[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wzburzony szedłem ciemnymi ulicami tak prędko, że się zgrzałem.Miałem chęć rozpiąć mundur, aby uwolnić bijące serce.Jednaniespodzianka pociągała za sobą drugą: odkryła się przede mną jeszczejedna, jeszcze bardziej oszałamiająca pewność, a mianowicie, że przecież takłatwo, tak szalenie łatwo można pozyskać sobie w obcych ludziachprzyjaciół.Bo cóż właściwie zdziałałem? Okazałem trochę współczucia,spędziłem w tym domu dwa wieczory, i to wieczory wesołe, pogodne, upojne i to miało już wystarczyć? Jakąż więc głupotą było marnowanie całego wol-nego czasu po kawiarniach i granie w karty z otępiałymi kolegami lubprzechadzanie się z nimi tam i z powrotem po promenadzie! Nie, od dzisiajdość tej tępoty, tego pustego wegetowania.Idąc coraz szybciej wśród mglistejnocy postanowiłem sobie z prawdziwym zapałem, na jaki zdobywa się młodynagle przebudzony człowiek, że zmienię tryb życia.Mniej będę chodził dokawiarni, skończę to głupie bębnienie w taroka i bilard, energicznie położękres zabijaniu czasu, które nikomu nie przynosi korzyści, a mnie samegoogłupia.Raczej będę częściej odwiedzał tę chorą, za każdym razem postaramsię też przygotować jakąś historyjkę, abym mógł opowiedzieć dziewczętomcoś miłego i wesołego.Będziemy grywali w szachy lub przyjemnie spędzaliczas w jakiś inny sposób, już sam zamiar pomagania i od czasu do czasuokazania się pożytecznym wprawił mnie w zachwyt.Miałem ochotę śpiewać izrobić jakieś głupstwo z samego tego uczucia wzniosłości.Dopiero gdywiadomo, że się jest czymś dla innych, czuje się treść i cel własnejegzystencji.Tak się to stało i dzięki temu spędzałem przez najbliższe tygodniewszystkie popołudnia zazwyczaj u Kekesfalvów; wkrótce przyjazne tepogawędki stały się przyzwyczajeniem i dość niebezpieczną przyjemnością.Lecz jakaż to pokusa dla młodego człowieka, od lat dziecięcychprzerzucanego z jednego wojskowego zakładu do drugiego, gdy nagleznajduje domostwo i przystań dla serca zamiast zimnych sal koszarowych iwspólnych, zadymionych izb! Gdy po służbie o wpół do piątej lub o piątejstawałem przed pałacem i ręka moja lekko ujmowała kołatkę, już służącyradośnie otwierał drzwi, jakby obserwował moje przyjście przez magiczneokienko.Wszystko wskazywało w sposób jasny i miły, że uważano mnie tuza członka rodziny; uwzględniano każdą moją drobną słabostkę czy nawyk.Stale leżał przygotowany mój ulubiony gatunek papierosów, jakby przezprzypadek znajdowałem na małym taborecie nową, a jednak przezornierozciętą książkę, o której napomknąłem, że chciałbym ją przeczytać; jeden zfoteli naprzeciwko szezlonga Edyty uchodził bezapelacyjnie za  mój.Były tooczywiście drobnostki, ale takie, które obcy pokój niepostrzeżenie przepajałyciepłem zadomowienia, a umysł rozweselały i uskrzydlały.Siedziałem więcpewniejszy siebie, niż bywałem kiedykolwiek w gronie mych kolegów,gawędziłem i żartowałem beztrosko, pojmując pierwszy raz, że każda formazależności krępuje właściwie siły duszy, a prawdziwa miara człowiekauwydatnia się dopiero wówczas, gdy jest swobodny.Ale coś jeszcze bardziej tajemniczego składało się na to uskrzydlająceuczucie, jakim mnie darzyło codzienne przebywanie w towarzystwieobydwóch dziewcząt.Od chwili gdy zbyt wcześnie może oddano mnie dowojskowego zakładu, a więc od dziesięciu czy piętnastu lat, żyłem stale wotoczeniu mężczyzn.Od rana do wieczora, od nocy do rana, w sypialniakademii wojskowej, w namiotach podczas manewrów, w lokalachpublicznych, przy stole i w drodze, w ujeżdżalni i w pokoju szkolnym  stale,stale wdychałem w siebie atmosferę wyłącznie męską: najpierw chłopców,potem wyrostków, ale zawsze mężczyzn, mężczyzn.Przyzwyczajony więcbyłem do energicznych ruchów, głośnego, mocnego chodu, głębokich głosów,specyficznie silnego zapachu, nieskrępowania, a czasem nawet doordynarności.Oczywista, że niektórych kolegów serdecznie lubiłem i niepowinienem się skarżyć, bo i oni odpłacali mi równą serdecznością.Leczatmosferze tej brak było właśnie owej lekkości: nie zawierała dość ozonu, siłpodniecających, drażniących, elektryzujących, jak przepyszna naszaorkiestra pułkowa pomimo swego rytmicznego polotu pozostaje jednakzimną orkiestrą dętą więc twardą, urywaną i opartą jedynie na rytmie, abrak jej delikatnych, zmysłowych tonów skrzypiec  tak nawet najmilszegodziny naszego koleżeństwa pozbawione były owego łagodnego fluidu, jakizawsze niewidzialnie roztacza obecność lub choćby bliskość kobiet.Już jakoczternastoletni chłopcy, spacerując parami po mieście, odziani w naszezapięte na wszystkie guziki zgrabne uniformy, odczuwaliśmy nieokreślonątęsknotę na widok innych młodych chłopców flirtujących lubrozmawiających z dziewczętami.Czuliśmy, że przez owo zakoszarowanie jak w seminarium  przemocą odbiera się naszej młodości coś, corówieśnikom naszym na ulicy, na promenadzie, na ślizgawce czy w salitańca dane było codziennie jako rzecz zrozumiała  swobodne obcowanie zmłodymi dziewczętami.Odseparowani, wciśnięci za kratę, spoglądaliśmy nate elfy w krótkich spódniczkach jak na istoty zaczarowane, marząc orozmowie z dziewczyną jak o czymś niedościgłym.Tego rodzaju wyrzeczeńnigdy się nie zapomina.Póz
niejsze szybkie i zazwyczaj tanie przygody zrozmaitymi usłużnymi niewiastami nie mogły zastąpić sentymentalnychchłopięcych marzeń.Toteż gdy w towarzystwie przypadkowo zetknąłem się zmłodą panienką (jakkolwiek spałem już z kilkunastoma kobietami), mojaniezręczność i nieśmiałość uświadamiały mi, że przez nadmiernie długi brakkobiecej atmosfery straciłem na zawsze ową naiwną i naturalną swobodę.I oto teraz w najbardziej doskonały sposób spełniło się moje chłopięcemarzenie, nie wyznane nawet sobie samemu, aby zamiast z wąsatymi inieokrzesanymi kolegami, zawrzeć raz wreszcie przyjaz
Å„ z mÅ‚odymikobietami.Niby kogut na podwórku siedziaÅ‚em teraz każdego popoÅ‚udniamiÄ™dzy dwiema dziewczÄ™tami.Jasność i miÄ™kkość ich gÅ‚osów sprawiaÅ‚y mipo prostu fizyczne zadowolenie  nie umiem tego inaczej wyrazić  i zuczuciem szczęścia trudnym do opisania rozkoszowaÅ‚em siÄ™ po raz pierwszybrakiem zażenowania wobec mÅ‚odych panien.Wybitny bÅ‚ogostan naszychstosunków dziÄ™ki specjalnym okolicznoÅ›ciom podnosiÅ‚o caÅ‚kowite wyÅ‚Ä…czenieowego elektrycznego kontaktu, który niewÄ…tpliwie powstaje przy każdymzetkniÄ™ciu siÄ™ mÅ‚odych ludzi różnej pÅ‚ci.Nasze dÅ‚ugie godziny pogawÄ™dekpozbawione byÅ‚y zupeÅ‚nie owego naprężenia, które zwykle tak niebez-piecznym czyniÄ… wszelkie tete à tete.Z poczÄ…tku  chÄ™tnie przyznajÄ™ stulone jak do pocaÅ‚unku Å‚adne usta, krÄ…gÅ‚e ramiona Ilony i jej wÄ™gierskazmysÅ‚owość, wyrażajÄ…ca siÄ™ w miÄ™kkich powiewnych ruchach, bardzo mnie,mÅ‚odziaka, w przyjemny sposób podniecaÅ‚y.MusiaÅ‚em nieraz mocno zważaćna swe rÄ™ce, aby nie ulec pokusie, nie przyciÄ…gnąć do siebie tego ciepÅ‚ego,miÄ™kkiego stworzenia o czarnych rozeÅ›mianych oczach i nie wycaÅ‚ować jej zcaÅ‚ej siÅ‚y.Ale Ilona zwierzyÅ‚a mi siÄ™ zaraz w pierwszych dniach naszejznajomoÅ›ci, że od dwóch lat zarÄ™czona jest z pomocnikiem rejenta, panemBeckeretem, i czeka tylko na poprawÄ™ lub powrót do zdrowia Edyty, abywyjść za mąż.DomyÅ›liÅ‚em siÄ™, że Kekesfalva obiecaÅ‚ ubogiej krewnej posag,jeżeli do tego czasu pozostanie przy jego córce [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]