[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Chciałabym, \
eby zawsze była Gwiazdka, albo Nowy Rok, czy to nie byłoby wspaniałe?- odpowiedziała Jo, ziewając przeraz
liwie.- Nie powinnyśmy bawić się nawet w połowie tyle, ile bawimy się teraz.Ale to tak miłomieć kolacyjki i bukiety, chodzić na przyjęcia, jez
dzić do domu powozem i czytać lubodpoczywać zamiast pracować.Tak przecie\
właśnie \
yją inni i zazdroszczę zawszedziewczętom, które to wszystko mają - powiedziała Meg, starając się zdecydować, która zezniszczonych sukienek była mniej zniszczona.- No có\
, my nie mo\
emy tego mieć, więc zamiast narzekać zarzućmy nasze tobołki imozolnie, acz pogodnie ruszmy dalej, tak jak to robi Marmisia.Jestem pewna, \
e ciotka Marchjest prawdziwym Morskim Starcem na moim grzbiecie, ale przypuszczam, \
e jeśli nauczę sięnieść ją bez narzekania, to spadnie albo stanie się tak lekka, \
e nie będę czuła jej cię\
aru.Ten pomysł rozbawił Jo i wprawił ją w dobry nastrój, ale Meg nie rozpogodziła się,albowiem jej cię\
ar składający się z czworga rozkapryszonych dzieci, zdawał się cię\
szy ni\
zwykle.Nie miała nawet serca, \
eby, jak zwykle, zadbać o swój wygląd, zawiązując na szyibłękitną wstą\
kę i upinając włosy w najbardziej twarzowy sposób.- Po co wyglądać ładnie, skoro i tak nikt mnie, poza tymi złośliwymi maluchami, nieogląda, nikt nie dba czy jestem ładna, czy nie - mruczała, jednym trzaśnięciem zamykającszufladę.- Będę tak harować do końca moich dni, mając tylko od czasu do czasu odrobinęrozrywki, a\
będę stara, brzydka i zgorzkniała, a wszystko tylko dlatego, \
e jestem biedna i niemogę cieszyć się \
yciem tak jak inne dziewczęta.To straszne!Meg zeszła na dół, w jej oczach czaiło się zło i nie była bynajmniej przyjemna przyśniadaniu.Wszystkie zdawały się raczej nie w humorze skłonne do narzekań.Beth miała bólgłowy i poło\
yła się na kanapie, starając się pocieszyć kotką i trzema kociętami.Amy dąsała się,bo nie przygotowała się do lekcji i nie mogła znalez
ć swoich kaloszy; Jo gwizdała i robiłastraszliwy harmider zbierając się do wyjścia; pani March była bardzo zajęta, starając siędokończyć list, który musiał być natychmiast wysłany, a Hanna zrzędziła, bo bardzo nie lubiłapóz
no chodzić spać.- Nigdy nie było okropniejszej rodziny! - płakała Jo, wybuchając złością, kiedy ju\
przewróciła kałamarz, zerwała oba sznurowadła i usiadła na kapeluszu.- A ty jesteś w niej najokropniejsza! - odparowała Amy, ścierając ze swojej szkolnejtabliczki wynik obliczeń, zamazany zupełnie łzami, które nań padały.- Beth, jeśli nie będziesz trzymała tych paskudnych kotów w piwnicy, to ka\
ę je utopić -zawołała gniewnie Meg, próbując uwolnić się od kociaka, który wdrapał jej się na plecy iprzyczepił jak rzep dokładnie tam, gdzie nie mogła go dosięgnąć.Jo chichotała, Meg złościła się, Beth przepraszała, a Amy pochlipywała, gdy\
zupełnienie pamiętała, ile jest dziewięć razy dwanaście.- Dziewczynki, dziewczynki, bądz
cie przez chwilę cicho! Muszę odprawić ten list zporanną pocztą, a wy przez cały czas przeszkadzacie mi swoimi narzekaniami - zawołała paniMarch, przekreślając trzecie ju\
zdanie w swoim liście.Na chwilę zapanowała cisza, przerwana przez Hannę, która weszła, postawiła na stoledwa gorące paszteciki i znów wyszła.Paszteciki te były niemal rodzinną instytucją i dziewczętanazywały je  mufkami bo nie miały innych, a gorące ciasto miło rozgrzewało dłonie w zimneporanki.Hanna nigdy nie zapominała o upieczeniu ich, niezale\
nie od tego jak była zajęta lubgderliwa, bo droga była daleka i o chłodzie, a biedne dziewczynki nie dostawały tam nic na obiadi rzadko wracały do domu Przed drugą.- Przytul swoje koty, Beth, i pozbądz
się bólu głowy.Do widzenia, Marmisiu.Jesteśmydziś rano gromadą łobuziaków, ale wrócimy do domu jako prawdziwe anioły.Ruszamy, Meg! - IJo wyszła z poczuciem, ze nie wyruszały w drogę tak, jak winni to robić pielgrzymi.Zawsze odwracały się przed zakrętem, bo matka stała w oknie, \
eby skinąć im głową,uśmiechnąć się i pomachać ręką na po\
egnanie.Zdawało się, \
e bez tego nie mogły prze\
yćcałego dnia, gdy\
niezale\
nie od tego, w jakim były nastroju, ten ostatni widok matczynej twarzydziałał na nie zawsze jak promień słonecznego światła.- Nale\
ałoby nam się raczej, \
eby Marmisia pogroziła nam, zamiast przesyłać pocałunki,bo nigdy nie widziano tak niewdzięcznych kreatur jak my - wykrzyknęła Jo, znajdującodkupieńczą przyjemność w marszu przez śnieg i ostry wiatr.- Nie u\
ywaj takich okropnych wyra\
eń - powiedziała Meg spod woalki, w którą zawinęłasię, niczym stroniąca od świata mniszka.- Lubię dobre mocne słowa, które coś znaczą - odparła Jo, łapiąc kapelusz, którypodskoczył na jej głowie, przygotowując się, by na dobre odfrunąć.- Nazywaj samą siebie jak ci się tylko podoba, ale ja nie jestem ani łobuzem, ani kreaturą inie \
yczę sobie być tak nazywana.- Jesteś dziś taka zwarzona i uszczypliwa, bo nie mo\
esz spędzać całego czasu wobjęciach luksusu [ Pobierz całość w formacie PDF ]