Medeiros Teresa Bracia Kane 01 Po pĂłĹnocy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Teresa Medeiros Po północyZanim zdążyła zaprotestować, wsunął rękę do jej kieszenii wyjął kołek.Otoczył ją ramieniem w talii, żeby się niewyrwała, i siłą włożył jej go w dłoń.Chociaż się szarpała,z łatwością zwrócił jej rękę ku sobie, tak że drewniany szpicdotykał jego piersi.- Jeśli szczerze wierzysz, że jestem potworem, to bardzoproszę, wbij mi go prosto w serce - wycedził ponuro.- Od�kąd cię ujrzałem, ono już do mnie nie należy, więc spokojniemożesz to zrobić.Caroline zamrugała powiekami, oszołomiona tym niespo�dziewanym wyznaniem.W tej chwili przestało ją obchodzić,czy Adrian jest człowiekiem, czy potworem.Chciała tylko,żeby należał do niej.Nie mogąc ukryć pragnień, delikatniepogłaskała go po twarzy.Wolno rozluznił dłoń i drewnianykołek upadł na kamienne płyty.Jęknął głucho, pokonany, przyciągnął ją do siebie i poca�łował tak mocno, jak nigdy dotąd.Choć wiatr rozwiewał jejwłosy i szarpał pelerynę, miała wrażenie, że wszystko wokółzastygło.Nie istniała przeszłość i przyszłość, nie było Vi-vienne i wyrzutów sumienia.Liczyła się tylko ta chwila, tenmężczyzna i ten pocałunek.Minęła cała wieczność, zanim oderwał usta od jej wargi spojrzał jej głęboko w oczy.Potrząsnął bezradnie głową.- Co mam z tobą zrobić, moja droga panno Cabot?- Co tylko pan chce, milordzie - wyszeptała w rozmarze�niu.Oparła policzek o jego pierś i poczuła, że ustami dotykajej włosów.- Adrianie - poprawił ją szeptem, otaczając ramionami.- Adrianie - powtórzyła z westchnieniem.Była tak oszołomiona, że dopiero po dłuższej chwili zdałasobie sprawę, iż rytmiczne uderzenia, które wyczuwała podTeresa Medeiros PO północypoliczkiem, to bicie jego serca.Spojrzała na niego zaskoczo�na, rozchyliła koszulę i położyła mu dłoń na piersi.Tenniewinny dotyk sprawił, że rytm uderzeń stał się dwa razyszybszy.Jego serce było ciepłe i tętniące życiem, jak u każ�dego zwykłego śmiertelnika.- Zawsze wiedziałam, że nie jesteś pozbawiony serca,choć bardzo chciałeś, żebym w to uwierzyła - szepnęła,patrząc na niego z ukosa.- Cóż, mój sekret się wydał.Nie jestem wampirem.- Oczywiście, że nie jesteś.- Roześmiała się z niewy-słowioną ulgą.- Przecież wampiry nie istnieją.To niewiary�godne, że dałam się ponieść niedorzecznym fantazjom Por-tii.Pewnie masz mnie za naiwną gąskę.Nie powinnambyła.Objął ją mocniej, przerywając jej w pół zdania.Spojrzałjej w oczy z zaskakującą powagą.- Nie jestem wampirem, kochanie.Jestem łowcą wam�pirów.atrzyła na niego, mrugając powiekami, jak mała, za�Pdziwiona sówka.- Nie jesteś wampirem - powtórzyła wolno.- Zgadza się.- Jesteś łowcą wampirów.Skinął głową.- Czyli kimś, kto poluje na wampiry.Znów skinienie.- I zabija je.- Nie można tak powiedzieć.One już nie żyją - tłumaczyłłagodnie.- Ja tylko unicestwiam je i wysyłam do piekła ichpozbawioną duszy cielesną powłokę, żeby nigdy więcejnikomu nie zrobiły krzywdy.Caroline wyswobodziła się z jego objęć i wolno cofnęła naśrodek mostu.- A więc dlatego sypiasz w dzień - powiedziała, kiwającgłową, jakby doskonale rozumiała to, co jej powiedział.- Dzięki temu możesz nocami polować na wampiry.- Obawiam się, że nie przepadają za słońcem.Niemal widział, jak obracają się maleńkie tryby w jejmózgu.- Przypuszczam, że nie jesteś do nich podobny pod in�nymi względami.Na przykład jeśli chodzi o nieśmiertelność.PoTeresa Medeiros północyUniósł brew.- Znów mówisz o galerii portretów?Przytaknęła.Skrzyżował ramiona na piersiach, przypominając sobiedotyk ręki Caroline.- Nie okłamałem cię, mówiąc o niezwykłym rodzinnympodobieństwie.Mój stryjeczny praprapradziad kiedyś spło�dził dziecko z służącą żony.Mógł zaprzeczać, że to jegopotomek, ale tylko do dnia, kiedy dziecko się urodziło- z charakterystycznym pieprzykiem nad lewym okiem.- Co się wtedy stało? - spytała.Nadal się cofała, chociażjuż wolniej.- Moja stryjeczna prapraprababka chwyciła za pistoleti strzeliła do męża.Na moje szczęście i szczęście innych jegopotomków, nie była dobrym strzelcem i tylko postrzeliła gow łydkę.Potem spłodził jeszcze piętnaścioro dzieci, w tymsiedmioro ze swoją żoną.Okoliczności sprawiły, że strzelałado niego jeszcze dwa razy, zanim zmarł we własnym łóżku,dożywszy pięknego wieku dziewięćdziesięciu dwóch lat.Caroline przechyliła głowę na bok.- A co z lustrami? Skoro nie jesteś wampirem, tylkołowcą wampirów, dlaczego tak się boisz swojego odbiciaw lustrze?Adrian westchnął, żeby zyskać na czasie i przesunął dło�nią po policzku.Tego pytania najbardziej się obawiał.- Skoro już musisz wiedzieć, to pozbył się luster zewzględu na mnie - odezwał się Julian, który niespodziewa�nie wyszedł z cienia i stanął za Caroline.Adrian zaklął cicho, a Caroline odwróciła się szybko,przykładając dłoń do serca.- Bo to ty nie lubisz oglądać swojego odbicia? - spytała.Teresa Medeiros Po północy- Poczuła, że znów wstrząsa nią dreszcz.Adrian delikatniepogładził ją po plecach.- I to z zębami.- Na ogół nie bisuję, ale dla ciebie.- Julian spojrzałpytająco na brata, oczekując jego przyzwolenia.Adrian westchnął i skinął głową, choć wiedział, że pózniejpewnie będzie tego żałował.Tym razem nie mogła sobie tłumaczyć przemiany Julianasprytną sztuczką lub złudzeniem optycznym, wywołanymświatłem księżyca.Kiedy czerń wypełniła mu oczy, zmie�niając go w jakieś podludzkie, a jednocześnie nadludzkiestworzenie, Adrian z wysiłkiem opanował odrazę.Zarazpotem twarz Juliana stała się normalna i znów zobaczyłprzed sobą młodszego brata.- Dobry Boże, a więc to prawda, tak? On rzeczywiściejest wampirem - wyszeptała Caroline.Chociaż kiedyś zape�wniała Adriana, że nie należy do tych kobiet, które zemdlonepadają w ramiona mężczyzny, zanosiło się na to, że zaraz takzrobi.- Obawiam się, że tak - odrzekł cicho, podtrzymując ją,żeby nie upadła.Nie mogła oderwać wzroku od Juliana.- Czy.czy ty.? - Nie potrafiła wyrazić się zrozumiale,więc zamachała rękami.- Zmieniłeś się w nietoperza i przy�leciałeś tu na skrzydłach?Julian wzdrygnął się.- Kobieto, znów słuchałaś bajdurzenia Portii? Powinnaśbardziej surowo kontrolować lektury tej małej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne