[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Miał kołopięćdziesiątki.Lekko opadające powieki przysłaniały mu piękne oczy.Stał godnie, leczpewna nieśmiałość rzucała się w oczy.- Witam najserdeczniej przedstawicieli naszej studenterii - rzekł cichymgłosem.- Muszę przyznać, \
e jest to dla nas prawdziwe święto.Niejako dzieńhistoryczny, bez większej przesady, na który długo czekaliśmy.Albowiem odnaszego wyjazdu z Polski we wrześniu 1939 roku - wszyscy z  Kultury" jaktu stoimy, to znaczy ja i mój młodszy brat Henryk - wskazał młodego bruneta- Zofia i Zygmunt Hertzowie, Maria i Józef Czapscy oraz doje\
d\
ający tu donas nasz stały współpracownik Konstanty Jeleński, po raz pierwszy widzimyi gościmy u nas tak du\
ą grupę studentów z kraju.A poniewa\
sam działałem przed wojną w ruchu studenckim i redagowałem pisma  Bunt Młodych"i  Politykę", nieprawda\
, jestem podwójnie wzruszony, ma się rozumieć - lekkirumieniec wystąpił mu na twarzy.- No, wiecie! Jak na naszego redaktora, to jest to jedno z najdłu\
szych przemówień, jakie wygłosił, bo Jerzy nie lubi mówić, i powinniście to docenić, kochani.- Doceniamy - wyskandowaliśmy pod wodzą Markusza.- W tak doniosłej chwili, Jerzy, witając pierwszą wycieczkę rodaków z kraju,powinieneś trzymać du\
y bochen chleba jak na do\
ynkach - zaśmiał się Zygmunt Hertz.- To raczej my, jako pielgrzymi z kraju, powinniśmy przywiez
ć bułkę paryską z WSS-u.Albo przynajmniej suchary - wtrącił Markusz.- Myślałem o tym, mój drogi, \
e tak powiem - pokiwał głową Drawicz.Agnieszka musiała nas niez
le obgadać, bo Zygmunt Hertz krzyknął bezbłędnie:- To jest Markuszewski, a ten drugi - Drawicz!- Zgadza się - rzekła Agnieszka.- No, a piegowaty i rudy to ju\
tylko Abramow.- Tak.To nasz Jarka, panie Zygmuncie.Po sukcesach w Moskwie.Spłonąłem jak rak i myślałem, \
e ją zabiję.-Jarka, Jarka, kakije u was głaza! Taak?! - zaśmiał się Hertz serdecznie.- To bardzo zabawne.Ta Kozaczka Ksiusza! Z Cichego Donu.Nie uwa\
asz,Kocie? Mówiłem ci o ich wizycie w Moskwie w miesięczniku  NowyjMir"?351- Tak.To istotnie nadzwyczaj zabawne - przyznał wysoki i bardzo przystojny Jeleński.- Niech się pan nie gniewa, ale Agnieszka tak pana reklamowała.I słusznie.A to, \
e pan rudy.Mam starszą rudą siostrę w Polsce, która miała podobnepowodzenie.- Nie mówiąc o mojej rudej matce, Zygmunt - przerwał mu Jeleński.- Jejrudość spędzała sen z powiek przedwojennym damom.Nałkowska inaczejjak:  Ta ruda Rena!" z nienawiścią o mojej matce nie mówiła - zaśmiał sięz sykiem, trochę jak Piotrowski.- Przepraszam was! A ja? Ja byłem królem rudzielców! Rudy jak marchewka! Teraz trochę pobielona.Nie mówiąc o mojej siostrze Maryni - zawołałcienkim głosem Józef Czapski i, klepiąc mnie przyjaz
nie, wskazał wysoką,dostojną damę ze staromodnie podciętymi siwymi włosami.Obydwoje byliwzrostu moich sąsiadów Ossowskich, a mo\
e wy\
si.Wyjątkowo tyczkowaci.- My wszyscy Czapscy byliśmy rudzi.To nasz znak firmowy.Tak \
e jest panw dobrym towarzystwie, mój panie.Powoli zaczęła się schodzić reszta zaproszonych gości.Przyszli koledzy z Bim-Bomu ze Zbyszkem Cybulskim i Bobkiem Kobieląna czele.Mówiono, \
e mieszkająna bocznicy kolejowej w jakichś starych wagonach.W nocy marzną imają kłopoty z wodą.Bobek, gdy wszedł, szepnął mi:- Gehenna, stary.Za cenę Luwru \
yjemy jak kloszardzi.Przyszedł Czesław Miłosz.Przystojny, krzepki blondyn, o krzaczastych brwiach i silnymkresowym akcencie.Inaczej go sobie wyobra\
ałem.Jego zjawienie się zwłaszcza naPietruszce i Drawiczu zrobiło wra\
enie.Przyjechał oczekiwany Leszek Kołakowski i wszedł,postukując laską.Zgromadziliśmy się w tym salonie, który gospodarze nazywali jardind'hiver, przy winie i zastawionym stole.Zaczęła się dyskusja na temat sytuacji w Polsce.Głównym referentem był Kołakowski.Z jego oceną wszyscy się liczyli i słuchali pilnie.Pewny wra\
enia, jakie wywarł na Ance, która z nim długo na boku rozmawiała, rzuciłem:-No, co? Kołakowski bomba?!- Jako profesor filozofii, to musi się trochę poduczyć, bo ma luki, ale jakomę\
czyzna bardzo przystojny chłopiec.Nie myślałam, \
e taki młody i śliczny.Z przyjemnością z nim rozmawiałam.Tą oceną znajomości filozofii zaskoczyła mnie, bo Kołakowski był dla nas największymautorytetem naukowym odnowy po Paz
dzierniku.Drawiczenko wystawił nogę i pochylony nad Miłoszem zaczął mu recytować jego wiersze.Miłosz od lat zakazany i przemilczany nigdy nie przypuszczał, \
e studenci w kraju mogą goznać i to na pamięć.Był wzruszony.Tą recytacją Drawicz sprawił mu ogromną radość.352Oczywiście wspomniałem Giedroyciowi o liście, który mi przysłał, i o dalszym losie  Odnowy".Słuchał uwa\
nie, paląc papierosa.- To bardzo interesujące, co pan mówi.Nic o tym nie wiedziałem.Wartoo tym napisać.Wśród gości był Jerzy Mond, który pracował w  Tygodniku Polskim"*.Mond znał mnie zSTS-u.Dał mi wizytówkę, zachęcając, bym wpadł do redakcji, bo bardzo by chciał, \
ebymopisał swe wra\
enia z pobytu na winobraniu.Poniewa\
płacił we frankach, propozycja byłakusząca [ Pobierz całość w formacie PDF ]