Verne Juliusz Tajemniczy rybak

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Widział, że Ticza ma już dosyć, i obawiał się, by nie runął na ziemię, zupełnie pijany.Dragosz niby przypadkiem rozlał jałowcówkę.Nie podobało się to Ticzy.Skrzywił się i rzekłbłagalnie: To dawaj �raki!� Wez resztę powiedział Dragosz, podsuwając butelkę, z odrobiną wódki na dnie. Alestrzeż się bracie, żebyś się nie upił. Ja miałbym się upić? oburzył się Ticza. Choćbym chciał, nie potrafię. Mówiliśmy tedy o Ladce zaczął Dragosz, zdążając cierpliwie do celu. Dlaczego niemożna wymówić jego nazwiska?Ticza zaśmiał się chrapliwie. Ciekawy jesteś, synku! A więc ci powiem dlaczego& Bo tu Ladko wymawia się&Striga! Striga! Dlaczego Striga? powtórzył Dragosz nic nie rozumiejąc. Bo to jego prawdziwe nazwisko, tego chłopca& Tak jak ty się nazywasz& Jak że citam? Zapomniałem& Raynold. Otóż to.Raynold.Ty się nazywasz Raynold& No! a on& nazywa się Striga& Toprzecie wyrazne& A w Granie& zaczął Dragosz. Ba! przerwał mu Ticza. W Granie nazywał się Ladko, a w Ruszczuku nazywa sięStriga.Mrugnął filuternie i dodał: Tym sposobem ani słychać o nim! Nikt nie widział, nikt nie wie! Rozumiesz?Nie było to już nowiną dla Dragosza, że złoczyńca zasłania się cudzem nazwiskiem, aledlaczego właśnie nazwiskiem Ladki, tem samem, które było podpisane na fotografji? Przecie ten Ladko naprawdę istnieje? zawołał Dragosz gorączkowo. Wtem właśnie rzecz! zaśmiał się Ticza. Cóż to za jeden, ten Ladko? Gałgan! objaśnił krótko Ticza. A co ci zrobił? Mnie? Nic, ale Stridze& No cóż? Co zrobił Stridze? Zabrał mu z przed nosa żonę& piękną Naczę&Nacza! To samo imię co na fotografji.Dragosz widząc już, że nareszcie wpadł nawłaściwy trop, słuchał chciwie Ticzy, który bełkotał już nieproszony. Nie przyjaznią się od tej pory, rozumiesz? I dlatego Striga przybrał jego nazwisko, żebymu zrobić figla& On ma spryt, Striga. Ale jeszcze nie mogę zrozumieć, dlaczego niewolno wymówić nazwiska Ladki? nastawał Dragosz. Bo to niezdrowo dla tego, kto je wymówi objaśnił Ticza. W Granie i w innychmiejscach, wiesz już co ono znaczy& A tu, to jest imię pilota, słynnego buntownika&Spiskuje przeciw Turkom& głupiec! A w Ruszczuku na ulicach pełno Turków. Cóż się z nim dzieje? dopytywał się Dragosz.Ticza wzruszył ramionami i odrzekł: Przepadł.Striga mówi, że nie żyje. Nie żyje?! I to może być prawda.Bo Striga zabrał jego żonę.Niebardzo temu rada gołą-beczka!Ale Striga trzyma ją pod kluczem, na swoim statku.Teraz Dragosz już wszystko zrozumiał.A więc te długie dni podróży przepędził na łodzinie z pospolitym rozbójnikiem, lecz z ukrywającym się spiskowcem.Jakaż rozpacz musiałaogarnąć nieszczęśliwego, gdy przybywszy do domu, zastał w nim pustkę.Trzeba iść mu napomoc& Bandę rozbójników, o której teraz zdobył dokładne wskazówki, da się pochwycić złatwością i pózniej& Ależ tu gorąco! westchnął, udając że go trunek rozmarza. Bardzo gorąco potwierdził Ticza. To te �raki� wyjąkał Dragosz.Ticza uderzył pięścią w stół. Nie tęgą masz głowę, chłopcze! wybełkotał drwiąco. Ja& co innego& Samwidzisz& Gotów jestem zacząć nanowo& Nie mnie z tobą się mierzyć& bąknął skromnie Dragosz. Niedołęga! zadrwił Ticza. Ale możemy wyjść, jeżeli chcesz.Dragosz zapłacił gospodarzowi i wyszedł z towarzyszem na plac.Ale ta zmiana miejscanie posłużyła Ticzy.Wyszedłszy na świeże powietrze, stracił do reszty przytomność.Dragoszprzestraszył się widząc, że przeciągnął strunę. Powiedz no zagadnął wskazując w dół rzeki. Czy tam mieszka Ladko? Który Ladko? Ten pilot, czy on tam mieszka? Nie!Dragosz wskazał w stronę miasta. A więc tam? Nie! Więc chyba tam? nastawał Dragosz, zwracając się w górę rzeki. Tam& , tam& bełkotał pijany.Dragosz ciągnął go, podtrzymując.Ticza szedł bez oporu, zataczając się, potykając ibełkotał coś ciągle niezrozumiale.Szli tak z pięć minut, gdy nagle Ticza stanął, usiłującutrzymać równowagę. Co on gadał, Striga, że Ladko nie żyje? Albo co? %7łyje, bo jest ktoś u niego w domu.Ticza wskazał światło padające przez szpary okienic na drogę.Dragosz pociągnął go podokno.Przez szparę zajrzeli obaj do wnętrza domu.Zobaczyli niewielki pokój, urządzony skromnie, lecz wygodnie.Porozrzucane wnieładzie meble i gruba warstwa kurzu wskazywały, że od czasu jakiejś gwałtownej scenypokój ten stał pustką.Przy stole, na środku pokoju, siedział oparty łokciem człowiek głębokozamyślony, W gęstych włosach zanurzył palce, zaciśnięte rozpaczliwym ruchem, z oczu jegopłynęły łzy.Dragosz poznał w nim swego towarzysza podróży, Ilię Brusza; ale nie on jeden gopoznał. To on! wyjąkał Ticza, nagle wytrzezwiony [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne