[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ten człowiek był jak skała.Nie, nie tylko skała.Skałazakuta w żelazo.A do tego jeszcze uwięziona w lodzie.Tak więc Bram wiedział, że stało się coś szokującego, kiedy za-uważył, jak kapral drgnął.Nikt inny w pokoju nie zwróciłby na to uwagi -tylko lekkie napięcie w ramionach i szybkie przełknięcie śliny.Ale jak naThorne'a to było niemal to samo co mrożący krew w żyłach krzyk.Bram odwrócił się, żeby sprawdzić, co tak bardzo poruszyło jegoprzyjaciela.Panna Taylor podniosła się z ławeczki przy fortepianie idygnęła wdzięcznie, zanim powróciła na swoje miejsce.Teraz zobaczyłto, czego nie mógł dostrzec, obserwując jej profil.Drugą stronę jasnej,delikatnej twarzyczki panny Taylor szpeciło czerwone znamię.Plamaczerwonego pigmentu w kształcie serca zajmowała sporą część jej prawejskroni, znikając we włosach.Szkoda.Taka ładna dziewczyna.Jakby czytając w jego myślach, panna Finch spojrzała na niegoznacząco.- Panna Taylor jest jedną z moich najbliższych przyjaciółek.Z pew-nością nie znam nikogo ani milszego, ani piękniejszego od niej.Jej głos przypominał ostrze noża, odczytał w nim wyraz
ną intencję:Nie rań mojej przyjaciółki.Ach.To wiele wyjaśniało.To, jak się sprawy miały we wsi, jej opórwobec zorganizowania oddziału.Panna Finch pozowała na opiekunkętego stadka żeńskich dziwadeł.I to w jej oczach czyniło Brama - i jak sięwydawało, każdego pełnokrwistego mężczyznę - wrogiem.Interesujące.Bram mógł szanować jej intencje, nawet je podziwiać.Zapewne uważała, że rozwiązuje trudne problemy.Ale jej arytmetykawymagała zasadniczej korekty.Mężczyzn nie można było po prostuusunąć z równania.Ochrona tego miejsca była męskim zadaniem -w tymwypadku należącym do Brama.A jej stadko brzydkich kaczątekutrudniało sprawę.A co do brzydkich kaczątek, to miejsce panny Taylor zajęła terazmłoda dama w okularach.Dziewczyna nie usiadła przy fortepianie aninie wyjęła żadnego innego instrumentu muzycznego.Zamiast tegotrzymała w dłoniach pudełko z jakimiś ciekawostkami, które zaczęłapodawać zgromadzonym.Ich brak zainteresowania rzucał się w oczy.Bram wyciągnął szyję.Z tego, co zobaczył, te skarby wyglądały na.grudy ziemi.To by wyjaśniało powszechne zakłopotanie.- Co ta dziewczyna wyrabia? - szepnął Colin, zjadając kolejne ciastkoz sezamem.- Wydaje się wygłaszać wykład o ziemi.- To Minerva Highwood.- Znowu ten ostry jak brzytwa ton głosu.-Jest geologiem.Colin parsknął z rozbawieniem.- To wyjaśnia sześć cali brudu na dole jej spódnicy.- Przyjechała tutaj na lato z matką i dwiema siostrami, panną Dianą ipanną Charlotte.- Panna Finch wskazała jasnowłose kobiety przypobliskim stoliku.- No, no - mruknął Colin.- Te są interesujące.Podniosła się kolejna młoda dama, żeby zająć miejsce przy fortepia-nie.Colin odszedł od stolika i zajął zwolnione krzesło - przypadkiem wpobliżu Diany Highwood.- Co on robi? - zapytała panna Finch.- Panna Highwood jestre-konwalescentką.Pański kuzyn chyba nie zamierza.- Zaczęła pod-nosić się z krzesła.Znowu ta opiekuńczość.Powstrzymał ją ręką.- Proszę się nim nie przejmować.Poradzę sobie z nim.Teraz roz-mawiamy.Pani i ja.Kiedy opadała z powrotem na krzesło, kopnął jego nogę, obracając jetak, że zmuszona była usiąść twarzą do niego.Spojrzała na swoją rękę, namiejsce, gdzie dotykał jej nadgarstka.%7łeby zdenerwować ich oboje, niecofnął dłoni.Satyna rozgrzewała się pod opuszkami jego palców.Kusiłrządek guziczków.Niech to diabli, wszystko go w niej kusiło.Puścił ją z wysiłkiem.- Chcę mieć pewność, że dobrze zrozumiałem, panno Finch.Zgromadziłaś kolonię niezamężnych kobiet, potem wyrzuciłaś albowykastrowałaś wszystkich pełnokrwistych mężczyzn w Spindle Cove.Ajednak nie czujesz straty.- %7ładnej.W istocie uważam, że nasza sytuacja jest idealna.- Zdajesz sobie sprawę, że to brzmi bardzo.Pochyliła współczującogłowę.- Groz
nie? Rozumiem, że mężczyzna może to odbierać w ten sposób.- Chciałem powiedzieć, że wygląda to na grzeszną miłość międzykobietami.Pyszne, umazane porzeczkami wargi rozwarły się ze zdumienia.Dobrze.Już się zaczynał zastanawiać, co zrobić, żeby jej zalez
ć zaskórę.A kiedy jego myśłi biegły tym torem, przed oczami stawały muobrazy.jej skóry.Jej miękkość, gorąco.te słodkie piegi, porozrzucanejak przyprawa.- Zaszokowałem panią, panno Finch?- Muszę to wyznać, istotnie.Ale nie insynuacją romantycznej miłościmiędzy kobietami, o nie.Po prostu w życiu bym nie podejrzewała, że takwnikliwie zgłębił pan poezję starożytnej Grecji.Zaiste, to szok.- Dowiedz się więc pani, że uczęszczałem do Cambridge przez trzysemestry.- Naprawdę? - Otworzyła szeroko oczy w kpiącym wyraziezaskoczenia.- Całe trzy semestry? No, to robi wrażenie.- Mówiła niskim,przeciągłym głosem, który podniósł wszystkie, do ostatniego, włoski najego przedramionach.W którymś momencie tej rozmowy przestała się z nim spierać, azaczęła flirtować.Wątpił, żeby zdawała sobie z tego sprawę - niebardziej, niż z niebezpieczeństwa wczoraj, kiedy to spod jej podartejsukni omal nie wyłoniła się blada, sprężysta pierś.Brakowało jej do-świadczenia, żeby uchwycić różnicę między sprzeczaniem się a całkiemserdeczną zażyłością.Bram znieruchomiał, patrząc jej w oczy.Wpatrywał się w nie uparcie,póki ona także nie zdała sobie z tego sprawy - z palącej iskry wzajemnejfascynacji, którą przerzucali między sobą.Powietrze rozgrzało się od wysiłku, jaki włożyła w utrzymanie spo-kojnego oddechu.Spuściła wzrok - na krótką chwilę - na jego usta.Przelotny duch pocałunku.O tak, odparł, leciutko unosząc brew.To właśnie robimy.Przełknęła ślinę głośno.Ale nie odwróciła spojrzenia.Do diabła, tak dobrze mogłoby im być razem.Widział to, tylko pa-trząc jej w oczy.W ich błękicie była inteligencja i namiętność.I głębia.Intrygująca głębia, którą pragnął zbadać.Mężczyzna mógł takrozmawiać z kobietą przez całą noc.W przerwach, rzecz jasna.Międzydłuższymi okresami sapnięć i jęków.To córka sir Lewisa Fincha! - zatrąbiło mu sumienie do ucha.Rzecz wtym, że reszty jego ciała to w żaden sposób nie obchodziło.Odchrząknęła, gwałtownie przerywając czar, który na niego rzuciła.- Pani Lange, czy zechce pani przedstawić nam poemat? Bram oparłsię na krześle.Na podwyższenie weszła szczupła,ciemnołosa kobieta, ściskająca papier w dłoni.Wydawała sięnieśmiała i zagubiona.Dopóki nie otworzyła ust.- O, niegodny zdrajco! O, krzywoprzysiężco! Cóż.Teraz ściągnęła nasiebie uwagę całej sali.- Usłysz mój gniew, jak grom odległy.Me serce rozdarte, nadziejepoległy.Spadła na mnie burza straszliwa, lecz nie ulegnę.- Podniosławzrok znad kartki papieru.- Bez znaczenia jej siła.Panna Finch nachyliła się do niego i szepnęła:- Pani Lange jest w separacji z mężem.- Poważnie? - mruknął [ Pobierz całość w formacie PDF ]