Moore Margaret Wojownik 07 Niezłomne serce

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Proszę mi wybaczyć, niedługo wrócę.- Skłonił gło�wę i zszedł z podwyższenia.Ruszył do drzwi, po drodzeprzyzwawszy skinieniem dwóch swoich ludzi.Ci przesłalikompanom spojrzenia pełne żalu, ale naturalnie nie byłomowy o tym, by zostali przy stole.- Ho, ho, to ci przywódca - powiedziała lady Margot,pochylając się nad pustym krzesłem sir Thomasa do sirGeorge'a i znów czarując obecnych śmiechem jak dzwiękdzwoneczka.- Co za siła.Całkiem obezwładnia.George, który przez cały czas miał świadomość, żeAileas podczas posiłku nie wypowiedziała nawet trzechsłów, skinął głową w stronę narzeczonej i spojrzał znaczą�co na Margot.Na szczęście kuzynka natychmiast zrozu�miała, o co chodzi.- No, i zacny z niego człowiek - dodała.Aileas włożyła sobie do ust następny kawałek chleba.George nie dał się jednak nabrać na jej obojętność.Czuł, jaka jest napięta, widział, jak marszczy czoło i unikazetknięcia nawet z jego łokciem.Kilka razy skrzyżowałz nią spojrzenie, zawsze jednak patrzyła tak srogo, że miałwrażenie, jakby żenił się z dowódcą swojej straży, a niez namiętną, pociągającą kobietą.Przez pewien czas łudziłsię, że wszystkiemu jest winna obecność ojca, ale jegoodejście w niczym nie polepszyło sytuacji.Margot zafrasowała się.- Wiesz, George, muszę zaprotestować przeciwko te�mu małżeństwu - oznajmiła z powagą.- Dlaczego? - spytał George, widząc przewrotnybłysk w oku kuzynki.Miał nadzieję, że Aileas pozna sięna żarcie.- Wiem z pewnych zródeł, że niektóre panny, słysząco twoim ślubie, bardzo się rozzłościły - odrzekła Margot.- Na przykład? - podjął wyzwanie George.- Córka earla Dunstable.- Nie mam pojęcia, o kim mówisz.- Zwrócił się doAileas, która właśnie przełykała olbrzymi haust wyborne�go francuskiego wina.Pomyślał, że pijąc w tym tempie,może mieć wkrótce kłopot z wstaniem od stołu.- Margotuwielbia dręczyć mnie w ten sposób.- Wydajesz się, panie, całkiem z tego zadowolony -powiedziała chłodno Aileas.Była w tej chwili tak podob-na do swojego ojca, że z kolei George musiał ratować sięłykiem wina.Co się z nią dzieje? Margot jest urocza i bardzo dla mejżyczliwa, tymczasem ona traktuje ją tak nieuprzejmie.Niemógł pozwolić, by kuzynka miała w jego domu poczucie,że jest nieproszonym gościem.- Czy naprawdę nie pamiętasz Isobel de Barlough.-spytała figlarnie lady Margot, na której zachowanie Aileaswidocznie nie zrobiło wrażenia.- Będzie zdruzgotana, zeo niej zapomniałeś.- Isobel de Barlough? Czy to ta, która przez cały czassiąka nosem?Margot cicho się roześmiała.- Często się przeziębia.- Znów pochyliła się nad pu�stym krzesłem sir Thomasa i zwróciła się bezpośrednio doAileas, która wreszcie na nią spojrzała.- Naprawdę, moja droga, znam kilka panien, które pła�czą w poduszkę, od kiedy usłyszały, że usidliłaś tegodzielnego rycerza.Raz na turnieju dwie panny skoczyłysobie do oczu z jego powodu.Aileas wzruszyła ramionami i przeniosła wzrok na ha�łaśliwą grupę ludzi sir Thomasa, którzy zaintonowali wy�jątkowo sprośną piosenkę.George uznał, że najlepiej będzie nie zwracać na narze�czoną uwagi, tak samo jak nie zwraca się uwagi na nadą�sane dziecko.Maniery Aileas wprawiały Margot w zakło�potanie, dlatego George obawiał się, że kuzynka nie zech�ce zostać w Ravensloft, kiedy już będzie po ślubie, acz�kolwiek wydawało mu się to absolutnie konieczne.- A o kim mowa tym razem? - spytał.- Niech się zastanowię.- Lady Margot ściągnęłakształtne brwi.- Czy nie o lady Jane Pomphrey i jej przy�jaciółce? W każdym razie byłej przyjaciółce.Bo od tamtejpory ze sobą nie rozmawiają.Aileas nagle odsunęła krzesło od stołu i wstała zadzi�wiająco pewnie jak na kogoś, kto wypił pięć pełnych kie�lichów wina.- yle się czujesz, pani? - spytał George i wykonał takiruch, jakby również chciał wstać.- Potrzebuję trochę powietrza - odrzekła Aileas.Prze�słała Margot chłodne, nienawistne spojrzenie.- Zwieżegopowietrza.Ruszyła przed siebie.Raz się potknęła, ale odzyskałarównowagę, zanim George zdążył ją podtrzymać.Potemopuściła wielką salę.George zauważył, że zrobiło się podejrzanie cicho.- Lepiej po nią pójdę - mruknął, gdy za Aileas trzas�nęły drzwi.Ludzie znowu zaczęli rozmawiać, choć głosy mieli bar�dzo stonowane, słychać było szepty pełne niedowierzania.- Och, George, bardzo mi przykro! - odezwała sięskruszona Margot.- Nie chciałam jej urazić.- Wiem - odrzekł z bladym uśmiechem.- Jeszcze niespotkałem drugiej tak porywczej kobiety.- Rzeczywiście, powinieneś po nią iść.- Z pewnością nie byłoby dobrze, gdyby znaleziono ją nadziedzińcu, pijaną do nieprzytomności - powiedział, wstając.Margot pochyliła się i chwyciła go za rękaw.- Wyjaśnij jej, że nie ma powodu być o mnie zaz�drosna.Tym razem zdumiał się George.- Czy to dlatego.? - Ależ z niego głupiec, że sam nato nie wpadł.Tak bardzo mu zależało, żeby zrobić wraże�nie na sir Thomasie opowieściami o swych przyjaciołachna dworze i o planach rozbudowy zamku, że na Aileasw ogóle przestał zwracać uwagę.Margot skinęła głową.- Bez wątpienia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne