Clark Clare Dzika ziemia

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Powinieneś już iść wyrzekła z wysiłkiem. Niedo�brze, żeby dowódca na ciebie czekał.Jakby jej nie słyszał, Jean-Claude uniósł ją w ramionachi przycisnął wargi do jej ust.Czoło i kark Elisabeth były pokrytezimnym potem, a pod zamkniętymi powiekami widziała małerobaczki; bała się, że zemdleje.Położył ją na kołdrze i pod�ciągnął spódnice jedną ręką, drugą rozpinając guziki spodni.Położył się na niej; pisnęła, bo zabolał ją brzuch. Co do tego zamruczał, owiewając gorącym oddechem123jej szyję jeśli kiedykolwiek przyłapię go na takich marze�niach, rozwalę mu łeb.Z nadejściem wieczoru Elisabeth zaczęła krwawić.Poruszała siępowoli, nie dowierzając swoim kończynom, a kiedy zamieszaław garnku, woń potrawy sprawiła, że zebrało się jej na wymioty.Czoło miała gorące, jakby rosła gorączka.Nalała wody do trzechkubków i postawiła na stole trzy drewniane talerze.Tej zimy Jean-Claude nabrał zwyczaju przyprowadzania Au�guste'a na kolację cztery albo pięć razy w tygodniu.Na początkuElisabeth próbowała protestować przeciwko takiej częstotliwości,ale bez skutku.August został ulokowany u ślusarza nazwiskiemLe Caen, którego żona zmarła na żółtą febrę przed dwoma latyi gospodarstwem musiała się zająć jego dziewięcioletnia córka,która z kolei gapiła się na Auguste'a, gdy jadł swoje samotne po�siłki, i cały czas skubała wargi aż do krwi.Nie można było gotak zostawić, jak twierdził Jean-Claude, i chcąc go zadowolić,Elisabeth przystała na wizyty chłopca.Ku własnemu zaskoczeniu nie tylko przyzwyczaiła się doAuguste'a, ale wręcz go polubiła, nie jedynie dlatego, że był takotwarcie oddany jej mężowi i nie z powodu jego śmiesznego,małego szczura o imieniu Ponola, w języku dzikich oznaczają�cego kłaczek bawełny, którego czasem przynosił dla rozrywki.Otaczała go aura cichego spokoju.Przypominał jej kobiety dzi�kuski, które przychodziły w dni targowe do osady handlowaćz Francuzkami.Tak jak one słuchał nie tylko uszami, ale całymciałem, jak one był spokojny i opanowany.Nie wypełniał sobącałego miejsca i nie domagał się jak inni mężczyzni, aby całauwaga Elisabeth skupiała się na jego błahych problemach i za�jęciach.Rozmawiał, ważąc słowa oszczędnie i starannie.PrzedAuguste'em nie musieli odgrywać ról małżeńskich, jakich siępo nich spodziewano.124Elisabeth była ciekawa, czy ma matkę wśród dzikich.Nie, od�parł.Jego ojciec zmarł, gdy był jeszcze niemowlęciem, a matkawyszła drugi raz za mąż za tragarza portowego.Był szorstkim,porywczym mężczyzną i bała się go.Nie była waleczna jak Eli�sabeth, powiedział kiedyś i Elisabeth roześmiała się zaskoczonatą uwagą.Szkoda, że nie była, dodał niezręcznie.Może gdybybyła, byliby szczęśliwi.Tak jak Elisabeth i Jean-Claude.Podziękowała mu i odwróciła się, kryjąc twarz w dłoniach.Jeśli byli szczęśliwi, to najszczęśliwsi czuli się, gdy był z nimiAugust.Był jak lustro, w którym mogli się podziwiać.W obec�ności chłopaka Jean-Claude przechodził sam siebie w urokui uczuciowości, na przemian drocząc się z nią i wychwalając,ona zaś odpowiadała ostro i trafnie, jak lubił, przewracającz niedowierzaniem oczami w stronę Auguste'a, jakby litowałasię nad samą sobą.Po kolacji siadywali przy ogniu, Elisabethz jakąś robótką na kolanach; czasami rozmawiali, czasami za�padała przyjemna cisza, a August obserwował ukradkiem zeswego miejsca przy drzwiach, jak Jean-Claude kładzie dłoń najej dłoni.Sprawy nie zawsze miały się tak, kiedy byli sami.Trzaska�jący ogień i cisza wyjaławiały wtedy przestrzeń między nimi,aż Jean-Claude wyciągał niespokojne nogi, wstawał i zaczynałchodzić po chacie, a ona z całych sił skupiała się na pracy, żebynie pytać, co go tak dręczy.Pytanie powodowało tylko, że sta�wał się jeszcze bardziej rozdrażniony.A przecież szczęk klamkii jego przytłumiony głos za drzwiami nadal ją poruszały.Mimowszystko wciąż było w nich pożądanie, choć pomieszane z lę�kiem, ale i nadzieją, że jeszcze wszystko się ułoży.W wieczorytakie jak ten, gdy była chora i słaba i potrzebowała go bardziej,niż byłaby skłonna przyznać, powitanie go z uśmiechem i ra�dością, co tak w niej lubił, wymagało nie lada wysiłku.125 Jakie wieści? zapytała swobodnie, gdy weszli do chaty. Kto oskarża kogo i o co?Zakręciło jej się w głowie.Nachyliła się nad kociołkiem,ściskając łyżkę tak mocno, aż zbielały jej kostki palców.Jean--Claude zrzucił buty, podszedł do niej w pocerowanych pończo�chach i objął w talii.August odwrócił wzrok. Dobrze wygląda zamruczał.Był w dobrym humorze.Z wysiłkiem przymknęła oczy i opar�ła się o niego. Kolacja czy żona? Jedno i drugie.świeże mięsko [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne