[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jestem teraz baró
o zdrów, baró
o mi dobrze, taki jestem dobry, że ja panucoś powiem na ucho, pod sekretem, niech się pan pilnuje Moryca i Grosglicka, oni chcąpana zjeść.Do wió
enia, kochany panie Borowiecki. ò
iękuję panu za wiadomość, ale niewiele jej rozumiem. Nie mogę więcej powieó
ieć.Bądz
pan zdrów, niech bęó
ie zdrów pański ojciec,pańska narzeczona, pańskie ó
ieci. ò
iękuję, ó
iękuję.A jeśli jeszcze kto napisze do pana podobnie, to mnie panzawiadom.Zostaw pan list, muszę zacząć poszukiwania autora. Ja tego łajdaka wsaó
ę do kryminału, on pójó
ie na sto lat na Sybir.Kochany panBorowiecki, ja będę pańskim przyjacielem do śmierci!Rzucił mu się na szyję, wycałował go serdecznie i wybiegł zupełnie szczęśliwy. Moryc i Grosglick! Chcą mnie zjeść! Ważna wiadomość!  myślał i długo o tymrozmyślał póz
niej tak silnie, że zapomniał o liście anonimowym, o przysięó
e i całej sceniez Zukerem, która go jednak ogromnie zdenerwowała.W domu, prócz czwórki grającej i Trawińskich nie zastał nikogo, a że już zmrokzapadał, wsiadł w dorożkę, kazał podnieść budę i pojechał na umówione miejsce oczekiwaćLucy.Ziemia obiecana 289Po przeszło goó
innym oczekiwaniu, które go zdenerwowało do reszty, Lucy uka-zała się na trotuarze, wychylił się nieco, zobaczyła go i wsiadła, rzucając mu się na szyjęi zasypując pocałunkami. Co to było, Karl?Opowieó
iał jej wszystko. Nie wieó
iałam, dlaczego przyszedł taki uradowany, przyniósł mi ten garniturszafirów, w który musiałam się zaraz ubrać.Jeó
iemy ó
isiaj do teatru, on chce koniecznie. Wió
isz z tego, że musimy na pewien czas przestać się widywać, dla uśpieniawszelkich podejrzeń  mówił, przygarniając ją do siebie. On mi powieó
iał, że zawiezie mnie do krewnych, do Berlina, na cały ten czas&wiesz&Przytuliła się do niego jak ó
iecko. To baró
o dobrze, nie bęó
ie nawet pozorów. Ale ty bęó
iesz przyjeżdżał do mnie? Karl, ja bym umarła, na pewno bym umarła,gdybyś nie przyjechał.Przyjeó
iesz?  prosiła gorąco. Przyjadę, Lucy. Kochasz mnie jeszcze? Czy tego nie czujesz? Nie gniewaj się, ale& tyś teraz taki inny, taki jakiś nie mój, taki& zimny& Czy myślisz, że takie wielkie uczucie trwać może całe życie? Tak, bo ja kocham cię coraz silniej  odpowieó
iała szczerze. To dobrze Lucy, dobrze, ale wió
isz, trzeba się zastanowić nad naszym położeniem,nie może ono trwać ciągle. Karl, Karl!  wykrzyknęła, odsuwając się od niego, jakby pchnięta nożem. Ciszej mów, po co dorożkarz ma słyszeć! I nie przerażaj się tym, co powiem.Jacię kocham, ale my się nie możemy widywać tak często, sama to rozumiesz, nie mogęnarażać twojego spokoju, nie mogę cię narażać na zemstę męża, musimy być rozsądni. Karl, ja rzucę wszystko i pójdę za tobą, nie wrócę do domu, już nie mogę dłużejsię tak męczyć strasznie, nie mogę, zabierz mnie Karl!  szeptała namiętnie, okręcającMiłość, Kobieta,go sobą, pokrywając mu twarz pocałunkami.Mężczyzna, Rozstanie,Tak baró
o go kochała, że istotnie, gdyby zechciał, zdeptałaby wszystko i poszła zaPocałuneknim.Trwożyła go ta wielka, ó
ika miłość, miał ochotę od razu i stanowczo powieó
ieć, żema już tego dosyć, ale żal mu się jej zrobiło, bo doskonale odczuwał, że dla niej poza tąmiłością już nic nie istnieje, a przy tym obawiał się jakiegoś jej wybuchu, który mógłbygo skompromitować.Uspakajał ją, ale nie mógł zatrzeć łatwo wrażenia, jakie zrobiły pierwsze jego słowa. Kiedy odjeżdżasz? Pojutrze, on mnie odwozi.Przyjedz
Karl, przyjedz
& Musisz być i potem& abyzobaczyć to nasze ó
iecko%  szeptała mu do ucha. Karl  zawołała nagle  pocałujmnie jak dawniej.Mocno& mocniej!&Gdy ją pocałował, odsunęła się w kąt dorożki i płakać zaczęła spazmatycznie i narzekać,że jej nie kocha.Uspakajał i zapewniał, ale nic nie pomogło, dostała histerycznego ataku, aż musiałzatrzymać dorożkę i biec do apteki po lekarstwo.Z trudem się uspokoiła. Nie gniewaj się na mnie, ale mi tak żal, tak żal& bo zdaje mi się, że ja cię już nigdynie zobaczę, Karl  mówiła przez łzy i nim zdołał przeszkoó
ić, zsunęła się z sieó
enia,uklękła przed nim, objęła jego kolana i najżywszymi, wyrywanymi z serca wyrazami,pełnymi miłości i rozpaczy żebrała, aby ją kochał, żeby ją nie skazywał na samotność i nacierpienia.Tak się czuła nieszczęśliwą tym odjazdem i myślą, że może go nigdy już nie zobaczy,iż traciła przytomność.Rzuciła mu się na piersi, obejmowała sobą, całowała, oblewała łzami i pomimo, że onporuszony jej cierpieniem, mówił namiętnymi słowami miłości, ten srogi strach, strachkonających przytomnie trząsł i rozrywał jej serce bolesnym spazmem.Ziemia obiecana 290A potem zmęczona, wyczerpana płaczem i boleścią, położyła mu głowę na piersiachi trzymając go za ręce, milczała długo, tylko łzy sznurami pereł cicho spływały po jejtwarzy, a łkanie od czasu do czasu rozrywało jej piersi.Rozstali się wreszcie, musiał przyrzec tylko, że choćby z daleka, bęó
ie przy jej od-jez
ó
ie do Berlina i że co tyó
ień napisze.Borowiecki czuł się winnym, ale i zupełnie bezradnym wobec jej położenia [ Pobierz całość w formacie PDF ]