[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Kazałeś ją szpiegować?- Kazałem ją obserwować.Myślisz, \
e powierzyłbym bezpieczeństwo mojej córkiślepemu losowi? Albo nawet twoim niewątpliwie sprawnym rękom? Ju\
ci mówiłem,dlaczego cię potrzebowałem.Musisz jednak pamiętać, \
e bezpieczeństwa Brie będę strzegłwszelkimi dostępnymi środkami.- Armand przesunął dłońmi po zmęczonej twarzy, po razpierwszy okazując napięcie.- Zamknij drzwi, proszę, i zostań.Ju\
pora, \
ebyś się dowiedziałwięcej, ni\
ci dotąd wyjawiłem.Mę\
czyzna powinien ufać instynktowi.Dzięki niemu mo\
e \
yć lub zginąć,skonstatował Reeve, po czym cichutko zamknął drzwi i wrócił do biurka.- Jaką grę prowadzisz, Armandzie?- Taką, która zapewni pokój mojemu krajowi, mojemu narodowi.Taką, która - z bo\
Ä…pomocÄ… - pomo\
e mi odzyskać moje dziecko, całe i zdrowe.Taką, która doprowadzi doukarania tych, którzy chcieli wszystko zepsuć.- Wziął do ręki gładki kamień.- Czeka ichsurowa kara - wyszeptał, ściskając go w dłoni.Przyrzekł to ukochanej, utraconej \
onie.- Wiesz, kto ją porwał.- Głos Reeve'a był spokojny, lecz on sam nadal był zły.- Całyczas wiedziałeś.- Wiem o jednej osobie, drugą podejrzewam.- Dłoń Armanda rozchyliła się izamknęła z powrotem.- Ty te\
masz pewne podejrzenia.Jestem w pełni świadom, \
ezbadałeś sprawę, przestudiowałeś fakty i wysunąłeś własne hipotezy.Niczego innego się niespodziewałem.A jednak nie podejrzewałem, \
e swoimi spostrze\
eniami będziesz się dzielił zGabriellą.- Nie mam do tego prawa?- Jestem jej ojcem, ale przede wszystkim władcą, który rządzi.Ja nadaję i odbieramprawa.- W głosie księcia zabrzmiał stalowy ton.Reeve nie od dziś podziwiał twardość jegocharakteru.- Wykorzystałeś ją - rzucił.- Ty tak\
e - szybko zripostował Armand.- Inni te\
.Sprawa jest zbyt zło\
ona, \
eby jąsprowadzać do uprowadzenia mojej córki.Porwano Jej Wysokość Gabriellę de Cordina.Działania, jakie podjąłem, były jedynie następstwem tego faktu.- Dlaczego mnie wezwałeś?- Bo mogłem ci zaufać.Bo wiedziałem, \
e nie wytrzymasz długo na uboczu.śebędziesz rozmyślał, przyswajał i ewentualnie zadziałasz.Nie zamierzałem pozwolić ci nadziałanie, dopóki nie nadejdzie odpowiedni moment.Właśnie nadchodzi.- Dlaczego, do diabła, trzymasz ją w niewiedzy? - wybuchnął Reeve.- Nie wiesz, jakcierpi?- Naprawdę myślisz, \
e nie wiem?KsiÄ…\
ę poczerwieniał z gniewu.W młodości znany był z porywczego charakteru.Nachwilę stracił ćwiczoną przez lata umiejętność panowania nad sobą.- To moje dziecko.Moja pierworodna córka.Trzymałem ją za ręce, kiedy uczyła sięchodzić, siedziałem przy łó\
ku, gdy le\
ała zmo\
ona wysoką gorączką, razem płakaliśmy nadgrobem jej matki.Sztywnym krokiem podszedł do okna i cię\
ko oparł się o parapet.- Robię to, co muszę - rzekł z westchnieniem.- Co wcale nie znaczy, \
e ją mniejkocham.Tym razem Reeve nie miał cienia wątpliwości co do szczerości słów księcia.- Powinieneś więc jej to uświadomić.- A dlaczego sam jej nie powiedziałeś, jakie masz podejrzenia?- Ona potrzebuje czasu, \
eby.- zaczÄ…Å‚ Reeve, lecz ksiÄ…\
ę nie pozwolił mu dokończyćzdania.- Właśnie! Dlatego jedyne, co mogę zrobić, to dać jej czas.Doktor Kijinski uwa\
a, \
ejeśli Gabriella dowie się prawdy, zanim będzie gotowa ją usłyszeć, zrozumieć izaakceptować, szok mo\
e wywołać powa\
ne załamanie nerwowe.Wówczas jej umysł mo\
ena zawsze wymazać wszelkie wspomnienia.- Ona zaczyna sobie coś przypominać.- Naciskasz odpowiedni guzik i umysł reaguje.- Armand nadal obracał w palcachbiały kamień.- Jesteś wykształconym człowiekiem, pewne rzeczy nie powinny cię dziwić.Ona mo\
e się załamać, jeśli teraz powiem jej wszystko, co wiem lub podejrzewam.Jakoojciec troszczący się o córkę muszę poczekać.Jako władca Cordiny mam swoje sposoby nauzyskiwanie potrzebnych mi informacji.Słusznie się domyślasz; wiem, kto ją uprowadził idlaczego.W oczach księcia pojawił się dziki ognik.Błysk, który znają tylko myśliwy i jegoofiara.- Ale jeszcze nie pora - powtórzył i pokiwał głową.- Jeśli chcę ich dostać, muszępoczekać.Ktoś, kto tak jak ty łapał szpiegów, doskonale rozumie takie strategie.Niezaprzeczaj - dodał, zanim Reeve zdą\
ył się odezwać.- Dobrze wiem, jaką pracęwykonywałeś.- Byłem gliniarzem.- Nie tylko - skwitował Armand - ale nie mówmy o tym.Sam rozumiesz, \
e jakowładca muszę mieć niezbite dowody, \
eby kogoÅ› oskar\
yć.Nie mogę okazać słabości ojca naoślep walczącego o dziecko; muszę być sędzią dą\
ącym do sprawiedliwości.Niektórzy zmoich bliskich współpracowników uwa\
ajÄ…, \
e ze względu na stanowisko nie dostrzegamkrętactw, łapówkarstwa i fałszu, które kryją się pod cukierkową fasadą mojego księstwa.Idobrze, \
e tak uwa\
ają.Niektórzy sądzą, \
e teraz, kiedy ju\
odzyskałem Gabriellę, nie będędochodził motywów uprowadzenia.Porywacze \
ądali uwolnienia pewnych więz
niów:wszyscy, poza jednym, stanowili przykrywkę.Chodziło tylko o jednego: o Deboque'a.Nazwisko nie było Reeve'owi obce.Pracując w policji, nieraz je słyszał.Deboque byłzdolnym biznesmenem, który zajmował się handlem narkotykami, kobietami i bronią.Kontrolował wszystko - od rynku farmaceutyków po materiały wybuchowe, dostarczane naj-bardziej wpływowym organizacjom terrorystycznym.Jego dobra passa urwała się, gdy po trwającym trzy lata śledztwie zdołanozdemaskować nielegalną działalność i osadzić go w więzieniu.Co nie przeszkodziło mu nadalcałkiem sprawnie kierować organizacją.- Myślisz, \
e Deboque stoi za tym wszystkim? - zapytał Reeve w zamyśleniu.- Deboque kazał uprowadzić Gabriellę - odparł Armand.- Musimy jedynieudowodnić, kto działał w jego imieniu.- Ty wiesz, kto? - zapytał domyślnie Reeve.Odzyskał wreszcie trzez
wość spojrzenia.śeby móc oskar\
yć któregoś z bliskich współpracowników, ksią\
ę musiałby posiadaćniepodwa\
alne dowody jego winy.Jedynie starannie przygotowana akcja mogłaby po-wstrzymać machinacje polityczne, które rozpoczął.- Czy Deboque mo\
e z celi pociągać za sznurki?- On w ka\
dym razie jest przekonany, \
e tak - odparł Armand.- Ja sądzę, \
e przypomocy tego - wskazał na termos - pokrzy\
owanie mu szyków nie powinno być trudne.-Zerknął na Reeve'a.- Jak ju\
mówiłem, wiem, gdzie Gabriella spędziła ostatnią noc.- U mnie.- Jesteś synem mojego starego przyjaciela, człowiekiem, którego darzę szacunkiem.Trudno mi jednak zachować spokój, mimo \
e wiem, i\
to ona przyszła do ciebie.Jest dorosłąkobietą, a jednak.- Zamilkł na moment.- Powiedz mi, co do niej czujesz.Tym razem pytamjako ojciec.- Kocham ją - odparł Reeve bez wahania [ Pobierz całość w formacie PDF ]