[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Trzeba było samemu mieć litość dla tych,których podbijaliście i ciemiężyliście.Może powinniśmy się za nimi ująć, uwolnić ich spodwaszego jarzma i pomóc odzyskać dobra.Jak by się wam to podobało, Rzymianie? Co wy nato? Ha!Brennus wybuchnął gromkim śmiechem.Fabiusze czuli się do żywego urażeni, przełknęlijednak zniewagę i zmilczeli.Sprawa mogłaby się na tym zakończyć, gdyby najmłodszy inajbardziej krewki z braci, Kwintus, nie zapragnął zasmakować galijskiej krwi.Wszystkieludy, w tym i Galowie, uznają nakazaną przez bogów nietykalność posłów; powszechnie jestprzyjęte okazywać im gościnność i dbać o ich bezpieczeństwo.Z kolei oczekuje się od nich,że nie wykorzystają tego zwyczaju, aby podnieść oręż na gospodarzy.Kwintus Fabiuszzłamał to święte prawo.Następnego dnia, nałożywszy kluzjańską zbroję, dołączył dooblężonych i ruszył do bitwy z Galami.Upatrzył sobie szczególnie rosłego wojownika,zaatakował go i zabił jednym pchnięciem miecza.Chcąc mieć trofeum, zeskoczył z konia ijuż miał zdjąć swej ofierze pancerz, ale hełm spadł mu z głowy.Brennus, który akuratwalczył w pobliżu, ujrzał jego twarz i od razu rozpoznał.Ogarnęła go furia.Gdyby mógł się rzucić na Rzymianina, śmierć jednego lub drugiegozakończyłaby pewnie sprawę, ale wir walki rozłączył obu mężczyzn, którzy wyszli z bitwybez uszczerbku.Fabiusze odjechali do Rzymu.Brennus, człowiek impulsywny i dumny, całą noc kipiałzłością, a rankiem obwieścił zdumionym wojom, że oblężenie jest skończone.Za wielkązniewagę  najpierw przez sugestię, że obraził bogów, potem bezczelnie gwałcąc boskieprawa  Rzymianie muszą być ukarani.Rozkazał, by cała armia, ponad czterdzieści tysięcyludzi, bez zwłoki ruszała na południe.Tymczasem w Rzymie pontifex maximus wniósł o ukaranie Kwintusa Fabiusza za takbezmyślny postępek.Dowodził, że wina obciąża wyłącznie jego, a reszta obywateli jest odniej wolna; jeśli sami wymierzą mu karę, może uchroni to miasto przed boskim gniewem.Reakcja była inna, niż się spodziewał.Ludzie lekceważąco mówili o groz
bie odwetu tak zestrony bogów, jak i nieprzyjaciół.Czyż bowiem Fabiusz nie wykazał, jak łatwo pokonaćchoćby najroślejszego Gala? I czy bogowie nie doprowadzili go cało i zdrowo do domu?Nadchodził czas wyborów; zamiast napiętnować młodego Fabiusza, lud obrał wszystkichtrzech braci trybunami wojskowymi.Na wieść o tym Brennus zapałał tym silniejszymgniewem.Jego przemowy rozpaliły bojowego ducha we współplemieńcach i wraże hordybłyskawicznym marszem przetoczyły się przez dolinę Tybru, szybko zbliżając się do Rzymu.Był wprawdzie jeden człowiek, który już nieraz udowodnił, że umie zjednoczyć rzymskiesiły i poprowadzić je do zwycięstwa, ale teraz go zabrakło: banita Marek Furiusz Kamillus.Każdego wieczoru westalki gorąco modliły się o jego powrót, choć wszędzie widziały oznakiprzepowiadające katastrofę.Na próżno  nikt nie pomyślał o odwołaniu wyroku i wezwaniubohatera, nie wyznaczono też dyktatora, który by przejął rządy na czas kryzysu.Przeciwnie,trzej Fabiusze i pozostali trybunowie uznali za właściwe podzielić się władzą.Zdołalizgromadzić armię równie liczną jak galijska, w przeważającej większości złożona jednak byłaz niedoświadczonych rekrutów.Wielu nigdy dotąd nie miało w ręku miecza czy włóczni;butni jak ich przywódcy, byli zaledwie niezdyscyplinowaną, niesforną, za to skorą doprzechwałek zbieraniną.W przeddzień bitwy dowódcy, wciąż skłóceni z kapłanamiżądającymi kary dla Kwintusa Fabiusza, zaniedbali odczytania auspicji i złożenia ofiarbogom.Rzym miał stanąć do walki ze sprawną armią Galów bez wodza na miarę Kamillusa,bez wyćwiczonego wojska i bez boskiej pomocy.Bitwa rozegrała się w czasie przesilenia letniego.Najdłuższy dzień roku okazał sięnajtragiczniejszym w historii miasta [ Pobierz całość w formacie PDF ]