Gauze Jan Brazylia 01 Na przełaj przez dżunglę(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Obudził mnie przed świtem przejmujący chłód i ból nóg drętwiejących z zimna i niewy-godnej pozycji, jednocześnie poczułem głód i pragnienie.Organizm upominał się o swe pra-wa.Toteż zaledwie pierwszy brzask rozproszył cienie nocy, opuściłem gościnne legowisko,postanawiając wyszukać cośkolwiek do jedzenia.Przypomniały mi się poranne posiłki dzi-kich Indian z czerwi, korników i ptaków łapanych w sidła.Niestety, sideł nie miałem, a roba-ka do ust bym nie wziął.Postanowiłem więc sporządzić łuk i zapolować na ptaki.Przy pomocy noża udało mi się sporządzić łuk z młodej guajuvira, drzewa mocnego igiętkiego, po czym wystrugałem parę strzał zakończonych gałką.Zajęło mi to sporo czasu isłońce było już wysoko, gdy rozpocząłem próby polowania.Niestety, okazało się, że strzałynie biegły równo, lecz skręcały lub trafiały ukosem.Spowodowane było to zapewne brakiempiór na ich końcach oraz niedostatecznym opanowaniem przeze mnie tej sztuki.Po wielubezcelowych wysiłkach, zniechęcony, już miałem rzucić łuk w krzaki, gdy spostrzegłem kilkanadlatujących tukanów.Dziwaczne i groteskowo wyglądające ptaki, wyposażone przez naturęw olbrzymie dzioby, są bardzo dekoracyjne i stanowią piękną ozdobę puszczy.Głos wydająpodobny do beczenia barana.Para tych ptaków siadła na pobliskim drzewie, odcinając się jaskrawożółtą plamą odciemnej zieleni.Odległość między nami była niewielka.Szybko naciągnąłem łuk, długo iuważnie celowałem, a gdy wypuszczona strzała bzyknęła, aż krzyknąłem z radości na widoktukana spadającego z rozpostartymi skrzydłami.Mięso po oczyszczeniu i obmyciu w potoku zjadłem znów na surowo.Nie było onojednak tak delikatne i soczyste jak mięso namb�.Posiłek uzupełniłem zjedzeniem owocówsetecapote, po czym wyruszyłem w dalszą drogę.Znów, jak poprzedniego dnia, przedzierałem się przez zarośla, krzaki i zwały drzew,płosząc wylegujące się tu i ówdzie na słońcu jaszczury i węże.Parę razy wdrapywałem się na wierzchołki drzew, by wreszcie upewnić się, że wjednym z dalekich lasów snuje się smuga dymu.Widok ten napełnił mnie radością i nadzieją,jednakże odległość jaką miałem pokonać była jeszcze duża.Gdy po całodziennej wędrówce obolały, podrapany, z pokaleczonymi nogami, nalazłemsię u stóp ogromnej sapopemba, która miała służyć mi za nocleg, połykałem gorzkie łzy,resztką sił wdrapując się na rozłożyste konary drzewa.Samotna wędrówka, obcość i wrogośćprzyrody, podsycona wyobraznia i obawa przed zagubieniem się sprawiły, że byłem o krok odzałamania.Jeszcze jeden taki dzień, a stanę się bliski obłędu lub samobójstwa.Wciągając sięna noc na wysoko położone konary, z rozpaczą myślałem o mym smutnym losie.Okropna, denerwująca samotność i wszędzie czająca się groza powodowały, że zaczą-łem bać się każdego szmeru, każdego szelestu.Dotknięcie kępki mchu na gałęzi wywoływałogwałtowny wstrząs jak dotknięcie jadowitego pająka.Szelest w krzakach lub głos ptakanocnego powodowały dreszcz strachu, lecz najgorsze ze wszystkiego były ciemności, którejak niezmierzony ocean rozciągały się u moich stóp.Z tej ciemności rozgorączkowana wyo-braznia wywoływała cudaczne zjawy, budziła i ożywiała fantastyczne postacie Kurupiry czyinnych złośliwych duchów puszczy.Gdy roniąc gorzkie łzy z żalem przypominałem sobie szczęśliwe dni mego dzieciństwa,kiedy to po przeczytaniu straszliwej opowieści chowałem głowę pod kołdrę, by lepiej przeży-wać perypetie bohaterów, wywołało to jeszcze większy upadek ducha.Wspominałem równieżniedawne dni mego pobytu w Passo Fundo i gorzko żałowałem, że dałem się namówić Wło-chowi na tę wędrówkę, z której już może nigdy nie wrócę.W tej chwili przypomniała mi sięprzepowiednia starej Perpetuy i nagle wydało mi się, że z otaczającego mnie mroku wyłaniasię jej stara, małpia twarz.Zjawa była tak wyrazna, omal namacalna, że nagle ogarnęło mnieprzerażenie graniczące z obłędem.Z całych sił zacząłem krzyczeć: Ratunku! ratunkuuu!W tejże chwili, nim echo rozniosło okrzyk, usłyszałem dalekie, lecz wyrazne szczekaniepsów. Boże, czyżby tam byli ludzie, a może halucynacja?W pierwszej chwili postanowiłem zejść z drzewa i przedzierać się przez puszczę wkierunku, skąd dobiegało szczekanie psów, gdy jednak spojrzałem w dół, natychmiast zanie-chałem tego zamiaru.Dżungla tonęła w gęstych i nieprzeniknionych ciemnościach.Z tychciemności jak z odmętu wód wynurzały się pnie olbrzymich drzew i na tle seledynowego nie-ba majaczyły powykręcanymi fantastycznie konarami.Siadłem więc na gałęzi, spoglądając żałośnie w dół w nadziei, że gdy wzejdzie księżycudam się natychmiast w dalszą drogę.Nagle, w pobliżu rozległ się dziwny szmer, a po chwilitrzasnęła głośno trzcina.Jakiś mieszkaniec puszczy wyszedł widać na łowy.Czym prędzejsięgnąłem po rewolwer.Zawieszony na gałęzi na wysokości około dziesięciu metrów czułemsię bezpieczny, niemniej jednak tajemniczy gość mocno mnie zaniepokoił.Zciskając rewo-lwer w dłoni wbijałem wzrok w ciemności, starając się cośkolwiek ujrzeć.Trzask trzcin iczłapanie stawało się coraz wyrazniejsze, widać jakiś zwierz zbliżał się w moją stronę.Musiałto być osobnik większych rozmiarów, gdyż trzciny trzeszczały rozpychane bokami zwierza.Zapewne tapir lub wielki mrówkojad, słychać było nawet sapanie.W pewnej chwili podnio-słem głowę, spojrzałem w bok i struchlałem.W odległości paru metrów na wprost mniejarzyła się zielonkawa para okrągłych oczu.Oczy te, nie wiadomo do kogo należące, patrzyłynieruchomo i tak uporczywie, że poczułem jak cierpnie mi skóra na plecach i włosy jeżą sięna głowie.Puma, jaguar czy zwykły jaguatirica, a może po prostu sowa? Może nawet tylko wy-twór fantazji lub gorączki, którą na pewno miałem.Lecz oczy patrzyły intensywnie, hipnoty-zująco.W pewnej chwili zgasły na moment, by zaraz znów zapłonąć złowieszczym, zielonka-wym światłem.Widać tajemniczy sąsiad poruszył głową lub na chwilę przymknął oczy.Zapomniałem o zwierzynie czającej się pod drzewem zapatrzony w hipnotyzujące mnieoczy.Co by to mogło być?Co by jednak nie było, sytuacja stawała się nie do zniesienia, wyczerpywała mnienerwowo i dlatego też postanowiłem ją wyjaśnić.Na szczęście posiadałem rewolwer dużego kalibru i to dodało mi animuszu.Oparłszybroń o gałąz starannie wymierzyłem, celując w środek płonących oczu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne