[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A że w ciemnościach nie było tołatwe, poprosiła Ferdynanda o pomoc.Zaraz potem leżała na jego płaszczu naga, ale okryta zasłoną nocy przed spojrzeniamii ciekawskich, i Ferdynanda.Jego dłonie dotknęły jej ciała, poczuły jego ciepło i kształt, który był po kobiecemumiękki, a jednocześnie mocny.A ona czuła, że płonie pod jego dotykiem.Zapragnęła poznać jego ciało, tak jak onpoznawał jej, więc sięgnęła mu pod koszulę.- Rozbierz się! - poprosiła, bo chciała dotknąć go nagiego.Jego pierś była twarda imuskularna.Zdradzała, że jest w nim więcej siły niż wskazywała na to jego szczupłasylwetka.Teraz Ferdynand potrzebował jej pomocy.Zaraz potem leżeli przy sobie, wędrującdłońmi po swoich ciałach.Ciara głęboko westchnęła.- Nie powinniśmy zwlekać zbyt długo.Tylko że ja tego jeszcze nigdy nie robiłam.Aty?- Parę razy! No cóż, właściwie to dwa.Jak miałem czternaście lat, jedna dziewka wmajątku mojego stryja uwiodła mnie na stogu siana, a potem mój kuzyn Andrzej zabrał mniew Augsburgu do zamtuza.Ale tam mi się nie podobało.Ferdynand uznał, że zamiast grzebać w pamięci, powinien przejść do rzeczy.Delikatnym ruchem ułożył Ciarę na plecach, rozsunął jej uda i położył się na niej.Najpierw wystraszona wstrzymała oddech, ale potem poddała się namiętności ipozwoliła mu na wszystko.Choć jego doświadczenia z kobietami nie dotyczyły dziewic, wiedział, że powinienbyć ostrożny i panował nad sobą.Najpierw pieścił piersi Ciary ustami, a potem przesunął się idelikatnie w nią wszedł.W pierwszej chwili Ciara poczuła się dziwnie, mając w sobie jego członek, ale zarazpotem się odprężyła i napawała się bliskością, jakiej nie doświadczyła dotąd z nikim innym.Czuła podniecenie, gdy on ruszał się powoli do przodu i do tyłu, i pragnęła, by ta chwilanigdy się nie skończyła.Sami nie wiedzieli, ile trwali w namiętności, ale w końcu Ferdynanda opuściły siły iległ obok niej, ciężko dysząc.- To było cudowne - szepnął.Ciara przytaknęła, mimo że on nie mógł tego zobaczyć.- Owszem! Ale nie powinniśmy popełnić następnego głupstwa i leżeć sobie tutaj, ażktoś nas znajdzie.Dalej, pomóż mi się ubrać.A ja potem pomogę tobie.- Chciałbym móc poprosić twojego brata o twoją rękę - odpowiedział Ferdynand,który myślał raczej o przyszłości niż o chwili obecnej.- Nadejdzie taki dzień! Nawet jeśli najpierw moje ciało będzie się musiało zaokrąglić - dodała w myślach.Ferdynand pochodził ze szlachty, był dzielnym i roztropnym wojownikiem.Gdyby nawetOisin najpierw się rozgniewał, to w takim przypadku nie pozostanie mu nic innego, jakzgodzić się na jej ślub z Ferdynandem.To jednak trochę potrwa, a ona nie chciała przeznieostrożność zwrócić uwagi Oisina na to, że między nią a Ferdynandem coś się dzieje.Ubrała się przy pomocy Ferdynanda, a potem pomogła mu z nogawicami, koszulą ikaftanem.- Butów nie wkładajmy, żeby nas nie usłyszeli, gdy wrócimy do obozu.Tylko niekrzycz, jeśli nadepniesz na jakiś kolec! - ostrzegła go.Ferdynand z trudem powstrzymał się od uśmiechu.- Nie martw się, będę milczał jak grób! - A potem pomyślał, że to nie najlepszeporównanie i dodał, że będzie milczał jak las nocą.- Lepiej nie! Sam posłuchaj - poradziła mu Ciara.Do Ferdynanda natychmiast dotarł szum olbrzymich drzew, okrzyki polujących sów imnóstwo innych dz
więków, które sprawiały, że las wydawał się żywą istotą.Aż poczuł sięnieswojo, gdy szli za rękę ku obozowym ogniskom, których niewielkie płomieniepodtrzymywali pełniący wartę.Droga była dłuższa niż się wydawało, i zanim dotarli do obozu, z ciemności oderwałsię jakiś cień.Ciara ledwo zdołała powstrzymać okrzyk; była pewna, że ich przyłapano.Aleto był tylko Cyriakus Hufeisen, który wiernie trzymał straż.- Długo was nie było - powitał ich, a po jego głosie można było rozpoznać, że sięuśmiecha [ Pobierz całość w formacie PDF ]