Marinina Aleksandra Za wszystko trzeba płacić

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zgoda?Znowu nachyliła się nad nim, całując go, tym razem długoi z taką wprawą, aż Oborinowi zabrakło tchu.Kiedy wyszła,Jurij długo patrzył na obite boazerią drzwi, bijąc się z myślami,448po czym zdecydowanie nacisnął przycisk wzywający lekarza.Doktor Borodankow pojawił się jakieś trzy minuty pózniej.- Słucham pana, Juriju Anatoljewiczu - powiedział z nie-pokojem.- Coś się stało?- Nic, Aleksandrze Innokientjewiczu, wszystko jest wjak najlepszym porządku.Chciałem podziękować panu zawspaniałą opiekę i warunki do pracy i uprzedzić, że jutro chcęopuścić klinikę.- Ach tak? - zdziwił się lekarz.- Ale dlaczego? Jeśli do-brze pamiętam, opłacił pan dwutygodniowy pobyt.Minęłodopiero dziesięć dni.- Skończyłem pracę, więc mogę teraz z czystym sumie-niem wracać do domu.- Nie będziemy jednak mogli zwrócić panu pieniędzy zacztery dni - zmieszał się Borodankow.- Nasza księgowość niewyrazi zgody.- Nie szkodzi.- Oborin machnął ręką.- Nie bądzmy dro-biazgowi.Wszystko w porządku, Aleksandrze Innokientjewi-czu.Zostały mi do zrobienia niewielkie poprawki w tekście,jak to się mówi, zmiany kosmetyczne, tak więc dzisiaj z wiel-ką przyjemnością popracuję jeszcze tutaj, a jutro po śniadaniuchciałbym wrócić do domu.Czy da się to załatwić?- Naturalnie.Może pan odejść w dowolnym momencie,nawet w nocy.Przecież zna pan moją zasadę: najlepsze efektyw pracy gwarantuje rozkład zajęć, który człowiek sam sobieustali.Pański organizm doskonale wie, kiedy i co ma robić,kiedy powinien jeść, kiedy spać, kiedy pracować, a kiedywyjść na spacer.W żadnym razie nie wolno narzucać mustylu pracy wyznaczonego przez inną osobę.Cóż, Juriju Ana-toljewiczu, niezmiernie się cieszę, że pobyt u nas zapewniłpanu ten rezultat, na który pan liczył.Rozdział został napisany,449praca ukończona, proszę więc przyjąć moje gratulacje.Kiedybędzie chciał nas pan opuścić, niech pan wezwie pielęgniarkędyżurną, to odprowadzi pana do wyjścia.- Sam też nie zabłądzę.- Oborin roześmiał się.- Pamię-tam przecież drogę.- Wobec tego powinien pan również pamiętać, żewszystkie drzwi zaopatrzone są w zamki szyfrowe - wesołozauważył Borodankow.- Dzięki temu żaden ciekawski dzien-nikarz nie wetknie tu swego wścibskiego nosa.Po wyjściu od Oborina Aleksander Innokientjewicz Borodan-kow pospieszył do swego gabinetu.Po drodze zajrzał do po-koju pielęgniarek.Olga siedziała pochylona nad dziennikiem,w którym starannie coś notowała.- Oluszka, wpadnij do mnie - poprosił Borodankow.Kiedy znalezli się w gabinecie, szybko zamknął drzwi nazasuwkę, porwał żonę na ręce i zawirował z nią po pokoju.- Jesteśmy na dobrej drodze! Oleńko, jesteśmy na dobrejdrodze! Oborin zamierza się wypisać.Zdążył skończyć pracę,zanim nastąpiły nieodwracalne zmiany.To pierwsza osoba,która skończyła pracę.Jutro stąd wyjdzie.- Jutro?Olga wyrwała się z ramion męża i obciągnęła na sobieśnieżnobiały krótki fartuszek, mocno odsłaniający zgrabnenogi.- Dlaczego jutro? - spytała zachmurzona.- A dlaczego nie? - spytał z kolei Borodankow.- Ale.- Olga zająknęła się.- Chodzi mi o to, że jeśliskończył pracę, to może wypisać się dzisiaj.Dlaczego musiczekać do jutra?450- Tak woli.- Aleksander Innokientjewicz wzruszył ra-mionami.- Powiedział, że chce jeszcze popracować nad tek-stem, dopieścić go.To całkiem zrozumiałe.Nie wiem, czemusię tak dziwisz.W końcu ma opłacone jeszcze cztery dni.- A jak się czuje?- Na nic się nie uskarża.A właśnie, co mu dajemy? Któ-rą wersję?- Najpierw podawaliśmy czterdziestą siódmą, a przezostatnie dwa dni pięćdziesiątą pierwszą.- Wspaniale! Po prostu wspaniale! - Borodankow zatarłręce, znowu chwycił żonę w objęcia i pocałował w oba po-liczki.- Oczywiście, że ten prawnik czuje się kiepsko, to wi-dać gołym okiem, mimo że nie narzeka.Ale po upływie dzie-sięciu dni ma jeszcze siły, żeby wyjść.To znaczy, że czter-dziesta siódma i pięćdziesiąta pierwsza wersja są blisko tego,czego szukamy.Jesteśmy tuż-tuż, Oleńko, zostało tak niewie-le.Jeszcze trochę, jeszcze jeden wysiłek, jeden zryw i wyj-dziemy na prostą! Możesz w to uwierzyć? Razem podbijemyświat.- Tak, Sasza - powtórzyła Olga szeptem, patrząc mężowiprosto w oczy.- Razem podbijemy świat.Przytulała się do niego coraz mocniej, nie spuszczającwzroku z jego twarzy, i już minutę pózniej Aleksander Inno-kientjewicz gorączkowo rozpinał jej fartuszek, pod którymnic nie miała poza czysto symbolicznymi koronkami i cie-niutkimi tasiemkami właściwymi damskiej bieliznie.Boro-dankow ubóstwiał takie chwile, kiedy Oldze, pomimo trud-nych i niedogodnych warunków, udawało się wzbudzić w nimpożądanie.Tylko niedoświadczona młodość pozbawiona jesthamulców, z wiekiem wszystko zaczyna przeszkadzać, nawetprzytłumione odgłosy czy zapach, nie mówiąc już o ludziach,451którzy ciągle przechodzą koło drzwi.Jeśli więc Olga potrafiłanakłonić go do seksu w środku dnia w gabinecie służbowym,gdzie nie ma szerokiego, wygodnego łóżka i czystej pościeli,to znaczy, że mężczyzna z niego jak się patrzy! Jeszcze może.Bo jest zwycięzcą.Gdy tylko Olga złapała oddech po burzliwej improwizacjimiłosnej, udała się do Oborina.Jurij nadal leżał w łóżku iOlga odniosła nawet wrażenie, że nie zmienił pozycji odchwili, kiedy wyszła od niego rano.Chyba jest bardzo osła-biony, ale z jakiegoś powodu nie chce się do tego przyznać.Saszę też udało mu się wprowadzić w błąd.Sasza oczywiściewiedział, że Oborin nie czuje się najlepiej, ale ona wie dosko-nale, że tak naprawdę Jurij musi się czuć fatalnie.Bo napój,który pije, nie jest czterdziestą siódmą ani pięćdziesiątąpierwszą wersją lakreolu, lecz starą, o numerze dwudziestymczwartym.I jeśli przyjmuje się go siedem dni z rzędu, to zej-ście letalne jest gwarantowane.�smego dnia zaczynają sięnieodwracalne zmiany, a potem, czy się go pije, czy nie, na-stępuje koniec.Po jakichś dwóch dniach.- Borodankow powiedział mi, że chcesz się wypisać do-piero jutro - zaczęła bez żadnych wstępów.- Owszem - potwierdził Oborin.- Coś nie tak?- Wydawało mi się, że ustaliliśmy.- Olga stropiła się.-Mój mąż wyjechał.- Oleńko, kochanie, przecież dzisiaj cały dzień pracujesz.Będziesz tutaj do dziesiątej wieczorem.Co za sens, żebymwracał teraz do domu? Tutaj przynajmniej wiem, że jesteśobok, i że jeśli nacisnę przycisk, zaraz się przy mnie zjawisz.I tak muszę jeszcze trochę popracować nad tekstem, więclepiej już tutaj.Dobrze siebie znam: jak tylko wrócę do domu,452zacznę gdzieś wydzwaniać, zajmować się różnymi głupstwa-mi, kontaktować z przyjaciółmi, z rodzicami.I w rezultacienie doszlifuję rozdziału, a jutro będę musiał dzielić czas mię-dzy ciebie i tekst.Po co nam to? Chyba się ze mną zgodzisz?Olga już całkiem odzyskała równowagę i zdążyła obmy-ślić, co i jak należy zrobić, żeby zmusić go do natychmiasto-wego powrotu do domu.- Oczywiście, kochanie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne