Kellerman Jonathan Bomba Zegarowa (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Powiedz prawdę zaatakował Morgenstern. Była czerwona. No i co? spytała pani Cooper. Czy to jakaś zbrodnia w tym wol-nym kraju, Sy? Wyrażanie poglądów politycznych? Nie sugeruj im, że to jakaśprzestępczyni. A kto twierdzi, że to przestępstwo? zaperzył się Morgenstern. Przyta-czam jedynie fakty.Szczerą prawdę.Była tym, kim była.Czerwona jak pomidor. W takim razie, jaka ja jestem? spytała pani Cooper. Ty, złotko? zastanowił się Morgenstern. Powiedzmy, różowa.Uśmiechnął się. Jak się podekscytujesz to nawet ładny odcień koralowego. Ach, tak burknęła pulchna kobieta i odwróciła się do niego plecami. Według plakatu zniknęła gdzieś tutaj, w pobliżu powiedział Milo.Jak to się stało? Mieliśmy wieczorne spotkanie wyjaśnił rabin. Kilka tygodni po RoszHaszana żydowskim Nowym Roku.Próbowaliśmy. Próbowaliśmy ożywić ducha naszej społeczności wtrąciła pani Sindow-sky, jakby przytaczała fragment z podręcznika. %7łeby zaczęło się coś dziać,prawda, rabinie?Sanders uśmiechnął się do niej i odwrócił się do Mila. Pani Gruenberg pojawiła się, ale tylko na krótką chwilę.Wtedy była wi-dziana po raz ostatni.Myślałem, że poszła do domu.Gdy pod jej drzwiami zaczę-ła się powiększać sterta korespondencji, ogarnął mnie niepokój.Swoim kluczemotworzyłem jej mieszkanie i zobaczyłem, że jej nie ma.Zadzwoniłem na policję.Po czterdziestu ośmiu godzinach detektyw Mehan zgodził się przyjechać. I gdy ją widzieliście ostatni raz na wieczorku to było około ósmej? �sma, ósma trzydzieści potwierdził Sanders. Mniej więcej.Wieczo-rek zaczął się o siódmej trzydzieści i skończył o dziewiątej.Nie było jej przezostatnie pół godziny.Zestawiliśmy krzesła i prowadziliśmy dyskusję.Więc mu-siała wyjść przed ósmą trzydzieści.Nikt nie jest dokładnie pewien. Przyjechała samochodem, czy przyszła pieszo? Pieszo.Nie jezdziła, lubiła chodzić.186 Tutaj jest teraz dość niemiło na nocne spacery zauważył Milo. Bardzo pan spostrzegawczy stwierdził Morgenstern. W dzień też niejest zbyt przyjemnie. Nie przejmowała się tym? Powinna wtrąciła pani Steinberg. Biorąc po uwagę tych wszystkichopryszków i podejrzane typy, które się kręcą po całej dzielnicy; i te wszystkie nar-kotyki.Kiedyś korzystaliśmy z plaży.Jakby pan tu przyjechał w ciągu tygodnia,oficerze, nie zobaczyłby nas pan na plaży jak niegdyś.Kiedyś wszyscy spacero-waliśmy, pływaliśmy dlatego się tu sprowadziliśmy.To był raj.Teraz, gdy wy-chodzimy wieczorem, jedziemy razem samochodem.Parkujemy przy Speedwayi idziemy do shul, maszerując jak batalion żołnierzy.Gdy jest ładny letni wie-czór, słońce zachodzi pózno, udajemy się czasami na trochę dłuższy spacer.Teżwszyscy razem w grupie.Nawet wtedy nie czujemy się pewnie.Ale Sophienigdy do nas nie dołączała.Była indywidualistką.Mieszkała tutaj od dawna.Niechciała przyznać, że się zmieniło.Nie dało się z nią rozmawiać była uparta.Przechadzała się tutaj jak właścicielka tej dzielnicy. Lubiła chodzić powtórzył Sanders. Dla zdrowia. Czasami ćwiczenia ruchowe nie wychodzą na zdrowie zauważył Mor-genstern.Pani Cooper spojrzała na niego gniewnie.Mrugnął do niej i uśmiechnął się. Rabinie, mieszkał pan obok niej powiedział Milo. Jaki był jej stanpsychiczny przez ostatnie kilka dni przed zniknięciem? Przez ostatnie kilka dni? zastanowił się Sanders.Wałkował fajkę w dło-ni. Prawdę mówiąc, chyba wydawała mi się bardzo poruszona. Chyba? Nie była osobą, która otwarcie okazywała emocje.Należała do ludzi za-mkniętych w sobie. Więc dlaczego pan twierdzi, że wydawała się panu poruszona?Sanders zawahał się, spojrzał najpierw na swoich uczniów, a następnie na Mi-la. Miało miejsce przestępstwo wyjaśnił. Ktoś, kogo znała, był w tozamieszany. Jakie przestępstwo? odezwał się Morgenstern. Niech pan to powie.Morderstwo.Narkotyki i gangi.Cały kram.Zastrzelili jakiegoś czarnego chłopa-ka, któremu wynajmowała mieszkanie.Przez narkotyki. Zmrużył oczy i jegobrwi zeszły się jak kopulujące dżdżownice. Aha! To jest ten wielki sekret,o którym nic nam pan nie może powiedzieć, mam rację? Czy wiecie coś na ten temat? spytał Milo.Zapadło milczenie. Tylko tyle, ile dowiedzieliśmy się od rabina odezwała się pani Sindow-sky. Miała sublokatora; został zastrzelony.187 Nikt z was go nie znał?Potrząsnęli głowami. Wiedziałam o nim, ale jego samego nie znałam powiedziała pani Co-oper. Co pani wiedziała? %7łe miała sublokatora.Widziałam go raz na motorowerze, gdy jechał dodomu.Przystojny chłopak.Bardzo wysoki. Było dużo gadania powiedział Morgenstern. Jakiego gadania? spytał Milo. A jak pan myśli czarny dzieciak.Czy to nie stwarza dla niej zagrożenia. Morgenstern spojrzał oskarżycielsko na kobiety.Wydawały się zażenowane. Wszyscy są bardzo mili i postępowi, do czasu, kiedy w grę zaczynają wcho-dzić pieniądze.Ale Sophie była komuchem.Postąpiła zgodnie z przekonaniami.Sądzi pan, że wpędził ją w jakieś kłopoty, ten dzieciak? %7łe trzymał pieniądze zanarkotyki w jej domu? %7łe przyszli po nie i dobrali się do niej? Nie zaprzeczył Milo. Nic na to nie wskazuje.Morgenstern mrugnął do niego konspiracyjnie. Nic nie wskazuje, ale przyjechał pan tutaj i zadaje pytania.Sprawa robi sięgęsta, co, panie policjancie? Więcej mięsa, więcej robactwa.* * *Milo zadał jeszcze kilka pytań, wreszcie doszedł do wniosku, że nic już niemają do powiedzenia i podziękował im.Wyszliśmy, odkładając po drodze jarmuł-ki do skórzanego pudła [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne