[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Karl stał ze stoickim spokojem, ta błazenada go zawstydziła.Matka wiedziała przecieżod ponad pół roku, że ten dzień nadejdzie.Karl wyrwał się z jej ramion i przeszedł przezdrzwi, nie oglądając się za siebie.Jeżdżąc po zasypanych gruzem ulicach Berlina, zabrali do auta jeszcze troje innychdzieci - dwóch chłopców, z których jeden nie przestawał płakać, oraz wesołą dziewczynkę,która oznajmiła, że ma pięć lat.Jechali wolno pod prąd rosnącej fali uciekinierówzmierzających w stronę Berlina.Dwie godziny póz
niej stracili auto - odebraÅ‚o im je trzech niemieckich oficerów,którzy postanowili uciec zarówno przed rozpÄ™dzonÄ… alianckÄ… machinÄ… wojennÄ…, jak i przedcoraz bardziej niezrównoważonym Führerem.Potem pamiÄ™taÅ‚ tylko, że wlekli siÄ™ przez jakieÅ›pola, bagna i gÄ™ste lasy.Na myÅ›l o tym, że okrÄ™t może odpÅ‚ynąć bez nich, ojca ogarniaÅ‚a niemalże szaleÅ„czapanika.Spali godzinÄ™ tutaj, dwie tam.Przeszukiwali sterty Å›mieci i ubrania rozkÅ‚adajÄ…cych siÄ™trupów w poszukiwaniu resztek jedzenia.Josef obawiaÅ‚ siÄ™ wszystkich napotkanych pieszych,a jeszcze bardziej baÅ‚ siÄ™ zmotoryzowanych.Co jakiÅ› czas nakazywaÅ‚ dzieciom padać naziemiÄ™ i leżeć pÅ‚asko do czasu, kiedy da im znak.Raz Josef kazaÅ‚ wszystkim zaczekać, a sam poÅ›pieszyÅ‚ w stronÄ™ gospodarstwa.KarlpomyÅ›laÅ‚, że ojciec wyglÄ…da jak ranny zwierz zdążajÄ…cy do nory w blasku nienawistnegoksiężyca.PowróciÅ‚ pół godziny póz
niej z dwoma bochenkami chleba oraz z niewielkimworkiem marchewek i ziemniaków.Chleb był pochlapany ciemnym, cuchnącym miedziąpłynem - w nocy nie dało się określić, co to było.Wszyscy jedli bez narzekania.Jakiś czas póz
niej zza kamiennego muru wyskoczył grubas w łachmanach.Rzucił sięna dzieci, żądając jedzenia.Josef doskoczył do niego i przewrócił go w błoto.W ułamkusekundy znalazł się na brzuchu grubasa.Wydobył wielki nóż i przycisnął ostrze donabrzmiałej szyi mężczyzny.Karl widział, jak ojcu napinają się mięśnie szczęki orazprzedramion i dostrzegł błysk jego obnażonych zębów - ranny zwierz w pułapce.- Nie igraj ze mną - odezwał się Josef.- Nie przeżyjesz, żeby o tym opowiedzieć.%7ładen z nich się nie ruszał przez dłuższą chwilę, po czym ojciec odepchnąłmężczyznę i poszedł dalej.Po prostu poszedł.Powalony mężczyzna wciągnął powietrze.Z ranki, która przypominała Karlowi małe,uśmiechnięte usta wyryte na szyi, lała się krew.Ale człowiek podniósł się i pokuśtykał wprzeciwnym kierunku.Do Roztoki nad Bałtykiem dowlekli się póz
nym popołudniem następnego dnia.Potrzech latach bombardowań przez RAF miasto było rozpadającą się ruiną.Obłoczki kurzutańczyły niczym duchy na pustych ulicach.Na zaciemnionych oknach zatrzaśnięto okiennice.Nawet jeśli Brytyjczykom nie udało się doszczętnie zniszczyć tego miejsca, to udało im siępozbawić ducha zamieszkujących je ludzi.Okrążyli zrujnowany budynek z cegły i dotarli do portu - U-Boota nie było.Mętnawoda była gładka i niewzruszona.Osmolone podpory potrzaskanych doków wystawały zwody niby zepsute zęby.Tylko najbliższy dok jakoś przetrwał, ogromne przesuwane drzwijego magazynu były nietknięte i zamknięte na głucho.Karl obrócił się do ojca, który nie wyglądał na załamanego, jak chłopiec sięspodziewał, lecz na zmartwionego.Josef uniósł rękę do Karla w geście mówiącym:  Niepanikuj" i poszedł dalej, zapomniawszy opuścić rękę.Kiedy podeszli bliżej, jedne z drzwi do magazynu otworzyły się ze skrzypnięciem i ześrodka wyszli żołnierze SS.Ich dowódca wyjaśnił, że U-Boot czeka około pięćdziesięciukilometrów od brzegu.Nastrój Josefa wyraz
nie się poprawił, ojciec się roześmiał.- Wezwijcie go - powiedział.Karl poczłapał do wybebeszonego magazynu.Banda znudzonych, zmęczonych iobszarpanych dzieci, z których większość nawet nie zbliżała się jeszcze do wiekudojrzewania, rozpełzła się po stertach skrzyń.Póz
niej odkrył, że łącznie z nim było ichtrzydzieścioro pięcioro.Pośród nich kręciło się kilku nieogolonych, nieumytych, żałośniewyglądających mężczyzn.Byli to naukowcy i opiekunowie, o których wspominał mu ojciec.Wczesnym popołudniem padał deszcz i teraz woda skapywała z odsłoniętych krokwi,wystukując na skrzynkach i betonowej podłodze lekką melodię [ Pobierz całość w formacie PDF ]