Robert A. Haasler Kobiety Watykanu(2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.�Posadzkę�pokrywały�wspaniałe�dywany.�Orszak�poprzedziła�straż�papieska.�Noworodka�niósł�Giovannii�Cervillon,�żołnierz�hiszpański,�wierny�przyjaciel�domu�aragońskiego�i�domu�Borgiów,�mediator�pomiędzy�królem�Federikiem�a�papieżem.�Był�obecny�gubernator�Rzymu,�wysłannik�cesarski�i�zagraniczni�posłowie.�Celvillon�podał�dziecko�Francescowi�Borgii,�arcybiskupowi�Cosenzy,�który�zaniósł�je�ku�chrzcielnicy.�Tam�kardynał�neapolitański�Carafa�udzielił�maleństwu�chrztu.�Nadał�mu�imię�Rodrigo,�te�same,�które�nosił�jego�dziadek.�Po�ceremonii�dziecko�powierzono�na�czas�drogi�powrotnej�Paolowi�Orsiniemu,�co�miało�stanowić�jedną�więcej�manifestację�przyjazni�miedzy�papieżem�i�domem�Orsinich.�Malec�rozpłakał�się�i�płakał�tak�długo,�jak�był�niesiony�przez�Orsiniego.�Była�to�zapowiedz�tego,�co�wkrótce�stać�się�miało� �w�Watykanie�niecałe�pół�roku�pózniej�rozpoczął�się�okres�terroru,�który�miał�się�skończyć�dopiero�ze�śmiercią�Aleksandra�VI.�Jego�nieprzeliczonymi�ofiarami�stali�się�hiszpańscy�żołnierze� �wśród�mnich�Cervillon,�księża,�szlachta,�wśród�których�wielu�było�dotychczas�faworytami�Borgiów.��Zanim�to�nastąpiło� �papież,�dziękując�Lukrecji�za�wnuka,�pozwolił�jej�odkupić�miasto�Sermonetę�wraz�z�przynależnymi�doń�ziemiami.�Miała,�więc�księstwo�Bisceglie,�Nepi,�Sermonetę�i�dobra�w�okolicy�Spoleto.�Dostąpiła�też�zaszczytu�poprowadzenia�1�stycznia�1500�roku�honorowego�orszaku�zmierzającego�do�bazyliki�św.�Jana�na�Lateranie�by�zainaugurować�rok�jubileuszowy.��Kiedy�wygasł�romans�papieża�z�Giulią�Farnese,�żadna�z�pózniejszych�jego�faworyt�nie�osiągnęła�tak�wysokiej�pozycji�jak�matka�Lukrecji�i�Giulia.�Teraz�tą�kobietą,�która�była�najważniejsza�dla�papieża�stała�się�właśnie�Lukrecja.�Szczodre�dary�i�liczni�posłańcy,�wciąż�krążący�pomiędzy�Watykanem�a�pałacem�Santa�Maria�in�Portico,�świadczą,�jak�dalece�papież�troszczył�się�o�córkę:�na�wszystkich�przyjęciach,�balach,�widowiskach�i�kazaniach�była�pierwszym�i�najbardziej�pożądanym�gościem.��Maddelani�Capodiferro� �jeden�z�poetów,�pisał�o�Lukrecji:� nazbyt�łagodna�w�spojrzeniu�i�nazbyt�władcza �i�pozwalał�sobie�na�wzmianki�o�długich�nocach,�nawiedzanych�przez�upiory�kazirodców,�stosował�wyrazne�aluzje�do�Mirry,�do�Biblis�i�do�zakochanej�w�byku�Pasifae.��W�dzień�św.�Piotra�i�Pawła�1500�roku,�w�jednej�z�komnat�zawalił�się�na�papieża�baldachim.�Runął�nań�sufit,�który�nie�wytrzymał�ciężaru�murów�i�belek�położonej�piętro�wyżej�komnaty,�do�której�wpadł�piorun.�Papież�życia�nie�stracił,�ale�był�poturbowany.�Lukrecja�troskliwie�czuwała�nad�jego�rekonwalescencją.��Papież�tymczasem�czekał�na�odpowiednia�chwilę,�by�usunąć�męża�swej�córki.�15�lipca�1500�roku�Alfonso�przyszedł�odwiedzić�żonę�i�siostrę�Sancię�i�został�u�teścia�na�wieczerzy,�chcąc�zakończyć�letni�wieczór�w�rodzinnym�gronie.�W�końcu�gość�pożegnał�się�i�wyszedł�z�Watykanu�bramą�znajdującą�się�pod�loggią,�z�której�papież�udziela�uroczystych�błogosławieństw.�Towarzyszyli�mu�dworzanin�Tommaso�Albanese�i�masztalerz.�Szli�spokojnym�krokiem�w�stronę�pałacu�Santa�Maria�in�Portico,�nie�zwracając�specjalnej�uwagi�na�opatulone�w�opończe�postacie,�leżące�na�stopniach�bazyliki�św.�Piotra.�Tymczasem�postacie�te�rzuciły�się�ze�wzniesionymi�szpadami�na�Alfonso.� Około�dziesiątej�wieczorem� �opowiada�Burcardo� �jaśnie�wielmożny�pan�Alfons�di�Aragona�przechodząc�koło�bazyliki�św.�Piotra�został�przed�pierwszym�wejściem�napadnięty�przez�dwóch�osobników�i�poważnie�zraniony�w�głowę,�prawe�ramie�i�udo.�Napastnicy�uciekli�schodami�św.�Piotra,�gdzie�na�nich�czekało�około�40�mężczyzn�na�koniach,�a�potem�wszyscy�odjechali�w�kierunku�Porta�Pertusa.��Skrwawionego�Alfonso�wniesiono�do�komnaty,�gdzie�Lukrecja�gawędziła�z�ojcem�i�Sancią.�Szybko�jedną�z�komnat�papieskich�zamieniono�w�izbę�dla�rannego,�której�strzegło�szesnastu�wypróbowanej�wierności�żołnierzy�papieskich.�Zawezwano�nawet�lekarzy�z�Neapolu�i�chirurgów�króla�Federica.�Lukrecja�z�Sancią�spędzały�noce�na�posłaniach,�w�odległości�paru�kroków�od�chorego,�pielęgnowały�go,�własnoręcznie�przygotowywały�mu�jedzenie�na�polowej�kuchence,�w�obawie� iżby�nie�został�otruty.�Alfonso�zaczął�powracać�do�zdrowia.� Rany�księcia�nie�są�śmiertelne,�chyba,�że�im�znów�ktoś�dopomoże � �pisał�Calmeta.�Cezar�odwiedził�szwagra�i�miał�podobno�cos�powiedzieć� o�sprawach,�które�się�nie�powiodły�przy�obiedzie,�ale�przy�wieczerzy�niechybnie�się�powiodą.�Wówczas�Lukrecja�wspólnie�z�królem�Federikiem�ułożyła�plan�wyprawienia�Alfonsa�do�Neapolu,�jak�tylko�będzie�dość�silny,�by�znieść�podróż.�Ranny�już�zaczynał�chodzić�po�komnacie.�Kiedy�został�na�chwilę�sam�18�sierpnia�1500�roku� �wyrok�został�wykonany [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne