Stezala Tomasz Elbing 1945 t1 Odnalezione wspomnienia (MR)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Oficer cofnął się do szatni, zostawił płaszcz ipoprawił się przed lustrem.- Niech mi pan przechowa przez chwilę tę różę - poprosił szatniarza, po czym wszedł nasalę i uśmiechając się podszedł do stołu.Fritz Meisler lekko się już kiwając wstał iprzedstawił Karla:- Drogie panie, ten oto młody oficer, a mój przyjaciel Karl Bauer jest człowiekiem,któremu zawdzięczamy to, że amerykańskie bomby spadają na trzcinowiska Frische Haff, anie na miasto.Okażcie mu swoją wdzięczność.***Andriej Zacharewicz miał szczęście w nieszczęściu.Pobyt w szpitalu okazał się nie takzły jak się mogło wydawać na początku.Położony na dalekich przedmieściach Wilna gmachzajmowany przez szpital chirurgiczny Armii Sowieckiej, był miejscem, gdzie wojnawydawała się niezwykle odległa.Wspaniałe jak na standardy wojenne jedzenie, pielęgniarki ibrak obowiązków pozwalały rannym żołnierzom szybko wracać do zdrowia.45Dawne koszary przy ulicy Saperów, obecnie tzw. miasteczko szkolne.Złamanie ręki okazało się dużo grozniejsze niż się wydawało.Gdy minęły emocje boju isamogon wyparował z głowy, potworny ból dał o sobie znać.Ręka spuchła jak bania iAndriej nie mógł wykonać najmniejszego ruchu.Brygadowy lekarz nawrzeszczał na niego zazwlekanie z przyjściem i usztywnił rękę, po czym skierował do frontowego szpitala, gdzieręka została złożona, a chłopak wylądował w łóżku.Ale coś działo się nie tak i jego nocnejęki zwróciły uwagę pielęgniarek, które zaalarmowały lekarzy.Ponownie załadowano go nasamochód, dano ćwiartkę wódki na uśmierzenie bólu i wysłano na dalekie tyły.Kiedy dotarłna miejsce przeznaczenia ręka zaczęła już sinieć.Prawie natychmiast trafił na stół operacyjny,gdzie przez kilka godzin składano mu skomplikowane złamanie z przemieszczeniem.Kilkadni, które potem pamiętał jak przez mgłę, spędził pod wpływem środków przeciwbólowych.Stopniowo zaczął wracać do świata realnego, w czym pomagała mu pewna rudowłosa,piegowata pielęgniarka, która spędzała z nim więcej czasu niż wymagały tego jej codzienneobowiązki.Gdy tylko Alejnikow doszedł do siebie, natychmiast zażądał wypisania go dojednostki.Był wściekły, gdy zignorowano jego prośbę.Zamknął się w sobie i nie reagował nażadne kierowane do niego słowa.Lekarze potraktowali to jako przypadłość dość częstą wśródmłodych żołnierzy i zapisali mu tylko dodatkową porcję środków uspokajających.Andriej przesypiał większość dni, budząc się na posiłki i ćwiczenia ręki.W nocy za tonie mógł spać i snuł się po korytarzach, budząc innych chorych i złoszcząc dyżurnych.Uspokajał się nieco, gdy drobne ręce rudowłosej pielęgniarki masowały delikatnie jego ramię,i pomagały wykonywać niezbędne ćwiczenia.Dziewczyna zaczęła rozmawiać, a właściwiemówić do milczącego młodzieńca.Opowiadała mu o tym, co na świecie, o nieodległymWilnie, o sobie.Na imię miała Ola i pochodziła z maleńkiego uralskiego miasteczka.Jejciepły głos topił w nim gniew i strach.Strach, bo wciąż miał w pamięci nienawistny wzrokKononiewa, gdy Diaczenko gratulował mu sukcesów.Wcześniej poznał już takich i wiedział,że zrobią wszystko, żeby zniszczyć lub co najmniej upokorzyć wszystkich tych, którzy wczymkolwiek im uchybili.Jedynym sposobem na pozbycie się takiego to kulą w łeb, ale nanieszczęście politrucy w dziwny sposób kulom się nie kłaniali.Złota jesień przechodziła już w podszytą pluchą i zimnym wiatrem porę roku.Andriej iOla wymykali się od czasu do czasu z budynku szpitala i korzystając z krótkich chwilładniejszej pogody, chodzili do pobliskiego sosnowego młodniaka na spacery.Tak jakośniespodziewanie ich spojrzenia i usta spotkały się i nie mogły się od siebie oderwać.Cośtakiego narodziło się w duszy Andrieja, że stał się lekki jak ptak, a umierająca jesiennaprzyroda wydawała mu się piękna jak wiosenna łąka.Młodzi spędzali ze sobą tyle czasu, ileto było możliwe, starannie ukrywając zażyłość przed personelem szpitala.Andriej poczuł, żenie chce już tak bardzo wracać do swojej załogi, mimo iż dostawał regularnie listy zwłaszczaod Wani Sazonowa, z którym się najbardziej zaprzyjaznił i wypił morze samogonu.Rękagoiła się wspaniale, więc lekarze podjęli decyzję o odesłaniu Andrieja do Brygady.Wprawdzie nie wolno mu było nią podnosić cięższych przedmiotów, ale jak mu oświadczono,mógł przydać się w brygadzie do innych zadań.Zresztą, z jego sali coraz więcej takichniepełnych ozdrowieńców odsyłano do jednostek, albo do domu.Ola bardzo zmarkotniała,wiedząc, że to oznacza zbliżającą się nową ofensywę.Tej i następnej nocy ukradkiem spotkalisię w magazynie bielizny i starając się zrobić jak najmniej hałasu kochali się nieprzytomnie.Padający śnieg uśpił wszystkich dookoła i nikt im nie przeszkadzał.Wyjeżdżając do jednostkiAlejnikow był już innym człowiekiem.Poza przeżyciem wojny, miał w życiu jeszcze jedencel.***Hansie obserwował z okna jak dziadek Wilhelm, przerywając co chwila i z trudemprostując plecy, rąbał drewno na opał na podwórzu.Sterta drewna ciągle rosła, choć na pewnonie w takim tempie jak kiedyś.Ostatnimi czasy dziadek chorował i przez kilka dni niewstawał nawet z łóżka.Jego córka i Hans zachodzili codziennie na Adalbertkirchstra�e46 iprzynosili mu w kankach obiad oraz najświeższe nowiny.Przez wiele lat Wilhelm byłkościelnym w tutejszym kościele ewangelickim i zawsze parafianie, a także pastor dzielili sięz nim różnymi informacjami, zarówno dobrymi jak i złymi.Dziadek miał też inne zajęcie.Ludzie przychodzili do niego ze swoimi troskami i problemami, a on zawsze ich wysłuchał iznalazł dobre słowo.Znał wszystkich mieszkańców Kolonii Pangritza i często chodził dodomów godzić zwaśnionych małżonków, pomagać starym czy chorym, wspierać cierpiących.Miał też złote ręce, więc i krany czy elektrykę naprawił, wstawił zbitą szybę, uruchomiłzepsutą maszynę do szycia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne