Broadric Annette Dar losu Orchidea 111

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Dokończ, co chciałeś powiedzieć.- Czy twoi rodzice nigdy ci nie.- Ian znowu urwałi pokręcił głową.- Wychowywałam się w sierocińcu.- Wybacz mi, proszę.Moje pytanie było zdecydowa�nie nie na miejscu - rzekł łan, sztywniejąc.Siedział w milczeniu i wyglądał tak żałośnie, że Jenniezrobiło się go żal.Wiedzioną impulsem wyciągnęła rękęi dotknęła jego dłoni.88 DAR LOSU- Przecież nie mogłeś o tym wiedzieć.Moi rodzicezmarli wiele lat temu.Prawdę mówiąc, ledwie ich pa�miętam.A tam, gdzie dorastałam, kwestie wyglądu byłyporuszane wyłącznie w kontekście higieny.Dziecko mia�ło być do czysta umyte, a włosy porządnie uczesane.-Jenna musnęła palcami swoje długie włosy i uśmiechnęłasię.- Wtedy nosiłam dużo krótsze.Aatwiej było o niedbać.Ian złożył dłonie i pochylił się w stronę Jenny.- Nie miałem pojęcia, że tak wyglądało twoje dzieciń�stwo.Naprawdę mi żal tej małej dziewczynki, którą wtedybyłaś.Koniecznie musimy coś zrobić, żebyś się przyzwy�czaiła do komplementów.Pojawiła się Hazel z deserem, a widząc, że Ian pochylasię w stronę Jenny i trzyma ją za rękę, uśmiechnęła się.Na widok gospodyni oboje drgnęli i gwałtownie się odsiebie odsunęli, jakby to, co robili, było z jakichś wzglę�dów niewłaściwe.- Coraz silniej wieje - zauważyła Hazel.- Słyszałamw radiu, że wichura zdążyła już narobić szkód.Mam na�dzieję, że ominie nas bokiem.Ian kiwnął głową, nie patrząc na żadną z kobiet, a Jen�na, spoglądając na swój talerz, stwierdziła, że w zasadzienic nie zjadła.- Wszystko było doskonałe.Proszę, powiedz Cook, żedziś wieczorem przeszła samą siebie - poprosiła Jenna.- Najlepszą pochwałą dla Cook będzie pusty talerz- odparła gospodyni, a gdy zaskoczona taką odpowiedziąJenna uniosła głowę, by na nią spojrzeć, umknęła wzro�kiem.DAR LOSU 89- Jeśli nie zjesz, nie dostaniesz deseru - zagroziła.- Lepiej jej posłuchaj, bo jest kilka zasad, którychHazel bezwzględnie przestrzega - wtrącił Ian.Coś takiego, on żartował! Jenna była naprawdę zasko�czona i stwierdziła, że podczas dzisiejszej kolacji Ian poraz kolejny zmusił ją, aby zmieniła o nim zdanie.Sięgnęłapo sztućce i po raz pierwszy tego wieczoru poczuła sięswobodnie.Zaczęła jeść, a łan, który do tej pory takżeudawał, że je, poszedł w jej ślady.- W porządku, dzieci.- Hazel roześmiała się, patrząc,jak oboje posłusznie zabrali się do jedzenia.- Wrócę zajakiś czas i sprawdzę, czy nie za wcześnie dobieracie się dodeseru - ostrzegła i z tymi słowami wymaszerowała z ja�dalni.Ian pierwszy zaczął się śmiać, i to tak zarazliwie, żeJenna szybko do niego dołączyła.Pierwszy raz słyszałajego śmiech; dzisiejszy wieczór naprawdę był pełen nie�spodzianek.- Chyba powinienem cię przeprosić za maniery gospo�dyni - stwierdził Ian, kiedy już przestali się śmiać.- W żadnym razie nie musisz przepraszać.- Jennapokręciła przecząco głową.- Bardzo ją polubiłam, choćnie jestem przyzwyczajona, by zwracano się do mnie per dziecko".- Doprawdy? A co ja mam powiedzieć? Jestem prze�cież od ciebie dobre dziesięć lat starszy.Rozumieli się bez słów.Uśmiechnęli się do siebie i na�gle cisza, jaka zapadła w jadalni, przestała Jennie prze�szkadzać.Sięgnęła po desery pomyślała o Hazel i roze�śmiała się.90 DAR LOSU- Muszę przyznać, że wiele razy się zastanawiałam,czym się zajmujesz w Londynie.- Och, jestem jednym z tych trutni zapełniających rzą�dowe biurowce - odparł lekko.Na pewno księgowy, pomyślała.Musi znać kogoś, ktopracuje jako agent w służbach wywiadowczych.Stąd tewszystkie szczegóły, dzięki którym jego powieść wydajesię taka prawdziwa.- Czy kawę podać w bibliotece? - zapytała Hazel, sta�jąc w drzwiach.- Dobry pomysł - odparł Ian i pomógł Jennie wstać odstołu.- Tak jak ostrzegałam, burza jest coraz bliżej.Słychaćjuż nawet grzmoty.- Dlaczego Hazel tak często mówi o burzy? - zapytałaJenna, kiedy wyszli z jadalni.- Tak jakby cię przed niąostrzegała?- Za każdym razem, kiedy pioruny biją w zamek.- Ian przerwał, bo nagle zgasły wszystkie światła, pogrą�żając korytarz w całkowitych ciemnościach -.gaśnieświatło - dokończył, wzdychając.Znalazł dłoń Jenny i zamknął ją w silnym uścisku.- Instalacja elektryczna jest przestarzała.W zasadziena co dzień wystarcza, ale prawie za każdym razem, kiedyzaczyna się burza, transformator pada.W bibliotece zapa�limy lampy oliwne, będzie wystarczająco jasno.Kiedy weszli do biblioteki, Jenna zauważyła, że niezaciągnięto zasłon na dużych, przeszklonych drzwiachprowadzących do ogrodu.Widziała, jak za oknem gną sięsmagane wiatrem drzewa.Nagle niebo rozjaśnił błyskDAR LOSU 91i oświetlił im drogę do foteli, przy których Hazel ustawiłatacę z kawą.Jenna zadrżała, słysząc głuche wycie wichru i bębnie�nie deszczu po kamiennym tarasie.Wtem oślepiającybłysk rozdarł niebo i prawie w tej samej chwili potężniehuknęło.- To było naprawdę blisko - stwierdziła zdenerwowa�na.- Często zdarzają się takie burze?- Na szczęście nie - odparł, prowadząc ją do jednegoz foteli przed kominkiem.Jenna patrzyła w ogień i obser�wowała, jak podmuchy wiatru z komina zmuszają płomie�nie do tańca.- Nie potrzeba dodatkowego światła.- Rozejrzała siępo pokoju.- Blask z kominka plus światło z tych wszyst�kich błyskawic i prawie można czytać gazetę.- No, nareszcie - powiedział Ian, zdejmując marynar�kę i podwijając rękawy koszuli.- Mam nadzieję, że niemasz nic przeciwko temu, ale nie znoszę formalnych stro�jów.Staram się je nosić tak rzadko, jak to tylko możliwe- dodał i zajął miejsce w fotelu, stojącym najbliżej tego,na którym siedziała Jenna.Sięgnęła po dzbanek z kawą, ale Ian od razu wyjął jejgo z ręki.- Daj, ja to zrobię.Ty usiądz i odpręż się - poradził.Blask kolejnej błyskawicy oświetlił jego twarz.- Nie za�pominaj, że w ciągu ostatnich trzystu lat zamek przeżyłwiele takich burz.Nie musisz się bać, że nagle, na naszychoczach piorun zamieni go w kupę gruzu.Zamiast piorunazrobią to korniki - dodał po chwili.92 DAR LOSUZobaczył wyraz twarzy Jenny i roześmiał się.To jużkolejny raz tego wieczoru, pomyślała.- To był tylko żart.Nie wiem, jakim cudem, ale jak dotej pory udało się nam ustrzec przed kornikami.Nowy Ian, wesoły i uśmiechnięty, fascynował Jennę.Po jego gburowatości i małomówności nie pozostało na�wet śladu.To był zupełnie inny człowiek niż ten, któregodo tej pory znała.A raczej myślała, że zna [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne