Raay Carla van Boża ladacznica

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Usia�dłam oszołomiona na dolnych stopniach schodów, przysłu�chując się gwarowi.Mój ojciec lubił ryzyko.Pewnego dnia, kiedy był w domuna przepustce, znowu zawyły syreny, a on rzucił Niemcomwyzwanie: niech robią, co chcą.Zapalił fajkę i, mimo prote-stów matki, stanął tuż za kuchennymi drzwiami, opierając sięo ceglaną ścianę.Właśnie się głęboko zaciągnął, kiedy odła�mek pocisku wbił się tuż przy jego lewym uchu w cegły, roz�trzaskując je i zostawiając głęboką dziurę w ścianie.Ojciecwrócił do środka i śmiał się ze zdenerwowania matki, którapłakała teraz ze złości i ulgi równocześnie.Miałam już prawie sześć lat, kiedy naszą okolicą wstrząs�nęło pewne wydarzenie.Próbowałam jakoś zrozumieć pełnewzburzenia gesty i ochryple szeptane słowa dorosłych.Niem�cy zgarnęli dziesięciu mężczyzn, kazali im stanąć pod cegla�ną ścianą przędzalni bawełny, na samym skraju miasteczka,i zastrzelili w odwecie za śmierć niemieckiego żołnierza napatrolu.Jeden z zabitych mieszkał na naszej ulicy.Przywleklijego ciało do domu, zostawiając po drodze smugę krwi.Nie�nawiść do Niemców zapłonęła żywym ogniem.Pierwsze upokorzeniaZanim skończyłam szkołę Montessori w wieku pięciu lat,potrafiłam już płynnie czytać i liczyć w tysiącach.Byłampulchnym i promiennym dzieckiem.Pomimo niepokojącoprzeciągającego się kokluszu w wieku lat trzech przetrwa�łam.W moim życiu zdarzały się przykre incydenty, zwłaszczanocą, ale kiedy się budziłam, koszmary zdawały się znikać.Małe dziecko żyje chwilą obecną, a ja nie należałam do wy�jątków.Potem zaczęła się szkoła podstawowa.Prowadziły ją za�konnice z pomocą kilku świeckich nauczycielek.Zajmowaładwupiętrowy budynek z czerwonej cegły po sąsiedzku zeszkolą Montessori.Pod przylegającym do szkoły muremw zarośniętej mchem wnęce na prastarych oślizgłych kamie�niach stała figurka Matki Boskiej.Och, ta straszliwa nudaw nowej szkole! Potrafiłam już płynnie czytać, więc posłanomnie do wyższej klasy, ale to prawie nie robiło różnicy.Jedy�ną nową i podniecającą rzeczą było zapisywanie muzyki.To�alety w tej szkole były paskudnie brudne, pełne wstrętnychsłów i okropieństwa.I po raz pierwszy w życiu zaczęłam sięna serio bać.Zakonnice w szkole podstawowej w Tilburgu były prawdo�podobnie typowymi dla lat czterdziestych na całym świecienauczycielkami-zakonnicami.%7łerowały na dziecięcej bez�bronności.W naszym systemie edukacji wciąż jeszcze wyko�rzystuje się strach jako czynnik motywujący, ale zakonnicomprzychodziło to szczególnie łatwo.Mogły karać i upokarzaćtu i teraz, a do tego miały jeszcze w zapasie grozbę wieczne�go potępienia albo mąk czyśćcowych.Sarkazm, szarpanie zauszy, szczypanie w policzki i razy wymierzane linijką w zupeł�ności wystarczały, żeby obudzić w nas przerażenie.Dodatko�we narażanie się na dezaprobatę wszechmocnego Boga na�prawdę nie było już potrzebne.Zakonnice miały Boga poswojej stronie, a były przeciw nam, więc było nam ciężko.Na�wet dotknięcie habitu zakonnicy było grzechem karalnymi groziło czyśćcem.A i tak ukradkiem podnosiłyśmy welonalbo rąbek habitu niczego niepodejrzewającej zakonnicy,wiedząc, że zarabiamy sobie odsiadkę w palących płomie�niach.Czasami było warto.Najpotężniejszą bronią w arsenale zakonnicy była doktry�na o Boskiej wszechwiedzy: to znaczy, że on wie o wszystkim,co się dzieje.W każdej klasie wisiało na ścianie olbrzymieoko i zaglądało do naszych najskrytszych myśli.Jeżeli zapla�nowano to tak, byśmy się nieustannie czuły nieswojo, tow moim przypadku naprawdę im się udało.Wiele razy zasta�nawiałam się, co powstrzymuje Boga przed tym, żeby poraziłmnie gromem.Może któregoś dnia Bóg mnie zaskoczy i zwa�li się na mnie ceglana ściana szkoły, kiedy będę obok niejprzechodziła.Z okna klasy przyglądałam się ścianie budynkupo drugiej stronie szkolnego podwórka, w którym mieszkałyzakonnice; moje oczekiwanie, że mur się zawali, podbudowy�wała biblijna opowieść o końcu świata [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne