków księżycowego świata, który dla nas, z Ziemiprzybyłych, jest ciągle obcy i nieznośny, choć już tyle lat tu żyjemy.Taką rzeczą na przy-kład, niezmiernie dla nas ciężką, jest regulowanie snu.Podczas długiego dnia prawie tylesamo spać potrzebujemy, co podczas nocy.Pociąga to za sobą tę niedogodność, że trze-cią część czasu, kiedy słońce stoi na niebie, tracimy na sen, baró
o nieregularny i z tegopowodu maÅ‚o pokrzepiajÄ…cy, a za to dwie trzecie nocy przesiadujemy bezsennie, nÄ™kanizimnem, ciemnoÅ›ciÄ… i gorszÄ… od nich nudÄ….ò
ieci, tu uroó
one, śpią we dnie baró
orzy ż a ski Trylogia księżycowa 94mało: zaledwie goó
inę lub dwie najwyżej w dwuó
iestogoó
innych odstępach, ale za toprawie całą noc przesypiają z małymi przerwami.W kilkanaście goó
in po zachoó
ie słońca ogarnia je już nieprzezwyciężona senność.Jeśli się w nocy zbuó
ą, to na dwie, trzy lub cztery goó
iny najwyżej, po czym znówzasypiają, jak u nas na Ziemi susły i świstaki śpią do czasu, kiedy pierwszy lekki obrzaskna niebie zapowiada nadejście dnia.Znoszą także bez porównania lepiej od nas klimat tutejszy.Upały nie osłabiają ich do tego stopnia i nie wywołują tego rozdrażnienia ani senności,co u nas.Ale najwięcej zastanawia mnie to, że te ó
ieci i na mróz są znacznie wytrzymalszeniż my, starsi.Rankiem, gdy natężenie zimna wzmaga się najwięcej, ó
ieci rozbuó
onez długiego snu wybiegają często na dwór, a nawet oddalają się znacznie, podczas gdy myodważamy się wyjść tylko w razie ostatecznej konieczności.Inicjatorem tych wycieczek jest zawsze Tom.Obie starsze ó
iewczynki wybiegają tyl-ko za nim, zarówno jak stary Zagraj, wieó
ione, zdaje się, nawet takim samym ślepymprzywiązaniem.Ten pies i te ó
iewczynki stanowią nieodstępny dwór Toma.Myślałem początkowo, że ó
ieci idą się bawić w śniegu, topniejącym rychło po wscho-ó
ie słońca, albo używają ślizgawki na brzegu zamarzłego w nocy morza.Ale wkrótceprzekonałem się, że ta mała drużyna wychoó
iÅ‚a tak rano pod przewodnictwem Tomana  polowanie! ò
iwnax w , że myśmy na ten pomysł nie wpadli! Wszystkie tutejszezwierzęta zasypiają na noc, zagrzebując się w ziemi dla ochrony przed mrozem.Tom wyśleó
ił to sam i przy pomocy Zagraja, który węch ma znakomity, wyszukiwałpod śniegiem kryjówki różnych potworków i zab3
ał je, nim się obuó
iły.Mięso tutej-szych zwierzątek lądowych jest wprawó
ie, jak już wspomniałem, nie do użycia, ale za toich skóry dostarczają nam pięknych i trwałych futerek albo rogowego materiału, wielcepodobnego do szylkretu.Polowanie podczas dnia przedstawia wielkie trudności, gdyżzwierzęta nauczyły się już nieufności względem nas i prześladujących je zarówno z na-mi psów, jakże się więc zaó
iwiłem, gdy Tom przyniósł mi pewnego ranka kilkanaścieskórek, wśród których parę było świeżych, a reszta już starannie wyprawionych! Te po-choó
iły z dawniejszych połowów.Chłopak wió
iał, jak myśmy skórki, odarte z zabitychzwierząt, czyścili ostrymi muszlami i wyprawiali solą, zbierającą się obficie nad brzegiemmorza, i zrobił to wszystko na swoją rękę, a wcale nie gorzej od nas!Już to nie brak mu sprytu.Mając lat osiem, znał już dokładnie nasze fabryki i ro-zumiał cel i znaczenie każdego urząó
enia, przydatność każdego narzęó
ia i materiału.Jawziąłem na siebie obowiązek nauczania go  ale do książek niewiele ma ochoty.Ciekawjest wszystkiego, co ma wartość praktyczną, inne rzeczy natomiast mało go obchoó
ą.Chciałem go nauczyć geografii ziemskiej, historii tamecznych ludów, obeznać go z przy-stępnymi dla jego umysłu arcyó
iełami wielkich ziemskich pisarzy, ale spostrzegłem bar-ó
o rychło, że to zgoła nie zajmuje chłopca, tak ciekawego w innych kierunkach [ Pobierz całość w formacie PDF ]