Le Gal Andre Sajgon [CzP]

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. I dodał ze zdziwieniem: Widzę niepewność na pani twarzy.Proszę się nieobawiać, to godna szacunku osobistość i mój przyjaciel.Oczywiście powoła się pani na mnie. Ależ nie mam żadnych obaw w stosunku do pana szacownego przyjaciela zapewniła Laurence. Ma Cho-kin powtórzył Doherty. Proszę nie zapomnieć, Ma Cho-kin, Britannia,na Bundzie. Boję się o życie mojego syna. %7łycie pani syna nie jest w niebezpieczeństwie powiedział Doherty z przekonaniem. Ale mówił pan o wyczynach generała Lao Sana.O co chodzi? O tortury? Tortury, rozkosze.Zdarza się, droga pani, że Anglik nie potrafi ich od siebieodróżnić.Przez jakiś czas DC3 leciał nad wybrzeżem chińskim.Laurence nie mogła przestaćmyśleć o słowach pułkownika Doherty ego.Czy chciał dać jej do zrozumienia, że szefpiratów Lao San gwałci pojmanych przez siebie młodych mężczyzn zachodniegopochodzenia?Sangwiniczny pułkownik Doherty mówił też o innej sprawie, a Laurence niewiedziała, co ma o tym myśleć.Obiecała mężowi i Chengowi, że dochowa tajemnicy.Obietnicy dotrzymała, ale kiedy angielski oficer wymienił nazwisko Ma Cho-kina, byłazaskoczona.To właśnie Ma Cho-kin jest osobą, którą Cheng i jej mąż wskazali jako kontaktw Szanghaju.Import-eksport, budynek Britannia na Bundzie.Wniosek z tego był taki:szacowny importer-eksporter należy do siatki Chenga, to znaczy do jego tajnegostowarzyszenia, należy też do pajęczej sieci informatorów jej męża i najnowsza wiadomość pracuje również dla Intelligence Service.Dochodziła powoli do wniosku, że generał LaoSan również pracuje dla angielskiego wywiadu.W tej całej plątaninie domysłów iprzypuszczeń zupełnie zapomniała o toczącej się w Chinach wojnie.Pod koniec dnia dakota zaczęła zniżać lot, zbliżając się do Szanghaju i za oknemsamolotu ukazała się inna rzeczywistość.W świetle zachodzącego słońca rozciągał się widokna rozległą równinę z polami ryżowymi, gdzieniegdzie urozmaiconą wzgórzami i gęstymilasami.Tu i tam w oddali widoczne były słupy dymu.Ognie pożarów migotały jak malutkieświetliki.Nagle, prócz huku silników DC3, Laurence usłyszała jeszcze inny dzwięk: wodległości kilkunastu metrów od iluminatora pojawiła się eskorta dwóch jednosilnikowychjapońskich myśliwców, białych, z wymalowanym czerwonym kręgiem.Leciały tak bliskodakoty, że Laurence wyraznie widziała pilotów, wojowników siedzących bez ruchu wcienkiej, przezroczystej skorupie, w której pomarańczowo połyskiwały światełka kokpitu.Dotąd Japończycy byli podrzędnym zmartwieniem, dużo mniej istotnym niż jej jedna, jedynamyśl.Rzeczywistość pukała jednak do drzwi.Wojna wyszła jej na spotkanie.W poczekalni szanghajskiego portu lotniczego trzy szeregi japońskich żołnierzy zbagnetami nasadzonymi na lufy karabinów, polowymi plecakami i przytroczonymi do nichzwiniętymi kocami, powstrzymywały tłum przerażonych Chińczyków.Do posterunku strażygranicznej podszedł mężczyzna koło pięćdziesiątki w zachodnim stroju szarym garniturze iczarnym filcowym kapeluszu.Był w towarzystwie wysokiego japońskiego oficera, ubranegow wysokie buty i spodnie do konnej jazdy oraz czapkę naciśniętą na łysą głowę.Po chwiliEuropejczyk dał znak Laurence, żeby podeszła.Uchylił kapelusza. Miło cię widzieć, droga Laurence.Ci panowie nie robili trudności, wiedzą, żejestem francuskim konsulem w Szanghaju i że jesteś moją żoną, która przybyła, by do mniedołączyć.Zechciej pokazać panom paszport.Czy podróż minęła pomyślnie? Doskonale.Lądowanie nie było tak zupełnie spokojne, ale cóż.Wysoki stopniem japoński oficer przerzucił dokument, traktując to jak czystąformalność, i oddał go Laurence ze sztywnym ukłonem zamiast podziękowania.Po kilku minutach Laurence zajęła miejsce w czarnym samochodzie marki Delahaye,należącym do konsulatu, obok Pierre a Aubi�go, który zasiadł za kierownicą.Gdy błysnęłyreflektory, w ich żółtym świetle jej oczom ukazał się obraz zniszczenia.Droga prowadząca nalotnisko ucierpiała podczas walk znacznie bardziej niż pasy startowe.Delahaye musiałlawirować między lejami po pociskach, kopcami ziemi, wypalonymi wrakami samochodów irozbitymi wozami.Po obu stronach japońscy żołnierze uzbrojeni w karabiny z bagnetamipełnili straż, chodząc tam i z powrotem wzdłuż wysokiego ogrodzenia z drutu kolczastego.Zatymi płotami z żelaznych cierni rozpościerał się ocean ludzki, widać było tysiącezrozpaczonych uciekinierów.Niektórzy z nich na widok świateł przejeżdżającego samochodurzucali się na ogrodzenie. Czy w Sajgonie zdają sobie sprawę, co tu się dzieje? spytał Aubi� poważnymtonem. Nie odpowiedziała Laurence krótko. No tak, czy w ogóle można wyobrazić sobie taki koszmar! Barbarzyństwo jestniewyobrażalne.Konsul Stanów Zjednoczonych powiedział mi, że jego kraj przygotowujesię do ewakuacji swoich obywateli.Anglia zrobi to samo. Dobrze pojęta dobroczynność zaczyna się od nas samych. Dobrze pojęta dobroczynność powinna się zacząć od wypowiedzenia Japonii wojny! stwierdził konsul. Nie można pozwolić wilkowi, by bezkarnie mordował owieczki.Na końcu długiej, wyboistej drogi znajdował się obóz, składający się z dwudziestuwojskowych namiotów rozstawionych wokół wielkiego ogniska. Panowie Japończycy uważają się za najbardziej cywilizowane istoty na planecie powiedział konsul z przekąsem a nawet nie wiedzą, że można palić w piecu węglem, więcpalą wszystko, co im wpadnie w ręce.Japońska okupacja w Chinach to jeden wielki pożar.Rozdział 23Delahaye wjechał do koncesji francuskiej aleją Joffre.Kiedy minęło się pilnowanąprzez kilkunastu japońskich żołnierzy barierę z drutu kolczastego i dwa karabiny maszynowe,długa aleja prowadziła do samego serca chińskiego miasta, gdzie tłoczno było odsamochodów, kulisów ciągnących wózki i riksze.Warsztaty rzemieślników stały ciasno,słychać było nieustający ryk klaksonów.Zwarte grupki mężczyzn i kobiet dyskutowały zożywieniem wokół straganu sprzedawcy chińskiej zupy, stojącego pod dużym parasolem. Nawiasem mówiąc zmienił temat Aubi� chociaż jesteś moją żoną, nie mogęumieścić cię w apartamentach konsulatu.Atak Japończyków w lipcu trzydziestego siódmegozmusił nas do przyjęcia kilkudziesięciu Chińczyków, przyjaciół Francji.Oczywiścieznalazłem dla ciebie mieszkanie.Rodzina Haertzlów oferuje ci gościnę tak długo, jak będzieto potrzebne. Mam nadzieję, że nie będę dla nich ciężarem zbyt długo odpowiedziała Laurence. Możesz się tym nie niepokoić.Haertzlowie nie narzekają na ciasnotę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne