Matson Morgan Lato drugiej szansy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Obawiałam się, że takistrój w połączeniu z informacją, że nigdy wcześniej niepracowałam, może poważnie obniżyć moje szanse naznalezienie zatrudnienia.Ale kiedy stanęłam przedobłożonym drewnem budynkiem z wymalowanym na okniesymbolem Lake Phoenix (feniks wznoszący się z jeziora zeskrzydłami ocie kającymi wodą, na tle wstającego a możezachodzącego słońca), uświadomiłam sobie, żenaprawdę nie mam innego wyboru, jak tylko spróbować.Wy pro sto wałam się i po pchnęłam drzwi.Kwadrans pózniej miałam już pracę.Wyszłam nasłońce, mrużąc oczy, zanim zdążyłam założyć z powrotemciemne okulary.Czułam się trochę oszołomiona.Dostałamtrzy białe T-shirty z logo Lake Phoenix (których koszt miałzo stać potrą cony z mo jej pierw szej wypłaty), książeczkępracownika oraz polecenie zgłoszenia się do pracy naplaży za trzy dni.Jillian, kobieta zajmująca siępośrednictwem pracy, powtórzyła mi kilka razy,przeglądając moje zgłoszenie i szukając w komputerzeofert, że przychodzę zdecydowanie za pózno, żebym mogłasię spodziewać dobrej propozycji albo, tak właściwie ja kiej kol wiek pro po zy cji.Biura w ratuszu były większe, niż się spodziewałam rzadko tu bywałam, jeśli nie liczyć przypadków, kiedyprzyjeżdżaliśmy na niedzielny brunch, a Warren i jamusieliśmy siedzieć grzecznie całymi godzinami (aprzynajmniej tak nam się wydawało), zanim udało nam siędostać pozwolenie, żeby pobiec na plażę.W końcuznalazłam biuro zatrudnienia, które znajdowałonastolatkom wakacyjne prace w okolicy Lake Phoenix w charakterze ratowników, instruktorów na kursie jogi dlaseniorów albo w barze przy plaży lub na basenie.Większość znajomych dzieciaków zaczynała pracowaćdorywczo na początek zajmując stanowiska najniżejw hierarchii, zazwyczaj związane z czyszczeniem toalet mniej więcej w wieku czternastu lat, a z upływem czasudostawały coraz lepsze propozycje.Gdybym przyjeżdżałado Lake Phoenix w każde wakacje, prawdopodobnie jużkilka lat temu znalazłabym pierwszą pracę, ale tymczasempole doświadczenie zawodowe w moim zgłoszeniu byłoza wsty dzająco pu ste.Jillian zdołała mi jednak znalezć zajęcie szukanokogoś do pracy na plaży.Opis stanowiska był bardzoogólnikowy, co trochę mnie zaniepokoiło, ale Jillianstwierdziła, że skoro nie mam zrobionego kursuratowniczego i nie umiem za dobrze żeglować, będęnajprawdopodobniej pracować w barze.Ponieważ niewspominała o tym, żeby w zakresie obowiązkówznajdowało się czyszczenie toalet, zgodziłam się.Podałaminformacje bankowe, wypełniłam formularz podatkowyi przeszłam od braku wakacyjnych planów do odkrycia, żeza trud nie nie wiąże się ze służbo wy mi T-shir ta mi.Stojąc w upale wczesnego popołudnia na Main Streetuświadomiłam sobie, że mam jeszcze trochę czasu dozabicia, zanim wróci tata.Zajrzałam do maleńkiejbiblioteki, odnowiłam swoją kartę i wypożyczyłam trzykryminały.Kusiło mnie, żeby zostać tam na dłużeji porozkoszować się klimatyzacją, ale chciałam teżsko rzy stać z oka zji i przejść się po Main Stre et.Dzielnica handlowa w Lake Phoenix była niewielkai obejmowała tylko tę jedną ulicę.Nie mieliśmy nawetkina żeby pójść na film, trzeba było jechać dwadzieściaminut do sąsiedniego miasteczka, Mountainview, w którymznajdowało się połączenie kina, salonu gier i pola dominigolfa.Wybieraliśmy się tam, ile razy padało.W LakePhoenix były tylko jedne światła, stacja benzynowa i kilkasklepów.Wśród nich znajdowała się Pyszna Pizza, a obokniej warzywniak Hensona.Była jeszcze lodziarnia SweetBaby Jane, w której Gelsey zamawiała zawsze koktajltruskawkowy, sklep ze sprzętem komputerowym, Caf�Pocono, które wszyscy zawsze nazywali restauracją ,oraz sklep Daj Mi Znak, specjalizujący sięw wy ko ny wa niu na zamówie nie ta blic na domy.Idąc wzdłuż ulicy, zauważałam od razu nowe sklepy zakażdym razem, kiedy jakiś nie pasował mi do tego, czegosię spodziewałam chociaż jednocześnie nie potrafiłamsobie przypomnieć, co tam było wcześniej.Na pewnonowością był salon piękności dla psów połączony zesklepem zoologicznym, noszący nazwę Na Psa Urok byłzupełnie pusty, tylko za ladą ruda dziewczyna przeglądałajakieś czasopismo.Doszłam prawie do końca MainStreet, kiedy stanęłam przed innym nowym sklepem,nazywającym się Czas Chrupania.To była najwyrazniejpiekarnia i cukiernia w jednym oknie piętrzyły sięwystawione bochenki chleba, a w drugim stał prześlicznytort.Na ich widok zaburczało mi w brzuchu, a kiedystarałam się zajrzeć ponad ciastem do wnętrza sklepu,usłyszałam, że ktoś za mną odchrząknął.Obejrzałam sięi zobaczyłam poirytowanego starszego pana w za dużejczapeczce baseballowej i z nieprzyjemnym wyrazemtwa rzy. Wchodzisz? warknął, kiwając głową w stronędrzwi, które jak dopiero teraz zauważyłam za ta ra so wałam. A, proszę powiedziałam i otworzyłam drzwi,przytrzymując je przed starszym panem, który mruknął cośpod nosem, wchodząc do środka.Miałam właśniezamknąć drzwi i wrócić do miejsca, w którym umówiłamsię z tatą, kiedy ciekawość wzięła we mnie górę.Poza tymze środka poczułam chłód klimatyzacji i cudowny zapachświeżego pieczywa oraz maślanego lukru.Weszłam dośrod ka, a drzwi za mknęły się za mną.W piekarni było chłodno, a ja potrzebowałam chwili,żeby mój wzrok przyzwyczaił się do ciemniejszegownętrza po jaskrawym słońcu ulicy.Stopniowo zaczęłamwidzieć dwa małe drewniane stoliki z krzesłami, stojącepod oknem, a także oszkloną ladę biegnącą niemal przezcałą szerokość sklepu.Wystawiano w niej ciastai ciastka, a na regałach za ladą leżało pieczywo, któregozapach poczułam na ulicy.Znowu zaburczało miw brzuchu i zaczęłam się zastanawiać, czy nie kupić sobieja kiejś przekąski przed lun chem.Za ladą nie było nikogo, co najwyrazniej oburzyłostarszego pana, który raz za razem uderzał hałaśliwiew srebrny dzwonek, narzekając na marną obsługę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne