Matka Hammesfahr Petra

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Matka nalała mu wreszcie kawy do filiżanki.Olgert przyglądał się jej przy tym ipoważnym tonem zadał następne pytanie.- Czy to był wyjątek, że ona wczoraj tak długo została w staj�ni, czy zdarzało się to częściej?- Normalnie przychodziła na kolację - powiedział ojciec.-Ale potem często jeszcze raz wyjeżdżała.Trzy, cztery razyw tygodniu.A wtedy zostawała do dziewiątej albo dziesiątej.Teraz Olgert pokiwał głową i mruknął:- Ciekawe.Co on w tym widział ciekawego, było dla mnie zagadką.W sieni zadzwięczał telefon.Anna chciała wyjść, ojciec ją powstrzymał.- Przecież powiedziałem, że następnym razem ja podniosęsłuchawkę.Jeśli to Rena, ze mną będzie mówić.A jeśli to zno-84wu ten wariat, to już ja mu nagadam do słuchu.To niesłycha-ne, żeby naprzykrzać sięludziom w takiej sytuacji głupimi żartami.Olgert od razu chciał wiedzieć, o czym mowa.Anna szyb-ko mu to wyjaśniła.Atelefon dzwięczał i dzwięczał.Czubek nosa matki stał się biały, a jej usta były jużtylko jak kreska bez koloru.Chciałam wstać.Olgert chwycił mnie za przegub.- Jeszcze chwileczkę.Dopiero kiedy Anna skończyła, pozwolił mi podejść.Po-szedł za mną.Podniosłamsłuchawkę, on najpierw przycisnął ucho z drugiej strony.Potem odkrył klawiszgłośnego mówie-nia i trochę się ode mnie odsunął.To była tylko Jaśmin, która chciała przekazać informację, że odwołała pacjentki napiątek.Wszystkie z wyjątkiem jed-nej.- Pani Weslowski nie udało mi się uchwycić.Ona jest pierw�sza w kolejce, na dziewiątą.Może już była w drodze.Ale jatutaj przecież będę, kiedy przyjdzie.Sandra poszła do domu.Dla niej nic nie było do roboty.Ach, i Kettlerowa dwa razyjuż telefonowała, chciała mówić z doktorem.Wczoraj jej sięprzecież nie udało.Spławiłam ją na poniedziałek.Pyskowała.A jak wygląda sprawa z poniedziałkiem?Poniedziałek! Jeszcze trzy dni.Piątek przecież dopiero się zaczął.Była za kwadransdziewiąta.W wyobrazni widziałam, jak traktory jadą po polu szeroko rozciągniętymszeregiem lanzów, deutzów i hanomagów.I żaden z traktorzystów nie dbał o swojeburaki cukrowe albo jęczmień ozimy.Poniedziałek! Widziałam, jak Rena wsiada na rower, mając torbę szkolną w koszykuprzy kierownicy.Widziałam, jak przed Anną zjeżdża po asfalcie na polną drogę.Trzyma stopy mocno na pedałach, a jej nogi pracują jak tłoki.Rower prze-chyla sięna bok, kiedy skręca w prawo, aby nie zmniejszając tempa pojechać dalej ponieutwardzonej drodze w kierunku miasta.Poniedziałek! Za dwie albo za trzy godziny mężczyzni muszą ją znalezć.Za dwiealbo za trzy godziny będziemy wie-85dzieli, że nic złego jej się nie przytrafiło.%7łe tylko zabłądziła w ciemnościach i wpewnym momencie była tak wyczerpana, że nie mogła iść dalej.Te myśli były szalone.Królewna Znieżka szła i szła aż nogi nie chciały jej już dalejnieść.Wtedy położyła się między ko-rzeniami drzewa.A zwierzęta leśne strzegły jejsnu.W pobli�żu nie było lasu.Aleja nie potrafiłam myśleć inaczej.- W poniedziałek będzie wszystko j ak zwykle - powiedzia�łam.Wróciliśmy do kuchni i usiedliśmy znowu przy stole.01-gert wziął Annę wkrzyżowy ogień pytań.- Porozmawiajmy jeszcze spokojnie o tym pierwszym te�lefonie.Jak to było dokładnie? To Rena" brzmiało jak pyta�nie, czy tylko tak?- Tylko tak.- Dobrze! A jakie były te odgłosy? Jaki dzwięk wydawałata maszyna w tle?- Jakieś klekotanie, jakby kawałków drewna rytmicznieuderzających jeden o drugi.- Czy to mógł być silnik?Anna podniosła głos.- A skąd ja mogę wiedzieć? Niech pan nie robi z tego dra�matu.Ktoś sobie tylko pozwolił na głupi kawał.Olgert zachował całkowity spokój, uśmiechnął się łagodząco i dociekał dalej.- A jak brzmiał ten głos? Był męski czy kobiecy?Anna nie potrafiła tego powiedzieć na pewno.- To przecież było tylko jedno słowo.Potem były innedzwięki i płacz, łkanie.To było tak, jakby ktoś chciał jeszczecoś powiedzieć i nie mógł.- Wysokie dzwięki czy niskie? Jest przecież różnica, czypłacze mężczyzna, czy dziewczyna.Anna wpatrywała się w niego osłupiała, a po paru sekun-dach oświadczyła:- Jeszcze nigdy nie słyszałam płaczącego mężczyzny.AleRena płacze inaczej, nie tak.- urwała, wzruszyła bezradnie86ramionami.- Nie tak urywanie.To brzmiało tak, jakby ktoś całkiem nie panował nadsobą.Rena płacze bardziej równo-miernie i głośniej - Anna uśmiechnęła sięzakłopotana.- Mama kiedyś powiedziała, że Rena wyje jak syrena alarmowa.- Kiedyś - mruknął Olgert.Trochę głośniej spytał: - A kie�dy słyszała pani ostatni raz siostrę płaczącą? Naprawdę pła�czącą z rozpaczy?- Nie wiem - powiedziała Anna.- Dawno temu.Nie mia�łyśmy powodu do płaczu.Olgert wypił łyk kawy, trzymając nadal w ręku filiżankę wpa�trywał się zeskupieniem w jej wnętrze.Zapytał, czy zdarzało się częściej, że ktoś dzwonił do nas,by robić nam głupie kawały.- Nie - powiedział ojciec.- Wśród naszych znajomych niktnie ma skłonności do takich żartów.A obcy tutaj nie dzwonią.Olgert kiwnął głową.- A więc przypuszczam, że jedno wiąże się z drugim.Po�wiedziano nam, że obawia się pan najgorszego.Co pan miałna myśli mówiąc o najgorszym?Nikt nie odpowiadał, ciągnął więc dalej.- Możemy wykluczyć ewentualność, że dziewczyna przytakiej pogodzie wczoraj przypadkiem kogoś spotkała.Natu�ralnie, jest całe mnóstwo uprzejmych kierowców.Ale w stru�gach deszczu u większości ta uprzejmość się kończy, jeśli jesz�cze trzeba załadować rower.Odstawił filiżankę i pokazał gestem, ogarniającym wszyst-ko, kuchnię i całą resztę.- To tutaj wygląda na bardzo kosztowne.Ojciec zaśmiał się chrapliwie.- Nie tylko tak wygląda.Po chwili owijania w bawełnę Olgert wymówił wreszcie to słowo: uprowadzenie!- Każdego innego dnia - powiedział ojciec ale nie wczoraj.Jeśli ktoś planuje coś takiego, to poznaje zwyczaje ludzi.Wie�działby przecież, że po Renę przy złej pogodzie ktoś przyjeżdża.- Jeśli ktoś planuje coś takiego - sprzeciwił się łagodnieOlgert - i poznaje zwyczaje ludzi, to jest w pobliżu.A wtedy,87gdy nadarza mu się tak sprzyjająca sposobność, korzysta z niej.A następnego rankatelefonuje.- I stawia żądania - powiedział ojciec. Nie płacze prze�cież do słuchawki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne