[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Avinjo, mi �ojas iri en la kastelon! Pa�jo diras, ke laprincino havas tie belajn bildojn, diris Barunka. Kaj oni rakontas, ke estas tie papago, kiu parolas.Atendu, avinjo, kiel vi miros! vokis Jan, gapante en siajnmanojn.Sed malgranda Ad�lka rigardis sin kaj diris al avinjo: Sed tiam mi ne iros en tiu �i vesto, �u ne, avinjo? Ho, pro re�o, mi e� ne atentis pri tiu knabino.Viestas bela, kion vi faris? lamentis avinjo, vidante, kielmalpurigita estas la infano.73AVINJOeLIBRO Mi ne estas kulpa, Jan pu�is min kaj mi falis en fra-gojn, senkulpigis sin la malgranda. Vi du, �iam nur katumas.La princino certe ne trobele ju�is pri vi, �i diros, ke vi estas diabloj.Sed nun iru,por ke ni venu al la gearbaristoj.Sed mi diras al vi, viknaboj, se vi refoje petolos, kiel vi kutimas fari, neniamplu mi kunprenos vin, avertis avinjo. Ni bone kondutos, avinjo, asertis la knaboj. Ni vidos! diris al si avinjo, pa�ante post la infanoj laarbaran vojon al la arbaristejo.Ili ne iris malproksimen kaj trovi�is en la foliarba�o,tra kiu ili vidis jam la blankan farmdomon kaj la arba-ristejon anta� si.Anta� la domo estis verda vastejo, ba-rita kaj surplantita de tilioj kaj hipoka�tanoj, sub kiuj es-tis kelkaj benkoj kaj tabloj, fiksitaj en la tero.Sur la her-bo promenis pavoj, pri kiuj avinjo diris, ke ili havas an-�elan plumaron, diablan krion kaj �telistan pa�on, aroda �prucmakulaj mukokulaj numidoj; blankaj kuniklojsidis en la herbo kaj stre�is la orelojn, �e �iu bruo time-ne diskurante.Bela kapreolino kun ru�a kolrubandoku�is sur la sojlo kaj kelkaj hundoj vagis sur la korto.Apena� la infanoj kriis al ili, la hundoj �oje bojis, saltisal la infanoj, komencis rondkuri kaj pro �ojo preska� fa-ligis ilin teren.Anka� la kapreolino je voko de Ad�lka al-venis kaj per sia sa�a okulo tiel aminde rigardis la kna-binon, kvaza� �i volus diri:  Ah, estas vi, kiu alportas al74AVINJOeLIBROmi la bonajn glutpecojn, mi bonvenigas vin! Ad�lkadevis vidi tion en �iaj okuloj, �ar rapide �i metis la ma-non en po�on kaj donis al la kapreolino pecon da bulko,kiun tiu prenis, postkurante poste la knabinon. Kion signifas tiu tumulto, vi bando! vokis de ie vo�o,kaj post momento eliris el la kamero la arbaristo en mal-peza verda surtuto kaj kun hejma �apo sur la kapo. Ho,kiaj karaj gastoj! li vokis, vidante avinjon. Ni bonak-ceptas  eniru nur & Hektor, Diana, Amina, fortreni�u!Oni ne povas a�di sian propran vorton! li briske kriisal la hundoj.Avinjo eniris en la domon, super kies enirejo estisgranda cerva kornaro.En la anta��ambro pendis kelkajpafiloj, sed sufi�e alte, por ke ilin infano ne povu atingi.Avinjo tre timis pafilon, e� kiam �i ne estis �argita, kajkiam la arbaristo ridis pri �i, �i diris:  Kiu povas scii, kioal li okazos, la diablo ne dormas! Vere! diris la arbaristo. Se Dio permesas, e� pio�opafas.Avinjo pardonis la arbariston, ke li ofte incitetas �in,nur se li ne trouzis en �ia �eesto la nomon de Dio kaj seli ne malbenis.Tion avinjo ne povis a�di.Tuj �i �topissiajn orelojn, dirante:  Nu, por kio estas bezonata, tiu negargarita bu�a�o  estus preska� bezonate aspergi �ionpost via parolo.75AVINJOeLIBROLa arbaristo amis avinjon, pro tio li atentis dum �ia�eesto, ke li ne uzu la nomon de la diablo, kiu, kiel li di-ris, konta�vole enmiksi�as en lian parolon. Kaj kie vi havas la baptopatrinon? demandis avin-jo, kiam ili eniris en la �ambron kaj neniu estis tie. Nur sidi�u, tuj mi alvokos �in.Vi scias ja, �i �iam res-tas nur inter kokidoj kiel kovkokino, diris la arbaristo,irante alvoki la edzinon.La knaboj stari�is �e �ranko, en kiu brilis pafiloj kaj�asponardoj, la knabinoj ludis kun la kapreolino, kiu en-kuris kun ili en la �ambron, sed avinjo, esplorante unu-rigarde la tutan pla�an, pure aran�itan �ambron, diris alsi:  Estas vere, oni venu �i tien en festo a� en vendredo,�iam �io estas kiel vitro. Kaj kiam �i ekvidis �pina�on,kiu kunligita kaj provizita per marko ku�is �e la fornosur benko, �i alpa�is pli proksimen kaj esploris �in.En tiu momento malfermi�is la pordo kaj en �in en-pa�is sinjorino, ankora� sufi�e juna, en pura hejmrobokaj kun blanka kufo sur la kapo; sur la brako �i portismalgrandan blondharan knabinon.Kore �i bonakceptisavinjon kaj la infanojn, kaj sur �ia hela, afabla viza�oestis videble, ke �i vere �ojas. Mi sur�prucigis tolon.Mi�ojas, �ijare �i estos blanketa kiel batisto, diris la edzi-no de la arbaristo, motivante sian foreston. Jen oni vidas diligentecon, diris avinjo;  unu pecosur blankigejo kaj �i tie oni denove preparas alian por76AVINJOeLIBROteksisto.Tiu �i tolo estos kiel pergamento.Nur ke li �inal vi bone faru kaj ne trompu vin.�u vi estas kontentaje via teksisto? Vi scias ja, kara avinjo, ke �iu trompas, diris la ed-zino de la arbaristo. Ho, vi virinoj, mi volonte scius kiel povus vin trom-pi la teksisto? Vi ja havas �ion elkalkulita, ridis la arba-risto. Sed tamen sidi�u kaj ne staru! li admonis avin-jon, kiu ne volis foriri de la �pina�o. E�, estas ja sufi�e da tempo, diris avinjo prenante jela mano la malgrandan Aninkan, kiun la arbaristedzinoestis stariginta al la benko, por ke �i ne falu, �ar �i ko-mencis nur pa�eti.Kiam la dommastrino forpa�is de la pordo, aperis post�ia dorso du brunviza�aj knaboj, unu blondhara la� lapatrino, la alia nigrohara la� la patro.Ili alkuris energieen la pordon, sed kiam la patrino komencis paroli kunavinjo, ili subite ne sciis, kiel kaj kion diri al la infanoj,ili hontis kaj ka�i�is post la jupojn de la patrino. Nu, vi sova�uloj, komencis la patro,  kia kondutma-niero estas ka�i�i malanta� la patrinon, kiam vi estassalutontaj la gastojn? Tuj prezentu la manon al avinjo.La knaboj volonte iris al avinjo, prezentante al �i lamanojn.Avinjo metis en ilin pomojn:  Jen vi havas kajludu kaj la venontan fojon ne hontu; tio ne decas por77AVINJOeLIBROknaboj, teni faldojn de la patrino, admonis avinjo.Laknaboj mallevis la okulojn kaj rigardis la pomojn. Kaj nun tuj eksteren! ordonis la patro. Montru al lainfanoj la gufon kaj �etu al �i la garolon, kiun mi hodi-a� estis pafmortiginta; montru al ili la junajn hundidojnkaj la junajn fazanojn [ Pobierz całość w formacie PDF ]