Julio Cortazar Gra w klasy(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Smakował solą i kamieniem.- To mój - Maga postanowiła odebrać kamyczek.- Ale popatrz tylko, jak nabiera koloru, kiedy jest ze mną.Cały się rozświetla.- Ale ze mną mu lepiej.Oddaj go, to mój.Spojrzeli po sobie.Pola.- Jak chcesz - powiedział Oliveira.- Teraz czy kiedy indziej, to wszystko jedno.Oj, głupia jesteś, dziecinko, żebyś ty wiedziała, jak spokojnie możesz spać.- Sama? Dziękuję za łaskę - obraziła się Maga.- Widzisz, już beczę.Ale mówdalej, już nie będę płakała.Jestem podobna do niej, popatrz, jak tańcuje, no popatrztylko, waży tyle, co góra, i tańcuje.Lepi się od brudu i tańcuje.Oddaj mi mójkamyczek.- Masz.Wiesz, niełatwo jest powiedzieć: kocham cię.Teraz naprawdę niełatwo.- No pewno, to by było tak, jakbyś mi dał coś napisanego przez kalkę.- Rozmowa dwóch orłów - powiedział Horacio.- Można się uśmiać - powiedziała Maga.- Jak chcesz, to ci go pożyczę, dopókikloszardka nie skończy tańczyć.- Dobrze - Horacio wziął kamyk i znowu go polizał.- Po co mamy mówić o Poli? Sama jest i chora, odwiedzam ją, jeszcze sypiamyze sobą, i tyle.Nie mam ochoty zmieniać jej na słowa, nawet z tobą.- Emmanu�le wpadnie do wody - krzyknęła Maga.- Jest jeszcze bardziej pijananiż on.- Nie, wszystko zakończy się równie ohydnie jak zawsze- powiedział Oliveira wstając.- Czy widzisz czcigodnego przedstawicielawładzy, który się zbliża.Chodzmy, to za smutne.Właśnie jak jej zachciało się tańczyć.- Na pewno jakaś stara purytanka tam na górze zgorszyła się i zrobiła skandal.Jak ją spotkamy, kopniesz ją w tyłek.- Dobra.A ty wytłumaczysz mówiąc, że od czasu do czasu miewam taki nożnytik, pamiątka po pocisku spod Stalingradu.- A więc ty staniesz na baczność i zasalutujesz.- Wcale niezle mi to wychodzi, żebyś wiedziała, że tego nauczyli mnie wwojsku.Chodz, pójdziemy się czegoś napić.Nie chcę się oglądać, ale aż tu słychać, jakich ruga.Nie wiem, czy nie należałoby wrócić i jemu wpieprzyć tego kopniaka.Doradzmi, o Ardżuna! Pod uniformami marynuje się zapach całej ludzkiej podłości.Ho detło.Chodz, zjeżdżamy.Brudniej szy jestem od twojej Emmanu�le, brud, który się zacząłprzed wiekami, Persil lave plus blanc, przydałby się jakiś transcendentalny środek doprania, kosmiczne mydliny.Lubisz ładne słówka? Salut, Gaston.- Salut, messieurs-dames - pozdrowił ich Gaston.- Dwa kieliszki białego, jakzawsze?- Jak zawsze, stary, jak zawsze.Z persilem na dokładkę.Gaston spojrzał na niego i pokręcił głową.Oliveira wziął Magę za rękę iuważnie przeliczył jej palce.Potem położył jej na dłoni kamyk, pozamykał palce jedenpo drugim, a na wierzchu złożył pocałunek.Maga spostrzegła, że miał zamknięte oczyi robił wrażenie nieobecnego. Komediant - pomyślała z rozczuleniem.(64)109Miejscami Morelli usiłował tłumaczyć się z braku spoistości swych powieści,dowodząc, że to, co tak zwana rzeczywistość ukazuje nam jako życie innych, nie jestfilmem, a raczej fotografią, wobec czego nie możemy ogarnąć całości akcji, albowiemdochodzą do nas tylko jej eleatycznie powycinane fragmenty.Rozumiemy człowiekajedynie w czasie krótkich chwil, gdy jesteśmy razem z nim, gdy nam coś o nimopowiadają lub gdy on sam mówi o swoich przeżyciach czy też planach.W rezultacieto, co pozostaje, jest albumem zdjęć, unieruchomionych momentów: nigdyprzyszłością, nigdy przejściem z wczoraj do dziś, nigdy pierwszym ukłuciemzapomnienia, nadgryzającym utrwalony obraz przeszłości.Zgodnie z tymi przekonaniami Morelli rysował swoje postacie w sposób jaknajbardziej rwany: łączenie serii zdjęć, aby stały się filmem (co tak ucieszyłobyczytelnika, którego nazywa czytelnikiem-samicą), oznaczałoby wypełnienie przerwpomiędzy zdjęciami, literaturą, przypuszczeniami, domniemaniami i domysłami.Zdjęcia ukazują jakieś plecy, jakąś rękę na klamce, zakończenie podmiejskiegospaceru, usta otwierające się do krzyku, pantofle w szafie, ludzi idących po Champs-de-Mars, skasowany znaczek pocztowy, flaszeczkę perfum Ma Griffe , raczej tenrodzaj rzeczy.Jego zdaniem odpowiadające tym zdjęciom przeżycia, które usiłowałprzedstawić z cała ostrością, miały ułatwić czytelnikowi wniknięcie, niemalżezaangażowanie się w los bohaterów.Wyobraznia czytelnika powinna była przetworzyćotrzymane bezpośrednio informacje w akcję, nie potrzebując stosować żadnychsztuczek, aby łączyć to, co jest, z tym, co było lub też miało zostać napisane [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne