[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przy drugiej ujrzała goza płotem, gdy kończyła lekcję z Angelą.Nie przywitałsię, nie usiłował zbli\
yć.Gdy po chwili po raz drugizerknęła, ju\
go nie było.Od Angeli dowiedziała się, \
e Adam często wyje\
d\
a dosiedziby Florydzkiego Stowarzyszenia Hodowców KoniRasowych, uczestnicząc aktywnie w akcji na rzeczuzyskania wsparcia władz stanowych dla przemysłuhodowlanego.Jess podejrzewała jednak, \
e nawet gdybyAdam nigdzie nie wyje\
d\
ał i przebywał przez całe dniena farmie, to te\
często nie widywaliby się.Było jasne,\
e Adam nie po\
ąda jej towarzystwa.Dlaczego więc nie mogła zapomnieć tego pocałunku? Cogorsza, wspomnienie pojawiało się coraz częściej,występując natrętnie we snach i powracając rano wraz zpierwszymi myślami na jawie.Bardzo ją to irytowało irozstrajało.Fakt, \
e Adam nie ma najwidoczniejnajmniejszych trudności z zapomnieniem, czyniłsytuację jeszcze gorszą.Zola, uparcie namawiana przez Jess, wreszcieprzyjechała.Oświadczyła, \
e wpada tylko na krótko,gdy\
celem jej wyprawy są odwiedziny u siostry, któramieszka w okolicy i właśnie powraca do zdrowia pooperacji pęcherzyka \
ółciowego.To ją właśnieodwiedzała w szpitalu owego znamiennego dnia, kiedyJess z opłakanymi skutkami wcieliła się w jasnowidza.Jess podejrzewała, \
e wyra\
ana głośno troska o siostręjest tylko wymówką.Zola przyjechała specjalnie dlaMurdocka.W wielu listach do Zoli Jess powtarzałazaproszenie, ale Zola odmawiała - do chwili otrzymanialistu z odręcznym dopiskiem ojca:  Na co czekasz,ohydna babo? Na grawerowane złotymi literamizaproszenie? Brak mi ciebie.Przyje\
d\
aj, do cholery!"Po tygodniu nadszedł list Zoli z zapowiedzią przyjazdu.Jess w rozmowie z ojcem nie omieszkała zauwa\
yć, \
eto bardzo dziwne, i\
mimo nawału pracy, na co taknarzekał, znalazł czas, by pojechać po Zolę na dworzecautobusowy w Ocali.Kiedy otworzyły się drzwi i Zolawpadła do środka z rozpuszczonymi włosami i paromatuzinami pobrzękujących bransoletek, Jess natychmiastzauwa\
yła, \
e idący za nią ojciec śmieje się głośno iradośnie.W czasie pobytu Zoli uderzyło Jess jeszcze kilka rzeczy.Drobnych, ale zbyt znaczących, by je zignorować - naprzykład pełen czułości uśmiech, jaki pojawił się nawargach Zoli, gdy patrzyła na ojca czymś zajętego.Atak\
e to, \
e Zola nie zapomniała, ile ły\
eczek cukruojciec wsypywał do herbaty.Ponadto - i to byłoniespodziewane - \
e Zola czasami oszukiwała, gdy graliw karty.ale oszukiwała na korzyść ojca.W przekonaniu Jess to wszystko składało się na jedno:miłość! Ale ilekroć próbowała starszą paniąprzygwoz
dzić i zmusić do wyznania uczuć, ta sięwyślizgiwała jak piskorz, obdarzając Jessenigmatycznym uśmiechem i ogólnikowym wykrętem.Było to bardzo denerwujące.Nadszedł w końcu dzień wyjazdu.Jess i Zola stały przypłocie, obserwując ojca instruującego masztalerzy.Jessju\
dłu\
ej nie mogła ukryć ciekawości i spojrzawszygłęboko w oczy wró\
ki, spytała prosto z mostu:- Kochasz tatę?Myliła się, jeśli sądziła, \
e wprawi tym pytaniem Zolę wzakłopotanie.Zola odwróciła głowę i przez długi czasobserwowała konie na torze, nim spojrzała Jess w oczy.- Zastanawiałam się, jak długo będziesz zbierałaodwagę, \
eby o to zapytać - powiedziała.- No i jak brzmi odpowiedz
?- Twój ojciec jest uroczym mę\
czyzną.Kto by go niekochał?- Nie o to mi chodziło.- Uwa\
asz mojÄ… odpowiedz
za wykrętną? Otó\
wcaletak nie jest.Talenty Murdocka i jego siła perswazjiwcale nie są zarezerwowane dla koni i ludzi, którzy znim pracują.Masztalerze wykonali wyznaczone im zadanie i jechalitruchtem w kierunku Russella, który ruszył naprzeciwko,sadząc susami niczym dwa razy młodszy mę\
czyzna.Poranny wiaterek zmierzwił mu włosy.Jess uświadomiłasobie nagle, \
e ojciec jest nadal bardzo przystojny.W tejchwili przypominał szkockiego wodza klanu, któryprzemierza pole wałki.Zola i on tworzyliby dobrą parę.Czy on to kiedykolwiek dostrze\
e?- Powiedziałaś mu kiedyś o swoim uczuciu? - spytałaZoli.- Nie musiałam.On wie.- I co zamierza zrobić?- Zrobić? Oczywiście nic.Nie mo\
e nic zrobić.Jestnadal \
onaty.Z duchem.śal ścisnął serce Jess.Biedna Zola.Nie mogła liczyć nawzajemność.Jess bardzo lubiła Zolę, podziwiała jejcharakter, podziwiała jej wieczną urodę.Dlaczego ojciectego wszystkiego nie widzi i nie docenia?- Jak\
e mi przykro - wymamrotała, nie wiedząc, coinnego mogłaby powiedzieć.Zola spojrzała w posmutniałe oczy Jess i powiedziała zlekkim uśmiechem:- Nie ma powodów, \
ebyÅ› siÄ™ tym a\
tak martwiła.Przyjdzie dzień, w którym ojciec zrzuci z siebie baga\
przeszłości.Wiem o tym, jestem dobrą wró\
ką.Widzęprzed nami wspólną przyszłość i gdy przyjdzie właściwachwila, wydarzy się to, co przepowiadam.Trzebauzbroić się w cierpliwość.Czy madame Zola rzeczywiście w to wierzy, czy te\
tylko robi dobrą minę do złej gry? Jess zdawała sobiesprawę, \
e na takie pytanie Zola nie mo\
e odpowiedzieć,skinęła więc głową i uśmiechnęła się.- Zrobię wszystko, \
eby ci pomóc - obiecała.- Tak bymchciała, \
eby tato znowu był szczęśliwy.Zola przytaknęła i na tym skończyła się rozmowa natemat ojca.Przez następne kilka minut obie kobietyobserwowały w milczeniu wydarzenia na torze ćwiczeń.Russell odesłał jednego z masztalerzy do stajni i wydałkolejne polecenie innemu, sam zaś pochwycił wodze iruszył w kierunku płotu, prowadząc za sobą młodego,bardzo opornego kasztanka.- Raymond poszedł po okulary - wyjaśnił Zoli ojciec,uspokajając z
rebaka lekkim klepaniem po karku.- Ten młodzik boi się bariery i lepiej, \
eby jej niewidział.- Jak temu kasztankowi na imię? - zainteresowała sięZola.Wyciągnęła dłoń i poło\
yła ją na pyskuzwierzęcia, które chętnie poddało się pieszczocie.- Kokomo.Connor kupił go w ubiegłym tygodniu naaukcji w Saratodze.Wydawał się doskonały, póki niepuściliśmy go na tor.Kiedy masztalerz wrócił z nową uprzę\
ą zaopatrzoną wklapki, Zola cofnęła rękę.Raymond, wysłuchawszydodatkowych instrukcji, odprowadził wierzchowca nator.- Więc ju\
chcesz nas opuścić - powiedział Russell doZoli.- Tak.- A jeśli spróbuję namówić cię, \
ebyś została?- Teraz nic \
tego.Ale to nie są moje ostatnieodwiedziny.Wrócę jeszcze, i to nie raz.- Bardzo na to liczę.Mimo \
e słowa ojca zabrzmiały szczerze, Jess była naniego zła, \
e nie bierze byka za rogi.Miała ochotę nimpotrząsnąć, \
eby się obudził ze zbyt długiego snu.- Wezmę tylko kluczyki, zawiozę cię do miasta i tamzjemy śniadanie - powiedziała.- Nie ma sensu tkwić tupod płotem.Odeszła, zostawiając ojca i Zolę samych.- Coś mi się wydaje, \
e moja córeczka wstała dziś lewąnogą - zauwa\
ył Russell.- Ona tu nie jest szczęśliwa - stwierdziła Zola.- Dlaczego? - Russell był wyraz
nie zdziwiony.-Myślałem, \
e lubi to miejsce.Jest takie podobne doLexingtonu.Pod pewnymi względami nawet lepsze.- Musisz dać jej czas na przemyślenie wszystkiego.Onamusi zrozumieć swoją rolę tutaj, znalez
ć swoje miejsce.- A ty oczywiście wiesz, jaka to miałaby być rola imiejsce? - spytał nastroszony.Zola przekrzywiła głowę.- Oczywiście, \
e wiem [ Pobierz całość w formacie PDF ]