[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- W tej ścianie jest wejście do wewnętrznych piwnic - wyjaśnił Ludwik.- Tam właśnie, zgodnie z życzeniem Franciszka, mają zostać złożone teskrzynie.Pozostali w piwnicy aż do zakończenia rozładunku.- Dziękuję ci - powiedział Ludwik, kiedy lokaj ustawił ponownie półkęna ścianie zamykającej korytarz.- Zorganizuj teraz dla tych panów jakiśpoczęstunek.Zmęczone twarze kierowców rozpogodziły się natychmiast.Otrzepującsię z kurzu ruszyli za Jean-Paulem ku wyjściu z piwnicy.- No i co teraz zrobimy? - zapytała Klaudyna, kiedy zamknęły się zanimi drzwi.- Oczywiście musimy sprawdzić, co jest w tych skrzyniach.W wewnętrznej piwnicy powietrze przesycone było zapachemstęchlizny.Przywieziony ładunek oświetlała jedna słaba, wisząca na ścianielampa.Ludwik podał Klaudynie chusteczkę, by mogła zabezpieczyć ustaprzed unoszącym się wokół kurzem, i wskazał stojącą najbliżej skrzynię:RS290- Czy widzisz, co tam jest napisane? Podobne litery są na innychopakowaniach.- Tak, widzę - dobiegł do Ludwika jej stłumiony głos.- Nie mampojęcia, co te napisy znaczą.- Trudno.To na pewno jakiś kod.Nie mamy szans, żeby gorozszyfrować, więc pozostaje nam tylko otworzyć którąś skrzynię.- Ale jak? - zapytała Klaudyna.- Są wyjątkowo solidnie zabezpieczone.Ludwik zastanowił się przez chwilę, potem wziął ją za rękę ipowiedział:- Pobiegnij na górę i zobacz, czy jest tam gdzieś Armand.Jeśli tak, toniech wez
mie jakieś narzędzia i przyjdzie nam tu pomóc.Klaudyna wróciła po pięciu minutach, niosąc torbę z narzędziami.- Armand pojechał do Chinon - powiedziała.- A to znalazłam na jegostole.- Spróbuj tutaj.- Ludwik wskazał jedną ze skrzyń.- Ten gwóz
dz
niejest wbity do końca, powinien dać się wyciągnąć.Praca okazała się trudniejsza, niż przypuszczali, ale wreszciezakończyła się sukcesem.Ludwik sięgnął pod uchylone wieko i wyjął sporypłócienny worek.- Mon Dieu! - szepnął zajrzawszy do środka.- Co tam jest? - zapytała zaintrygowana Klaudyna.Nawet w słabymświetle zauważyła, że twarz Ludwika nagle pobladła.- Proszę - podsunął jej worek - zobacz sama.Klaudyna nie mogła uwierzyć własnym oczom.Wyciągnęła z workawysadzane brylantami diademy, rubinowe naszyjniki, pierścienie zszafirami, szmaragdowe broszki i złote kolczyki.Spojrzała na Ludwika.- Skąd on wziął to wszystko? - zapytała.Ludwik w odpowiedzipotrząsnął tylko głową.- Przecież te wszystkie skrzynie nie mogą być wypełnione biżuterią -powiedziała patrząc na jedną z największych.- Jak myślisz, co zawierają teduże?- Jest tylko jeden sposób, żeby się przekonać.Było już póz
ne popołudnie, kiedy przysunęli znów do ściany pustąpółkę i wyszli z piwnicy.- Co teraz zrobimy? - zapytała Klaudyna, gdy Ludwik zamknął za nimidrzwi od gabinetu i podszedł do barku, by nalać sobie kieliszek brandy.RS291- Cóż możemy zrobić? Te obrazy są jeszcze cenniejsze niż biżuteria.- Skąd to wszystko pochodzi.- Nie mam pojęcia.Nie wiem nawet, czy to należy do niego.Musimyczekać, aż przyjedzie do Lorvoire, i wówczas poprosimy go o wyjaśnienie.- Czy ten von Pappen powiedział, gdzie jest teraz Franciszek?- Nie, ale on na pewno wie.Zawsze jest z nim w kontakcie.- Czy nie moglibyśmy jakoś się z nim porozumieć?- A
atwiej to powiedzieć niż zrobić, chérie.Klaudyna napeÅ‚niÅ‚a sobie kieliszek koniakiem.Nie czuÅ‚a siÄ™ zbytdobrze.- Powiedz, czy chcesz kogoÅ› wtajemniczyć w tÄ™ sprawÄ™?- Stanowczo nie.I ty też nie powinnaÅ› mówić o tym nikomu.Nie mampojÄ™cia, co to wszystko znaczy, ale być może istnieje jakieÅ› rozsÄ…dnewytÅ‚umaczenie.PowiedziaÅ‚ to jednak bez przekonania i pewnoÅ›ci siebie.KlaudynaczuÅ‚a, że ogarnia jÄ… coraz wiÄ™kszy lÄ™k.Cóż można byÅ‚o o tym myÅ›leć?PogÅ‚oski o rabunkach dokonywanych przez nazistów od dawna krążyÅ‚y poParyżu.Nie po raz pierwszy Klaudyna odczuÅ‚a bezsensowność tego, że stoiprzy rozwalajÄ…cym siÄ™ piecu, w na wpół zrujnowanym wiejskim domu iprzyrzÄ…dza poÅ‚udniowy posiÅ‚ek dla mężczyzny, który nie jest jej mężem.Rzecz polegaÅ‚a nie tylko na tym, że czynnoÅ›ci te straciÅ‚y urok nowoÅ›ci - poprostu absurdalność tej sytuacji zaczęła jÄ… mÄ™czyć.Nie wiedziaÅ‚a, dlaczegotak jest.WolaÅ‚a nie zadawać sobie takich pytaÅ„, gdyż podÅ›wiadomie czuÅ‚a,że odpowiedz
nie byłaby po jej myśli.Starała się nie zastanawiać nad tym icierpliwie mieszała potrawkę z gęsim z fasolką.Armand bezszelestnieprzeszedł przez izbę i usiadł na najniższym stopniu połamanych schodów [ Pobierz całość w formacie PDF ]