Saavedra Miguel Cervantes Nowele przykładne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Stara Cyganka pozostała wdomu, nie chciała bowiem z wnuczką swą, Preciosą, ani na chwilę się rozłączać.Wieść o wydarzeniu i ślubie Cyganki rychło doszła do stolicy i Don Francisco de C�rcamodowiedział się, że Cyganem owym, bohaterem dnia, był syn jego rodzony i że Preciosa byłatą samą Cyganką, którą oglądał w swym domu.Wspomnienie jej urody sprawiło, że wybaczyłsynowi jego lekkomyślność, zadowolony raczej z obrotu, jaki rzeczy wzięły, gdyżdowiedziawszy się, że Jan nie udał się do Flandrii, uważał go już za straconego.Rozumiałprzy tym, jak doskonałą było dlań rzeczą pojąć za żonę córkę tak wielkiego i majętnego panajak Don Fernando de Acevedo.Przyśpieszył więc swój wyjazd i po dwudziestu dniach drogistanął w Murcji.Z jego przybyciem nowy upust dano powszechnej radości, wyprawionowesele, każdy opowiedział dzieje swego życia, a poeci miasta (gdyż jest ich w Murcji kilkudoskonałych) podjęli się uwiecznić niezwykłe to zdarzenie i hołd złożyć jednocześnieniezrównanej urodzie Cyganki.Tak tedy i słynny licencjat Pozo napisał swój utwór, a wwierszach jego chwała Preciosy trwać będzie na wieki.Zapomniałem powiedzieć, że kochliwa oberżystka wyjawiła przedstawicielom władz, jakniesprawiedliwie Andrzej-Cygan o kradzież został posądzony i przyznała się do swej miłościi winy; żadna jednak nie spotkała jej kara, gdyż wśród powszechnego wesela pogrzebanowszelką myśl o zemście i wskrzeszono w sercach pobłażanie.47RINCONETE I CORTADILLOW gospodzie zwanej del Molinillo , która znajduje się na kresach słynnych pól Alcudii,przy drodze prowadzącej z Kastylii do Andaluzji, pewnego ciepłego dnia letniego spotkało siędwóch chłopców, z których jeden mógł mieć lat czternaście lub piętnaście, drugi zaś liczył niewięcej nad siedemnaście.Byli obaj pełni animuszu, obaj niesforni, wynędzniali i oberwani:płaszczów nie mieli wcale, nosili płócienne szarawary, a skóra własnych nóg służyła im zapończochy.Przyznać trzeba, że zaopatrzeni byli w obuwie, które stokrotnie wynagradzało tebraki, gdyż jeden z nich miał na nogach trepki jednako znoszone, jak zużyte, drugi trzewikiod licznych dziur niemal przejrzyste, a bez podeszew, tak że służyły mu raczej do parady niżdo ochrony stóp.Jeden nosił zieloną czapkę myśliwską, drugi kapelusz bez wstążki, o dnie niskim iszerokich skrzydłach.Pierwszy miał przepasaną przez ramię koloru wielbłąda koszulę, takzwiniętą, że cała mieściła się w jednym rękawie.Drugi miał ręce wolne i nawet torbypodróżnej nie posiadał; na piersiach jego natomiast widniał rodzaj wielkiego garbu, a jak siępózniej okazało, był to rabat płócienny, usztywniony w braku krochmalu za pomocą tłuszczu,tak połamany i zużyty, że cały zdawał się być strzępami.Zawinięte weń były i schowanekarty do gry, o kształcie owalnym, gdyż od częstego użycia wytarły się były ich brzegi i abyprzedłużyć im żywot, obcięto je wokoło i w tym stanie pozostawiono.Obaj chłopcy spalenibyli od słońca, obydwaj mieli brudne paznokcie i niezbyt czyste ręce.Jako broń jeden z nichposiadał złamaną szpadę, drugi nóż o żółtej rękojeści, jakimi zazwyczaj posługują sięrzeznicy.Wyszli obaj zażyć wczasu na ganek, czyli przedsionek kryty, który u wejścia do gospodysię znajduje, usadowili się naprzeciw siebie, po czym ten, który starszym być się zdawał,zagadnął młodszego: Z jakiejże to ziemi waszmość rodem, miłościwy panie, i kędy Bóg prowadzi? Ani mej ziemi nie znam, łaskawy panie odparł zapytany ani wiem, dokąd terazzmierzam. A jednak zauważył starszy zaiste nie wyglądasz waszmość na człowieka, który znieba spada, a miejsce, gdzie siedzimy, bynajmniej nie nadaje się na stałą siedzibę i prędzejczy pózniej trzeba stąd ruszyć w dalszą drogę. Prawda to rzekł młodszy a jednak nie skłamałem twierdząc, że nie znam mojej ziemi:w istocie, moja wioska rodzinna nie jest moją, gdyż nic tam nie mam prócz ojca, który mnienie chce uznać za swojego syna, i macochy, która też iście po macoszemu sobie ze mnąpoczyna; drogą zaś moją los kieruje i tam ją dopiero zakończę, gdzie znajdę niezbędne środkido podtrzymania tego nędznego żywota. A znaszże acan jakie rzemiosło? zapytał starszy. Tyle tylko odparł młodszy że umiem biec jak zając i skakać jak jeleń; nożycami przytym tnę nader składnie. Dobre to ostatnie, użyteczne i korzystne, gdyż znajdzie się łacno zakrystian, który oddawaszmości cały swój zarobek ze Wszystkich Zwiętych, abyś mu na Wielki Czwartek ozdobyz papieru do przybrania ołtarza wykroił.48 Nie do takich drobiazgów służą mi nożyce rzekł młodszy. Mój ojciec jest, z łaskiNieba, krawcem i nauczył mnie kroić kamasze, które, jak waszmości wiadomo, są rodzajemodzieży na łydki, a które właściwiej czechczerami mianują.W rzemiośle tym doszedłem dotakiej wprawy, że na majstra mógłbym zdać egzamin, gdyby mnie los nieszczęsny nie trzymałna uboczu. Tak to z najpoczciwszymi bywa, jeśli nie gorzej jeszcze się zdarzy zawołał starszy zawsze mi mówiono, że wielkie zdolności najbardziej się marnują; ale waszmość maszjeszcze czas przed sobą, aby swój los naprawić.Jeśli się nie mylę i oczom moim mogę daćwiarę, posiadać musisz inne jakieś ukryte zalety, z którymi nie chcesz jeno się zdradzić. A mam i inne odpowiedział mniejszy ale jak waszmość słusznie to zauważyłeś, niesą one z tych, które by publicznie wyznać można.Odezwał się na to starszy: Otóż ja śmiało o sobie mogę powiedzieć, że jestem jednym z najbardziej zaufaniagodnych chłopców, jakich ta ziemia nosi.Chcąc przeto waszmość nakłonić, abyś mi sweserce otworzył, pierwej sam się tobie zwierzę, gdyż przypuszczam, że nie bez jakiegośukrytego celu los nas tutaj połączył i zdaje mi się, że sądzono nam od tej chwili, aż doostatniego dnia naszego życia, pozostać prawdziwymi przyjaciółmi.Ja, miłościwy panie,jestem rodem z Fuenfrida, a miejsce to słynnym uczynili liczni i dostojni podróżnicy, którzynieustannie tam zajeżdżają.Moje imię: Pedro del Rincon5; ojciec mój jest osobistościąznakomitą jako urzędnik świętej Krucjaty, sprzedaje bowiem indulgencje, czyli bullepapieskie, jak je tam ludzie nazywają.Zdarzyło mi się towarzyszyć mu, gdy pełnił sweobowiązki i rzemiosła tego tak dobrze się nauczyłem, że najbieglejszemu nie ustąpiłbym wsztuce zachęcania ludzi do kupna indulgencji.Lecz dnia pewnego, bardziej niż indulgencjesame, spodobały mi się pieniądze osiągnięte ze sprzedaży i wziąwszy za towarzyszkę dobrzewypchaną kaletę, wraz z nią udałem się do Madrytu, gdzie przy licznych sposobnościach,jakie tam człowiek zazwyczaj spotyka, w dni niewiele ze wszystkich wnętrzności jąwypatroszyłem i rzuciłem bardziej pomiętą niż welon ślubny po nocy weselnej.Tymczasemwpadł na mój ślad urzędnik, któremu powierzono nad pieniędzmi pieczę; schwytano mnie ityle mego.Los nie okazał się dla mnie łaskawy, choć owi panowie z sądu, zważywszy mojąmłodość, niezbyt surową wymierzyli mi karę: postawiono mnie pod jakimiś drzwiami,połaskotano trochę plecy i po tej operacji zostałem wygnany na cztery lata ze stolicy.Uzbroiłem się w cierpliwość, przygryzłem wargi, zniosłem chłostę i jej łaskotki i z takimpośpiechem ruszyłem na wygnanie, że nie zdążyłem nawet porachować siniaków [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne