Coyle Harold ''Trojkar Smierci''

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Maier,stojący teraz po drugiej stronie amerykańskiego pułkownika,przetłumaczył:- Pułkownik Haas twierdzi, że jego żołnierze nie będąmieli najmniejszego problemu z przedostaniem się na teren bazy.Teraz Haas, z którego twarzy zniknął ironiczny uśmiechzwrócił się znów do generała: Lowery słuchał tłumaczenia:- Ma pan nie więcej niż dziesięć minut, generale, napodjęcie decyzji.Po upływie tego czasu moi ludzie, znajdujący się już na terenie bazy i otaczający hangary, uderząbez dodatkowych rozkazów i zgniotą wasze straże i ewentualne siły interwencyjne.Gdybyście nawet teraz ostrzegliswoich ludzi o grożącym im niebezpieczeństwie, to niczegonie zmieni.Są otoczeni, a my jesteśmy gotowi dó ataku.Lowery patrzył przez chwilę na śnieg topniejący napodłodze wokół butów pułkownika, a potem spojrzał w jegooczy.Wydawało mu się, że widzi hangar w Da Nang,wypełniony trumnami.Zrozumiał, że nie wolno mu do tegodopuścić, nie wolno mu skazywać na śmierć tych młodychludzi.Patrząc w oczy Niemca zrozumiał, że przegrał tę rundę.Nie mógł podjąć decyzji, która dla tych Bogu ducha winnychmłodych ludzi byłaby wyrokiem śmierci.Odwrócił się w stronę biurka i podnosząc słuchawkętelefonu, zapytał:- Jaki jest numer do Harrisona?Generał Bret Harrison, dowódca wszystkich sił zbrojnychUSA w Europie, był jego bezpośrednim dowódcą.Oficeroperacyjny natychmiast podpowiedział numer.Lowerywystukał go i chwilę czekał na połączenie, mającświadomość, że oczy wszystkich na tej sali patrzą na niego.Gdy zgłosił się dyżurny w kwaterze Harrisona, Lowery, byTR�JKT ZMIERCI 149natychmiast uzyskać połączenie z generałem, skorzystał zkodu, zarezerwowanego na wypadek, gdyby któryś z sa-molotów zgubił głowicę nuklearną.Powiedział więc:- Tu generał Lowery z Sembach.Muszę poinformowaćgenerała Harrisona, że mamy Złamaną Strzałę, a więcproszę mnie z nim natychmiast połączyć.Dyżurny bez wahania odpowiedział:- Tak jest - i przełączył rozmowę do mieszkania dowódcy.Wyrwany ze snu Harrison warknął do słuchawki:- Harrison.Lowery, przewidując, że Harrison będzie niezbyt przy-tomny, zaczął mówić powoli, możliwie najwyrazniej.- Tu Lowery z Sembach.Zostałem właśnie powiadomiony przez dowódcę niemieckiej brygady spadochronowej, że jego żołnierze zostali rozstawieni wokół hangarów, wewnątrz naszej bazy, i mają rozkaz przejęciakontroli nad bronią nuklearną.W razie konieczności -siłą.Słysząc to Harrison natychmiast oprzytomniał i zapytał:- Czy on powiedział, od kogo ma te rozkazy?Lowery pokiwał głową.- Twierdzi, że działa na rozkaz kanclerza Niemiec.- Czy moglibyście to sprawdzić? Lowerypopatrzył na zegarek i odparł:- Nie mamy już czasu, generale.Niemiecki pułkowniktwierdzi, że jego oddziały uderzą za pięć minut.Stojący za jego plecami Haas poprawił go w płynnejangielszczyznie:- Za trzy minuty, generale.Lowery odwrócił się, spojrzał na Haasa złym okiem ipoprawił się:- Trzy minuty, sir.Mamy tylko trzy minuty.- Jezus Maria, czy on mówi poważnie?Patrząc na Haasa i na pistolet maszynowy na Jego ra-mieniu, Lowery odpowiedział:- Nie wydaje mi się, generale Harrison, by ten oficerblefował.- Następnie zadał pytanie, którego Harrison sięspodziewał.- Jakie są pańskie rozkazy?150 HAROLD COYLEZostały niespełna trzy minuty, Harrison wiedział doskona-le, że nie ma czasu na jakiekolwiek konsultacje, nawet zeswoim sztabem.W tej sytuacji uznał, że ma do wyborujedynie trzy drogi.Mógł polecić Loweryemu, by odrzuciłniemieckie żądania i sprawdził, czy tamci mimo wszystko nieblefują.Jeśli blefują, nic się nie stanie.Jeśli nie blefują, to onswoją decyzją może uruchomić łańcuch wydarzeń, którychani on, ani Lowery nie będą w stanie opanować.Mogło dojśćdo rzeczy katastrofalnych, tym bardziej że nie mieli pojęcia,kto właściwie był ich przeciwnikiem.Nie wiedzieli, z jakimisiłami mają do czynienia, i nie mogli mieć pewności, czy udasię jednak uniknąć tragicznego rozlewu krwi.Druga ewentualność polegała na tym, że Lowery wycofastraże, Niemcy zgarną głowice, a cała sprawa stanie sięprzedmiotem negocjacji dyplomatycznych.Ale sama myśl oprzekazaniu innemu rządowi głowic nuklearnych, i to bezjednego wystrzału, była sprzeczna z tym, czego uczono i cowpajano każdemu amerykańskiemu dowódcy.Harrisonpocieszał się jedynie myślą, że ma do czynienia z Niemcami,z sojusznikiem, z krajem, któremu już kilkakrotnie, pododpowiednimi warunkami, chciano dać broń nuklearną.Ostatecznie Niemcy były krajem przyjaciół i ludzicywilizowanych.No i wreszcie mógł dać Lowery'emu wolną rękę, choć niebyłoby to posunięcie najlepsze.Lowery był specjalistą odtransportu powietrznego.Innego rodzaju postanowieniaoperacyjne nie leżały w jego kompetencjach.Harrison na-tomiast był zawsze dumny z tego, że błyskawicznie podej-mował wszelkie decyzje, był przecież dowódcą operacyjnym.Z reguły jego szybkie posunięcia okazywały się trafne.Obecnie zaś stał przed koniecznością podjęcia być możenajważniejszej decyzji w swoim życiu.Zrozumiał, że właściwie nie ma żadnego wyboru.- Lowery, wy jesteście tu najstarszym dowódcą.Samimusicie decydować o tym, co słuszne.Radzę, byście wyco-fali straże i nie stawiali oporu Niemcom.Byłoby dobrze,gdybyście nie dopuścili do wywiezienia głowic z Sembach,ale też nie przy użyciu siły [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne