§ Fossum Karin Konrad Sejer 01 Oko Ewy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ochroniarz. Ma pani kartę?Ewa zmarszczyła brwi.Co za gówniarz, choć trzeba przyznać, osiłek. Słucham? To jest parking prywatny.Szuka pani czegoś? Tak.Samochodu.Niczego nie dotykam. Musi pani stąd wyjść.Tu mają prawo przebywać tylko zatrudnieniw browarze.Złoty jeż na głowie i fura zarozumiałości. Chciałam tylko coś sprawdzić, jedno kółko i już mnie nie ma.To dlamnie ważne dodała. W żadnym wypadku.Wyprowadzę panią. Zbliżył się z wycią-gniętą ręką.LRT Niech pan pójdzie w takim razie za mną.Popatrzę tylko na samo-chody.Szukam jednego faceta, z którym muszę pogadać w ważnej sprawie.Proszę.Nie przyszłam tu kraść.Mam już samochód i radio.Ociągał sięjeszcze. Dobrze, ale niech się pani pospieszy.Jestem tu po to, żeby przega-niać nieupoważnionych, dlatego.Poszła wzdłuż kolejnego rzędu aut, a z tyłu towarzyszyły jej krokiochroniarza. Jaki to samochód? zapytał.Nie odpowiedziała.Elmer nie powinien się dowiedzieć, że ktoś goszuka.Ten smarkacz w niebieskim pajacyku na pewno by mu doniósł. Znam wielu z tych, co tu pracują pochwaliłsię.Toyota tercel, stare volvo, nissan sunny.Strażnik chrząknął. Gdzie on pracuje? W hali czy na dzwigach? Nie znam go odparła krótko. Tylko samochód. Strasznie pani tajemnicza. Owszem.Stanęła i kiwnęła głową.On także się zatrzymał, skrzyżował ręce i po-czuł się wyjątkowo głupio.Samotna kobieta przebywa bezprawnie nastrzeżonym przez niego, prywatnym terenie, a on łazi za nią potulnie jakpies.Też mi ochroniarz.Troszkę zarozumiałości się ulotniło. A czego pani chce od faceta, którego pani nie zna? Minął ją i oparłsię o maskę jakiegoś samochodu.Miałdługie nogi, blokował jej przejście. Pomyślałam sobie, że go uduszę uśmiechnęła się słodko. Aha.Zarżał niespodziewanie, jakby dopiero teraz zrozumiał.Nylonowykombinezon opinał muskularne ciało.A pomiędzy szeroko rozstawionyminogami Ewa dojrzała znajomy numer BL 74.Błyskawicznie odwróciła sięw stronę auta vis-�-vis, srebrnego golfa, podeszła blisko i zajrzała przezszybę do środka.Strażnik przesunął się za nią.LRT Ten jest faceta ze stołówki, nie pamiętam nazwiska.Takie pięć mi-nut na małym zegarku, kręcone włosy.O tego chodzi?Uśmiechnęła się z politowaniem, wyprostowała i omiotła wzrokiembiałego opla za jego plecami.Teraz widziała cały numer, BL 74470.Manta,miała rację, dokładnie taka sama jak Josteina, tylko ładniejsza, nowsza i le-piej utrzymana.Z czerwoną tapicerką.Ruszyła do wyjścia.Zobaczyła, cochciała.Znalazła go tak łatwo, że aż strach.Najzwyczajniej-szy pod słoń-cem robotnik z browaru z morderstwem na sumieniu.A ona wiedziała onim dość, żeby go wsadzić na piętnaście, dwadzieścia lat.Do mikroskopij-nej celi.Nie do wiary, pomyślała.Wczoraj zabił Maję.Dzisiaj, jak gdybynigdy nic, przyszedł do pracy.A więc jest sprytny.Zimny drań.Może na-wet roztrząsał informacje o morderstwie przy kanapce w czasie przerwy.Wyobraziła sobie, jak mlaska i przeżuwa drugie śniadanie, a grudki majo-nezu zatrzymują się na górnej wardze.Zmierdząca sprawa z tą facetką,mówię wam, pewnie jakiś klient się wnerwił.Potem popija colą i nim od-gryzie następny kęs, zdejmuje z chleba pietruszkę i kawałek cytryny.Zało-żę się, że już zdążył zwiać, gdzie pieprz rośnie.Nagle przyszło jej do głowy, że do Mai zapewne przychodziło wielurobotników z browaru.A z nim mogło być jak z nią samą wprost nie po-trafił uwierzyć, że coś takiego się zdarzyło, i odpychał wspomnienie jakokrutny sen. Hej! Przypomniałem sobie, jak się ten facet nazywa krzyknąłstrażnik za jej plecami. Ten od golfa! Bendiksen! Z Finnmarku!Ewa, nie odwracając się, pomachała mu ręką i maszerowała dalej.Na-gle zatrzymała się. Pracuje na zmiany? Od siódmej do trzeciej, potem do jedenastej i znowu do siódmej.Skinęła głową, spojrzała na zegarek i wyszła z parkingu.Tą samą dro-gą wróciła do swojego samochodu.Serce jej biło z podniecenia.Nosiła sięz ważną tajemnicą i nie bardzo wiedziała, co z nią zrobić.Ruszyła w kie-runku domu.Do trzeciej pozostało jeszcze sporo czasu.Właściwie mogłana niego poczekać i pojechać za oplem.Dowie się, gdzie mieszka, czy mażonę i dzieci.Ogarnęła ją gwałtowna potrzeba uświadomienia mu, że ktośLRTwie.Tylko tyle.Nie potrafiła znieść myśli, że ten człowiek czuje się bez-pieczny, że wstał rano jak zwykle i poszedł do pracy, choć poprzedniegowieczoru bez powodu zabił Maję.Nie rozumiała, dlaczego to zrobił, skądsię w nim wzięło tyle wściekłości, jak gdyby nóż pod łóżkiem stanowiłnajwyższy stopień obrazy.Mordercy różnią się widać od zwykłych ludzi,pomyślała, omijając łukiem rowerzystę, który chwiał się mocno na siodeł-ku.Może im czegoś nie dostaje? Albo po prostu facet przeraził się na wi-dok noża? Czy on naprawdę myślał, że Maja go uderzy? Ewa rozważałaprzez chwilę szansę, by jakiś chytry adwokat uratował mu skórę, utrzymu-jąc, że morderca działał w obronie własnej.W takim wypadku musiałabymwkroczyć.Zaraz odrzuciła ten pomysł.Zeznawać w sądzie jako przyja-ciółka prostytutki, nie, mowy nie ma.To nie tchórzostwo, tłumaczyła sięsama przed sobą, właściwie nie chodzi o to, ale o Emmę, muszę przecież oniej pamiętać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne