[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Avinjo, mi ¸ojas iri en la kastelon! Paçjo diras, ke laprincino havas tie belajn bildojn, diris Barunka. Kaj oni rakontas, ke estas tie papago, kiu parolas.Atendu, avinjo, kiel vi miros! vokis Jan, gapante en siajnmanojn.Sed malgranda Adélka rigardis sin kaj diris al avinjo: Sed tiam mi ne iros en tiu çi vesto, çu ne, avinjo? Ho, pro re¸o, mi eç ne atentis pri tiu knabino.Viestas bela, kion vi faris? lamentis avinjo, vidante, kielmalpurigita estas la infano.73AVINJOeLIBRO Mi ne estas kulpa, Jan puÿis min kaj mi falis en fra-gojn, senkulpigis sin la malgranda. Vi du, çiam nur katumas.La princino certe ne trobele ju¸is pri vi, ÿi diros, ke vi estas diabloj.Sed nun iru,por ke ni venu al la gearbaristoj.Sed mi diras al vi, viknaboj, se vi refoje petolos, kiel vi kutimas fari, neniamplu mi kunprenos vin, avertis avinjo. Ni bone kondutos, avinjo, asertis la knaboj. Ni vidos! diris al si avinjo, paÿante post la infanoj laarbaran vojon al la arbaristejo.Ili ne iris malproksimen kaj trovi¸is en la foliarbaîo,tra kiu ili vidis jam la blankan farmdomon kaj la arba-ristejon antaû si.Antaû la domo estis verda vastejo, ba-rita kaj surplantita de tilioj kaj hipokaÿtanoj, sub kiuj es-tis kelkaj benkoj kaj tabloj, fiksitaj en la tero.Sur la her-bo promenis pavoj, pri kiuj avinjo diris, ke ili havas an-¸elan plumaron, diablan krion kaj ÿtelistan paÿon, aroda ÿprucmakulaj mukokulaj numidoj; blankaj kuniklojsidis en la herbo kaj streçis la orelojn, çe çiu bruo time-ne diskurante.Bela kapreolino kun ru¸a kolrubandokuÿis sur la sojlo kaj kelkaj hundoj vagis sur la korto.Apenaû la infanoj kriis al ili, la hundoj ¸oje bojis, saltisal la infanoj, komencis rondkuri kaj pro ¸ojo preskaû fa-ligis ilin teren.Ankaû la kapreolino je voko de Adélka al-venis kaj per sia sa¸a okulo tiel aminde rigardis la kna-binon, kvazaû ¸i volus diri:  Ah, estas vi, kiu alportas al74AVINJOeLIBROmi la bonajn glutpecojn, mi bonvenigas vin! Adélkadevis vidi tion en ÿiaj okuloj, çar rapide ÿi metis la ma-non en poÿon kaj donis al la kapreolino pecon da bulko,kiun tiu prenis, postkurante poste la knabinon. Kion signifas tiu tumulto, vi bando! vokis de ie voço,kaj post momento eliris el la kamero la arbaristo en mal-peza verda surtuto kaj kun hejma çapo sur la kapo. Ho,kiaj karaj gastoj! li vokis, vidante avinjon. Ni bonak-ceptas  eniru nur & Hektor, Diana, Amina, fortreni¸u!Oni ne povas aûdi sian propran vorton! li briske kriisal la hundoj.Avinjo eniris en la domon, super kies enirejo estisgranda cerva kornaro.En la antaûçambro pendis kelkajpafiloj, sed sufiçe alte, por ke ilin infano ne povu atingi.Avinjo tre timis pafilon, eç kiam ¸i ne estis ÿargita, kajkiam la arbaristo ridis pri ÿi, ÿi diris:  Kiu povas scii, kioal li okazos, la diablo ne dormas! Vere! diris la arbaristo. Se Dio permesas, eç pioçopafas.Avinjo pardonis la arbariston, ke li ofte incitetas ÿin,nur se li ne trouzis en ÿia çeesto la nomon de Dio kaj seli ne malbenis.Tion avinjo ne povis aûdi.Tuj ÿi ÿtopissiajn orelojn, dirante:  Nu, por kio estas bezonata, tiu negargarita buÿaço  estus preskaû bezonate aspergi çionpost via parolo.75AVINJOeLIBROLa arbaristo amis avinjon, pro tio li atentis dum ÿiaçeesto, ke li ne uzu la nomon de la diablo, kiu, kiel li di-ris, kontaûvole enmiksi¸as en lian parolon. Kaj kie vi havas la baptopatrinon? demandis avin-jo, kiam ili eniris en la çambron kaj neniu estis tie. Nur sidi¸u, tuj mi alvokos ÿin.Vi scias ja, ÿi çiam res-tas nur inter kokidoj kiel kovkokino, diris la arbaristo,irante alvoki la edzinon.La knaboj stari¸is çe ÿranko, en kiu brilis pafiloj kajçasponardoj, la knabinoj ludis kun la kapreolino, kiu en-kuris kun ili en la çambron, sed avinjo, esplorante unu-rigarde la tutan plaçan, pure aran¸itan çambron, diris alsi:  Estas vere, oni venu çi tien en festo aû en vendredo,çiam çio estas kiel vitro. Kaj kiam ÿi ekvidis ÿpinaîon,kiu kunligita kaj provizita per marko kuÿis çe la fornosur benko, ÿi alpaÿis pli proksimen kaj esploris ¸in.En tiu momento malfermi¸is la pordo kaj en ¸in en-paÿis sinjorino, ankoraû sufiçe juna, en pura hejmrobokaj kun blanka kufo sur la kapo; sur la brako ÿi portismalgrandan blondharan knabinon.Kore ÿi bonakceptisavinjon kaj la infanojn, kaj sur ÿia hela, afabla viza¸oestis videble, ke ÿi vere ¸ojas. Mi surÿprucigis tolon.Mi¸ojas, çijare ¸i estos blanketa kiel batisto, diris la edzi-no de la arbaristo, motivante sian foreston. Jen oni vidas diligentecon, diris avinjo;  unu pecosur blankigejo kaj çi tie oni denove preparas alian por76AVINJOeLIBROteksisto.Tiu çi tolo estos kiel pergamento.Nur ke li ¸inal vi bone faru kaj ne trompu vin.Çu vi estas kontentaje via teksisto? Vi scias ja, kara avinjo, ke çiu trompas, diris la ed-zino de la arbaristo. Ho, vi virinoj, mi volonte scius kiel povus vin trom-pi la teksisto? Vi ja havas çion elkalkulita, ridis la arba-risto. Sed tamen sidi¸u kaj ne staru! li admonis avin-jon, kiu ne volis foriri de la ÿpinaîo. EÛ, estas ja sufiçe da tempo, diris avinjo prenante jela mano la malgrandan Aninkan, kiun la arbaristedzinoestis stariginta al la benko, por ke ÿi ne falu, çar ÿi ko-mencis nur paÿeti.Kiam la dommastrino forpaÿis de la pordo, aperis postÿia dorso du brunviza¸aj knaboj, unu blondhara laû lapatrino, la alia nigrohara laû la patro.Ili alkuris energieen la pordon, sed kiam la patrino komencis paroli kunavinjo, ili subite ne sciis, kiel kaj kion diri al la infanoj,ili hontis kaj kaÿi¸is post la jupojn de la patrino. Nu, vi sova¸uloj, komencis la patro,  kia kondutma-niero estas kaÿi¸i malantaû la patrinon, kiam vi estassalutontaj la gastojn? Tuj prezentu la manon al avinjo.La knaboj volonte iris al avinjo, prezentante al ÿi lamanojn.Avinjo metis en ilin pomojn:  Jen vi havas kajludu kaj la venontan fojon ne hontu; tio ne decas por77AVINJOeLIBROknaboj, teni faldojn de la patrino, admonis avinjo.Laknaboj mallevis la okulojn kaj rigardis la pomojn. Kaj nun tuj eksteren! ordonis la patro. Montru al lainfanoj la gufon kaj îetu al ¸i la garolon, kiun mi hodi-aû estis pafmortiginta; montru al ili la junajn hundidojnkaj la junajn fazanojn [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]