[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Powiem panu, com sobie kupiła, to się pan rozweseli.Bo już po prawdzie taka byłamobdarta! Niech pani powie. A kiedy nie można.Gdyby nie ten przeklęty wstyd dziewiczy, tobym powiedziała.Róż-ne rzeczy. Ja się troszkę domyślam, jakie to są rzeczy. Tylko bez nieprzyzwoitych cytat! Tu w tej szafie leżą? Co  leżą ? No, te kupione cytaty. Nie nudzić mię! Tak bym dziś gdzie poszła z tym bliz
nim rodakiem! A gdzie? A bo to sensat poszedłby ze mną? Jeszcze by też? Mój złoty!  Złoty  mówił ze łzami przemocą wstrzymanymi, ze łkaniem zduszonym w gardle. Złoty , nim się na nic zedrze.Zaczęła mu się przypatrywać, z lekka mrugając powiekami, coś kombinować, wspominać.%7ływa jej pamięć i bystra inteligencja schwyciła te aluzje i odnalazła ich z
ródło. Podgląda i przepatruje moje listy!. mruknęła.Wstała ze swego miejsca i nieśmiało doniego podeszła. Quel type!  mówiła w rozterce i onieśmieleniu  to pan sobie myśli, że z nami jest tak,jak Saba pisała w liście? Nie wiem, jak jest z nami!  jęknął, ledwie mogąc wyrzucić te słowa.A
agodnie podniosły się jej ręce, pomknęły się ku jego głowie i nachyliły ją ku ustom, kuoczom wiernym, zasępionym od uczuć.Gdy ją ramionami otoczył, przywarła do niegowszystka, aż zapomniał, że ona jest drugim człowiekiem i inną płcią.Stali się jednym życiemi jednym czuciem.Coś wszeptywała mu w uszy, coś wcałowywała w usta.Na miejscu, gdziejej usta spoczęły, snuły się jakoweś słowa płonące.Skoro zaczął dopytywać się i domagać, coznaczą te półdz
więki, nie chciała ich wydać.Przechodzili z miejsca na miejsce, nie mogącznalez
ć najszczęśliwszego.I tu, i tam było niedobrze.Znowu się zląkł.Uciekł pod okno, jakza poprzedniej bytności.Siedziała na łóżku skulona, z rozrzuconymi włosami, z głową pod-partą na ręce.Gdy coś zagadał z daleka, odburknęła:65 Nie potrzebuję, żeby pan ze mną rozmawiał!.Zmrok zapadał.Wszystko w tym pokoju przygasło  powierzchnie mebli, tafle luster, zło-cone gzemsy.W głębi widać było białość zgniecionej poduszki i rękę Xeni, obnażoną do łok-cia, na której leżała masa jej czarnych włosów.Nienaski czuł w sobie takie szczęście, jakiego nigdy jeszcze nie doznał.Anielskie chóryśpiewały w jego sercu pieśni raz tylko jeden brzmiące.Wrzał w nim wulkan rozkoszy, leczszczęście panowało nawet nad tym wulkanem.To właśnie szczęście stwarzało w nim bezwładduchowy. Nie! Nie popchnę cię! Nie zabiję cię! Będę jednym, jednym, albo nie będę wcale.Znajczłowieka!  mówił do niej w duchu.Gdy już była zupełna noc, powoli zbliżył się do niej i trafił ustami do tej białej ręki, pod-pierającej fale włosów. Pójdziemy do teatru? Do którego znowu?  mruknęła z żywością. Tylko nie do żadnego kabaretu, nie do żadnej budy. No? Więc? Na Króla Edypa czy na inną jaką straszność? Do Th��tre Royal. Och, mój złociuteńki, mój prześliczniutki, mój brylantowy w cyzelowanej oprawie, mójskorpionku! Takem chciała tam być, a nigdy nie byłam! Ale tam drogo. zmartwiła sięciężko.Ze zmartwienia mocno go w usta pocałowała.Zdecydował się, żeby jej nic nie mówić o swym milionerstwie.Wszelkie osobiste wydatkitraktował jako pożyczkę, którą z pracy swej budowniczowskiej zwróci.Westchnął: Trudna rada! Przecie krzesła nie będą znowu tak drogie. Ale jedne z pierwszych, bo pewnie tańsze.Już jak drogo, to zawsze lepiej w pierwszychrzędach, bo tak nie lubię być na szarym końcu. A kiedy pani nie ubrana. To się da zrobić.Ale przecie muszę iść jeszcze z Teresą na obiad. O, nic z tego! Dziś nie.Idziemy na obiad my dwoje, dobrze? Gdzie?  spytała z zapartym oddechem. Do włoskiej restauracji. Tam, w tej szyjce! Wiem.Ale to się jego ponurość, dziś zrujnuje! Pan znalazł jaki pugi-lares na ulicy czy co?Nienaski mruknął od niechcenia, śmiejąc się z cicha: Znalazłem pugilares.Porwała się z miejsca, odkręciła światło elektryczne i kazała mu iść do mieszkania tejNeville, do tak zwanego atelier, gdyż musiała się ubrać.Niechętnie wyszedł do owego salonu.Był to duży pokój z aparatem fotograficznym wielkiego rozmiaru.W głębi, za kotarą, byłołóżko pani Neville.Na stołach leżały albumy z fotografiami.Nienaski zaczął je przeglądać.Xenia tymczasem za ścianą pokoju wyśpiewywała melodyjnym sopranikiem wesołą włoskąpiosenkę:Io conosco un marinoDello sguard assassino.Dove vado, mi segue.Z
piewała tak radośnie i swobodnie, że o wszystkim zapomniał i słuchał.Strojenie siętrwało bardzo długo.Było po szóstej, kiedy został przywołany do pokoju szczęśliwości.Xe-nia była już w kapeluszu i paltociku.Usta były z lekka  z lekka.Wypierała się, że nie ma nic a nic.Wykrzykiwała, że to jest podłość posądzać  kogo o takie rzeczy.Kazała wycierać swe wargi  paluchem na dowód,66że nic nie ma.Z głębokim stękaniem wskazywała na dość skromny aksamitny  kapidron zrondem, w którym to kapidronie wyglądała prześlicznie. Zupełnie aspirantka do Armii Zbawienia. Ależ gdzież tam! Trzeci portret lady Hamilton.Czy nie? Ech, pan to jest także naiwny historyk sztuki! Chodz
my! Zaraz! Chciałem Xeniusię o coś bardzo prosić. Nareszcie! Słucham. Pani się stąd wyprowadzi. błagał z całego serca, z całej duszy.Rozzłościła się na do-bre.Poczerwieniała i buchnęła z ostatnią pasją: At! Nie idę z panem nigdzie. Przecie to jest niemożliwe! Co niemożliwe? Mieszkanie tutaj. A cóż mię tu ugryzą kawałek czy mi urwie kto głowę? Pan by chciał pewnie, żebym jamieszkała w jakiej  Pracy , a na cały dzień chodziła za zarobkiem do fabryki.Mówię panuotwarcie, żeby mi pan dał spokój ze swymi rozkazami.Nie idę do teatru  i już! Ja pani wytłumaczę! Proszę mię zostawić w spokoju  i w domu. Nie wyprowadzi się pani z tego mieszkania? Nie!Usiadła na fotelu i poświstując patrzała w komin [ Pobierz całość w formacie PDF ]