[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.-Chabot?- Daję głowę, \
e to Chardin.Mamy go.Musimy tylko dotrzeć tam, zanim uprzedzi nasSigma.Godzinę póz
niej na biurku Heislera zadzwonił telefon.Dwa krótkie dzwonki: linia we-wnętrzna.Heisler zaciągnął się dymem - kończył właśnie trzecią tego dnia paczkę papierosów- podniósł słuchawkę, odczekał kilka sekund i rzucił:- Heisler.Dzwonił technik z małego pomieszczenia na czwartym piętrze.- Dostał pan komunikat w sprawie tej Navarro?- Jaki komunikat? - Heisler wypuścił nosem kłąb ciepłego dymu.- Właśnie przyszedł.- Pewnie le\
y jeszcze w rozdzielni.- Rozdzielnia Sicherheitsburo, która pracowała zszybkością i wydajnością typową dla krajów Trzeciego Z
wiata, była przekleństwem jego \
y-cia.- Dobra, powiesz mi, co się stało, czy znowu mam włączyć radio? - Zawsze tak narzekał,ale nie bez przyczyny.Kiedyś naprawdę namierzył uciekiniera dzięki audycji nadawanejprzez jedną z miejscowych rozgłośni radiowych; biuletyn informacyjny gdzieś zaginął i zna-lazł się dopiero po fakcie.- Wygląda na to, \
e to oszustka.Wykorzystała nas.Amerykanie wystawili na nią nakazaresztowania.To nie moja działka, ale pomyślałem sobie, \
e ktoś powinien pana uprzedzić.- Chryste! -jęknął Heisler.Papieros wpadł mu do kubka z kawą i z sykiem zgasł.-Niech to szlag! śenada, co za kurewska \
enada.- Niekoniecznie - wtrącił ostro\
nie technik.- Gdyby tak aresztował ją pan i przekazałAmerykanom.- Zwalniam pokój numer 1423 - powiedziała Anna, kładąc na czarnej, granitowej ladziedwa elektroniczne klucze.Recepcjonista był dziwnie zafrasowany.- Jedną chwileczkę.Prosiłbym panią o podpis.To ju\
końcowy rachunek, ja! - Miał215czterdzieści kilka lat, lekko zapadnięte policzki i ciemno blond włosy - ufarbowane? - zacze-sane do przodu, mocno przylizane, jakby chciał się na siłę odmłodzić.Był w uniformie z brą-zowego syntetyku - uniform był nawet schludny, za to epolety trochę wystrzępione.Annawyobraziła sobie nagle, jak facet wygląda po pracy: czarna, skórzana marynarka, odurzającyzapach wody kolońskiej, nocny klub i koniecznie przyćmione światło, bo w zwykłym nie po-leciałaby na niego \
adna schone Madchen.- Oczywiście - odrzekła.- Mamy nadzieję, \
e miło spędziła pani u nas czas.- Wystukał na klawiaturze numerpokoju i spojrzał na nią, odsłaniając w uśmiechu wielkie po\
ółkłe zęby.- Bardzo przepra-szam.Muszę otworzyć plik, to chwilę potrwa.Mamy drobne kłopoty z systemem.Ach, tekomputery.- Uśmiechnął się szeroko, jakby powiedział coś dowcipnego.- Są cudowne ioszczędzają du\
o pracy, pod warunkiem \
e działają.Poproszę kierownika. Podniósł słu-chawkę i powiedział kilka słów po niemiecku.- Co się dzieje? - spytał Ben.- Mówi, \
e mają kłopoty z komputerem - wymamrotała Anna.W drzwiach recepcji stanął niski, brzuchaty mę\
czyzna w krawacie i ciemnym garnitu-rze.- Przepraszam za to krótkie opóz
nienie.- Zerknął na recepcjonistę, recepcjonista na nie-go.-Znowu się zawiesił.Ale zaraz naprawimy.Wszystko przez te telefony.Wydrukujemy ra-chunek i sprawdzi pani, czy wszystko w porządku.Nie chcielibyśmy obcią\
yć pani kosztamirozmów z 1422.To nowy system, jeszcze się nie dotarł.Nie ma to jak cuda nowoczesnejtechnologii.Coś było nie tak, i to wcale nie z komputerem.Kierownik był jowialny, wylewny iwzbudzający zaufanie, ale chocia\
w holu panował miły chłód, Anna zauwa\
yła kropelki potuna jego czole.- Serdecznie zapraszam do biura - powiedział.- Zaraz wszystko na prawimy.Usiądąpaństwo i spokojnie zaczekają.Tak będzie wygodniej, prawda? Państwo na lotnisko, tak? Ma-ją państwo samochód? Jeśli nie, zaraz zamówimy, na koszt firmy oczywiście.Z przeprosina-mi za niedogodność.- Bardzo dziękujemy - odrzekła Anna.Miała za sobą wiele lat pracy śledczej i dobrzeznała ten typ ludzi, którzy pod wpływem napięcia stawali się zbyt rozmowni.Kierownik miałzatrzymać ich w hotelu.Tyle wiedziała na pewno.- Ale\
nie ma za co, nie ma za co.Zapraszam na fili\
ankę kawy.Nikt nie parzy kawytak dobrze jak wiedeńczycy, prawda?Miał ich zatrzymać, choć najpewniej nie poinformowano go dlaczego.Nie powiedzianomu równie\
, czy są niebezpieczni.Zawiadomił ju\
ochronę, lecz ochrona jeszcze nie nadje-chała, w przeciwnym razie nie byłby taki zdenerwowany.Skróciła pobyt, wyprowadzała się zhotelu przed czasem, co oznaczało, \
e.Mo\
liwości było kilka.Mogli ich na przykład dopie-ro co namierzyć.Ich? Czy tylko ją? A mo\
e tylko jego, Bena? Tak czy inaczej, nie zdÄ…\
yli sięjeszcze przygotować.- Nie, nie, dziękujemy - odrzekła.- Proszę się nie spieszyć i po prostu przysłać mi ra-chunek.To chyba nie kłopot, prawda?- Naprawa potrwa tylko chwileczkę - nie ustępował kierownik.Uciekł wzrokiem w boki zerknął na stra\
nika w holu.Anna demonstracyjnie spojrzała na zegarek, potem na Bena.- Twoi kuzyni będą się niepokoili - powiedziała.- Lepiej chodz
my.Kierownik wyszedł zza lady i poło\
ył jej na ramieniu wilgotną rękę.- Tylko kilka minut.- Cuchnął grillowanym serem i brylantyną.- Zabierz pan tę łapę - warknęła ostrzegawczo Anna; Ben a\
drgnął, słysząc nutę zło-wró\
bnej groz
by w jej głosie.216Zmierzał ku nim stra\
nik.Szedł szybko, długimi, sprę\
ystymi krokami.Anna zarzuciłana ramię płócienną torbę i ruszyła do wyjścia.- Chodz
- powiedziała.- Idziemy.Poszli w stronę drzwi.Wiedziała, \
e stra\
nik nie będzie ich ścigał, \
e najpierw musiskonsultować się z kierownikiem.Wyszli przed hotel.Anna rozejrzała się, czujnie i uwa\
nie.Na rogu ulicy stał policjant.Rozmawiał z kimś przez radio - pewnie podawał centrali swoje namiary, co oznaczało, \
eprzybył na miejsce jako pierwszy.Rzuciła torbę Benowi i ruszyła w jego stronę.- Chryste! - syknął.- Dokąd?Stanęła przed policjantem.- Mówi pan po angielsku? - spytała głośno i oficjalnie.- Tak - odrzekł niepewnie tamten.- Po angielsku, tak.- Dobijał trzydziestki, był atle-tycznie zbudowany i ostrzy\
ony na je\
a.-Jestem agentkÄ… Federalnego Biura Z
ledczego.Federalne Biuro Z
ledcze, rozumie pan?FBI.Szukamy pewnej Amerykanki i musimy prosić pana o pomoc.Ta kobieta nazywa sięNavarro, Anna Navarro.- Skupiając na sobie jego wzrok, mignęła mu przed oczami odznakąUrzędu do Badań Specjalnych.Widział ją tylko przez ułamek sekundy, nie zdą\
ył się przyj-rzeć.I nagle coś sobie skojarzył.- Anna Navarro - powtórzył z ulgą.- Tak, właśnie nas powiadomiono.W hotelu?- Tak, zabarykadowała się w swoim pokoju.Trzynaste piętro, pokój numer 1423.Jest zjakimś mę\
czyzną, prawda?Policjant wzruszył ramionami.- Podano nam tylko jedno nazwisko.Anna kiwnęła głową.Była to bardzo wa\
na informacja.- Mamy tu dwóch agentów, rozumie pan? Ale są wyłącznie obserwatorami.Nie jeste-śmy u siebie, nie mamy prawa podejmować \
adnych działań.Wszystko zale\
y od was.Niechpan wejdzie do hotelu tylnymi drzwiami i wjedzie na trzynaste piętro, dobrze?- Tak, tak, oczywiście.- I niech pan powie kolegom, \
e ona tam jest.Policjant energicznie kiwnął głową.- Złapiemy ją dla was.Austria to.Jak to się mówi? Kraj prawa i ładu.Anna posłała mu swój najcieplejszy uśmiech.- Liczymy na pana.Kilka minut póz
niej jechali ju\
taksówką na lotnisko.- Masz tupet - szepnął Ben.- Podejść tak do gliniarza.- Nie, znam ich.Musieli się niedawno dowiedzieć, inaczej byliby lepiej przygotowani.Nie mają pojęcia, jak wyglądam.Wiedzą tylko, \
e szukają jakiejś Amerykanki dla Ameryka-nów.A ja? Równie dobrze mogę ją ścigać, jak i być ściganą.- Niby tak, ale.- Ben pokręcił głową.- Właściwie dlaczego cię ściga-ją?- Jeszcze tego nie rozgryzłam [ Pobierz całość w formacie PDF ]