[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gabriel przyjrzał mu się zprzerażeniem.Na poszarpanym ubraniu cybermaga rozlewały się plamy krwi.Poprzezstrzępy dżinsów widać było jego chude nogi, poparzone i pocięte do żywego mięsa.Głębokarana biegła także przez prawy policzek.W pierwszej chwili mag znieruchomiał jakskamieniały.Nie mógł się przemóc, aby podejść bliżej, cokolwiek powiedzieć, skupić moc.Wszędzie widział krew.Najchętniej uciekłby stąd jak najdalej i zwymiotował całą zawartośćżołądka.Wiedział jednak, że bez natychmiastowej pomocy jego przyjaciel wkrótce zginie.Zamknął oczy, próbując sobie wyobrazić, że to wszystko dzieje się na filmie albo w grzekomputerowej.%7łe wcale nie uczestniczy w prawdziwych wydarzeniach, tylko ogląda coś, codawno temu zostało wyreżyserowane w studiu.A potem dodatkowo ugryzł się mocno w rękę dla otrzez
wienia.- Weroniko! - Nie musiał krzyczeć, zakonnica stała już przy nim.Wiedziała, że będąmusieli pracować wspólnie.Odkąd Timothy Hawkins został okaleczony za sprawą klątwyMrocznej Z
cieżki, magia uzdrawiająca prawie na niego nie działała.Nawet tak dobryuzdrowiciel jak Gabriel nie poradziłby sobie sam.- Lloyd, Eunice, Charles, natychmiast po apteczkę - zakomenderowała Weronika iujęła prawą dłoń rannego.- Dobrze, że to nie jest sprawka Smoka - dodała ciszej.- Apteczkę? - Charles popatrzył pytająco na córkę.- Wyjaśnię ci póz
niej - odparła Eunice.- Chodz
my!- Boże, Boże, Boże.- Gabriel z dreszczem przerażenia dotknął zakrwawionego czołaTimothy ego.Koncentracja przychodziła mu z trudnością.- Cicho, Gabriel.Nie pora na histerię - zirytowała się Weronika.- Trzeba zatrzymaćgo w czasie.Nie! Zabraniam! - rozległ się telepatyczny okrzyk.- Musicie coś wiedzieć! To kwestiażycia i śmierci!Weronika i Gabriel wzdrygnęli się, zaskoczeni.Od takich obrażeń każdy zemdlałbyjuż dziesięć razy.Timothy nie stracił przytomności - zapewne dlatego, że nie czuł połowyswoich ran.- Tamuj krew na bieżąco - zadecydowała Weronika.- Nie wymawiaj tego słowa! - pisnął mag, ale natychmiast spełnił polecenie.Krzysztof wyrzucił stwora z powrotem tutaj.Powiedział, że musimy go zwrócićlegendzie przed świtem.Timothy gorączkowo przesyłał myśli.Chociaż znajdował się w opłakanym stanie,najwyraz
niej rozumował szybko i jasno.- Co to znaczy? - spytał Gabriel.Rany Timothy eego pochłaniały jego moc jak małe czarne dziury.Miał wrażenie, żezatrzymuje upływ krwi pojedynczą warstwą gazy.A cholera wie! Słuchaj, Chrisa też zaraz wywali.Przy Wierzbie.Będzie całkiemsprany z mocy.Muszego tutaj teleportować.Inaczej stwór go dopadnie i zeżre.- Mowy nie ma! - zaprotestował Gabriel.- Nie dasz rady - zawtórowała Weronika.Pierdolę! - oznajmił twardo Timmy.- On zginie, nie rozumiecie? Tylko ja umiem.- Dobra.- Gabriel odetchnął głęboko.Głos mu drżał.- No to znam tylko jedną metodę na szybkie wyleczenietwoich ran.- Chyba nie myślisz o TYM - zatchnęła się Weronika.- Gabrielu!- A tak - powiedział piosenkarz, z zadziwiającym spokojem jak na kogoś, kto boi sięwidoku krwi.- Magia przenośna.Zwyczajnie przejmę je na siebie.Robiłem to już kiedyś.Bałwan.idiota.to są przecież moje rany, magia słabo działa.blizny będą cischodzić miesiącami.- Pierdolę - niemal beztrosko odparł Gabriel.I pochwyciwszy zaszokowane spojrzeniesiostry Weroniki, dodał z chichotem: - Panie, wybacz zatwardziałemu grzesznikowi.* * *Pod osłoną zaklęcia Lloyda bezszelestnie przemknęli korytarzem przytułku.NawetEunice w swoich ciężkich butach szła cicho jak nocny drapieżnik.Wszystkie światła zostaływygaszone, nikt ich nie zaczepił, nikt nie opuścił pokoju.Może Weronika zastosowała jakąśmagię usypiającą, a może po prostu zmęczenie jej podopiecznych przeważyło nadciekawością.Eunice Wight wcale nie odczuwała znużenia.Dziewczyna zastanawiała się, czy niejest to po części zasługa jabłka z Ogrodu Hesperyd - sam jego zapach miał przecież ożywczewłaściwości, a ona spędziła na przygotowywaniu owocu kilka dobrych chwil.A możezwycięstwo Krzysztofa i Timmy ego na planie astralnym - o ile Eunice dobrze zrozumiała to,co się właśnie stało - wywarło też jakiś wpływ na czarodziejów z Farewell? Bez względu naprzyczynę czuła się całkiem rozbudzona i w pełni sił.Wiedziała, że kiedy to wszystko się skończy, adrenalina ucieknie z niej jak zprzekłutego balonika.Obecnie zbyt wiele działo się naraz, aby w ogóle miała czas się bać.Timothy został ranny, więc działała - ale niebezpieczeństwo cały czas wydawało jej się nawpół rzeczywiste.Nabrała nierealistycznej pewności, że wraz z nastaniem świtu wszystkowróci do normy, że koszmar skończy się nagle jak w hollywoodzkim filmie i wszyscy będąsię śmiać podczas końcowych napisów.Nie chciała dopuścić do siebie myśli, że mogłoby sięstać coś nieodwracalnego.%7łe ktoś mógłby zginąć.Charles Wight, jej ojciec, biegł przodem - pełen nowe - i go zapału i chęci wykazaniasię przed córką.On w ogóle nie zdaje sobie sprawy z tego, co jest grane - pomyślała.Nawszystko patrzy przez różowe szkiełka wiecznego Pio - i trusia Pana.Nawet kiedy cierpi, totylko dlatego, że ucierpiała jego duma.Chce być w centrum uwagi, romantyczny bohater wewłasnym mniemaniu, bez względu na okoliczności.Zdaje mi się, że rozumiem mamę - gdybytaki człowiek pokazywał mi magię, też kazałabym mu się wypchać.Bez trudu znalez
liinfirmerię.Lloyd zapalił światło, rozejrzeli się dookoła.Krzesło, przykryta prześcieradłemleżanka, pomalowane na biało szafki z medykamentami.Większość z nich pozamykano naklucz lub solidną kłódkę - dla mieszkańców przytułku spirytus salicylowy mógł stanowićzbytnią pokusę.Eunice podeszła do pierwszej szafki z brzegu i delikatnie pociągnęła zakłódkę, a ta otworzyła się z cichym szczęknięciem.- Zestaw pierwszej pomocy - mruknęła.- Ale mam nosa.- Wydawało mi się, że Weronika potrafi obyć się i bez tego - odezwał się Charles.-Chyba że o czymś nie wiem.- W przypadku Timothy ego magia uzdrawiająca bywa nie do końca skuteczna -wyjaśnił Lloyd, przeglądając kolejną szafkę.- Z
rodki znieczulające są tutaj.Nie traćmy czasu.- Ale jak on to w ogóle zrobił? - Charles pokręcił głową.- Z tym światłem iwitrażami.Nie rozumiem.- W chwili obecnej nie mam bladego pojęcia - wzruszył ramionami Lloyd.- I chętniedowiem się czegoś więcej, kiedy przywrócimy go do stanu używalności.Przede wszystkimchciałbym wiedzieć, co go zaatakowało.Nie wyczułem energii pańskiego Smoka.- To nie jest mój Smok.-.ale cokolwiek to było, daję słowo, że nie doczeka świtu.- Oczy szermierzazabłysły dziko.- I ty się z nimi zadajesz - mruknął Charles gdzieś w przestrzeń.* * *Gabriel zamknął oczy i zacisnął zęby.Zgromadził w sobie tyle energii, ile tylkozdołał.A potem ukierunkował ją na Timmy ego, po raz pierwszy z własnej woli stosujączaklęcie, do którego wcześniej niejednokrotnie go zmuszano.Starczyło mu odwagi na podjęcie decyzji.Kiedy jednak poczuł ból i ciepłe strużkikrwi przesiąkające ubranie, nagle wróciły wspomnienia.Opanowanie artysty rozsypało się jakdomek z kart [ Pobierz całość w formacie PDF ]