Woodiwiss Kathleen E. Wilk i gołębica

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gwyneth cofnęła się do sieni.Gdy otworzyła drzwi, wdworze zrobiło się gwarnie i wesoło.Psy ujadały na obcych, w powietrzukrzyżowały się radosne okrzyki powitań, od rusztu płynęła rozkoszna wońpieczonego dzika, którego dwóch pachołków obracało nad ogniem.Wszystkoprzenikał zmieszany zapach potu, skór i warzonego piwa.407Tutaj Aislinn'znała każdy dzwięk i każdy zapach.Wokół pa�nował wprawdziestraszliwy rozgardiasz i zamieszanie, ale dziewka napawała się tą nawałądzwięków, obrazów i woni.Na widok znajomych twarzy serce biło jej zradości jak oszalałe.Była w domu, z dala od sztywnej atmosfery królewskiegodwo�ru.Rozpaplane niewiasty zaczęły przygotowywać ucztę" Rycerzesięgnęli po rogi z piwem, by ugasić pragnienie.Krążyli po całej sali, wznosiligromkie toasty i rzucali grube żarty.W pewnej chwili Aislinn znalazła sięobok Wulfgara, otoczona kręgiem rozbawionych wojowników.Czującskrępowanie, chciała odejść i dołączyć do grona niewiast, ale rycerz na to niepozwolił.Położył jej rękę na ramieniu i przyciągnął do siebie.W cieple jegobliskości zadowolona Aislinn oparła się o niego i z radością słuchała jegodzwięcznego głosu i beztroskiego śmiechu.Ponad panujący w sieni rejwach wzbił się ostry głos Gwyneth i w jednejchwili zapadła głucha cisza.- Wulfgarze, czy skończyłeś już zabijać Anglosasów? - Gdy pewnym krokiemszła w stronę przyrodniego brata, wszyscy ustę�powali jej z drogi.- Czyzdobyłeś dla nas to piękne miejsce wraz z całym dobytkiem, czy też mamy siępakować i jechać gdzie indziej?Wulfgar uśmiechnął się wyrozumiale.- Wszystko należy do mnie.Nawet Ragnorowi nie udało się niczegouszczknąć.Gwyneth uniosła pytająco brwi.- Co masz na myśli?Popatrzył na nią z szyderstwem w oku.- Potykaliśmy się w szrankach o te piękne ziemie i o lady Aislinn.Oczy jego siostry zwęziły się, oskarżycielsko popatrzyły na dziewkę.- A co ta przywłoka ma z tym wspólnego? Jakim znów ma�tactwem408doprowadziła do tego, że ty i ów dzielny rycerz chwy�ciliście broń przeciwsobie? Teraz zapewne zacznie judzić prze�ciw mnie.Wyobrażam sobie, jak,niewinnie wywracając ślepiami, opowiada ci łgarstwo za łgarstwem.Wulfgar spostrzegł, że Aislinn, choć twarz jej pozostała nie�ruchoma,zesztywniała.Gwyneth wyciągnęła ręce w kierunku Wulfgara i zawołała błagalnie:- Bracie, czyż nie dostrzegasz gry, jaką ona prowadzi? Pra�gnie za twoimprzyzwoleństwem rządzić w Darkenwaldzie, a ciebie uczynić powolnymnarzędziem i poróżnić z nami.Mu�sisz stłumić w sobie wszelkie uprzedzeniabastarda i przegonić ją, zanim doprowadzi cię do zguby.Musisz znalezć sobiena dworze królewskim inną dziewkę, o szlachetniejszej krwi.Twoje obyczaje iswawole z tą wygodnicą nie uczynią z ciebie wiel�kiego pana, a tylkodoprowadzą do ruiny.Obrzuciła Aislinn wyniosłym, pełnym pogardy spojrzeniem i ciągnęła dalej:- Judziła na mnie poddanych.W rzeczy samej sprzeciwiła się nawet, gdykazałam ukarać zuchwałego Hama za to, że nie chciał wykonać megopolecenia.Ba, omotała nawet Sweyna, który już całkiem jawnie trzyma jejstronę.- Uniosła brwi i uśmiechnęła się do brata.- Czy wspominała ci o tym,jak bardzo miłuje swego dawnego oblubieńca i jak zabawiali się ze sobą,kiedy cię tu nie było-? Ułatwiłeś im sprawę, sprowadzając do gródka tegoniewolnika, gdyż mogli do woli ze sobą figlować.Widząc, że twarz Wulfgara purpurowieje, Gwyneth poczuła pierwszy posmakzwycięstwa.- A oto i miła Haylan, którą przysłałeś do Darkenwaldu.�Odwróciła się zuśmiechem do pięknej dziewki, która zdradzała zmieszanie, przybrana w jednąz sukien Aislinn.- Twoja mi�łośnica od pierwszej chwili zapałała do niejwrogością, nie chcia�ła nawet dać jej najmamiejszej szaty i dopiero ja409musiałam się wszystkim zająć.Nie widziałam nic zdrożnego w tym, że skoroobie byłyśmy w potrzebie, podzieliłyśmy się strojami Aislinn.Co więcej, taniewolnica kazała wolnej niewieście, niczym zwy�kłej służce, piec mięso iprzygotowywać jadło.Wulfgar rozejrzał się po twarzach otaczających go w milcze�niu ludzi.Naobliczach jednych malowało się niedowierzanie, na innych gniew.Doprowadzony do wściekłości Gowain stał obok niego sztywno, gotówwystąpić w obronie Aislinn, jeśli nie uczyni tego jej pan.Wulfgar ponownieodwrócił się do Gwyneth.- Dopóki ty się tu nie pojawiłaś, siostro, nie było żadnych skarg i zniesławień -stwierdził cicho, spoglądając twardo w roz�szerzone ze zdziwienia oczyprzyrodniej siostry.- Cóż, Aislinn nie powiedziała złego słowa ani o tobie, anio Haylan.Kompletnie zbita z tropu Gwyneth wprost oniemiała, a Wulf�gar roześmiał sięzłośliwie.- Wygląda na to, miła siostro, że zdradził cię twój własny ozór.Ale teraz, gdywyraziłaś już swe skargi, pozwól, że ja ci coś powiem; i radzę ci wziąć mojesłowa głęboko do serca.Ja tu jestem panem; jestem panem z rozkazuWilhelma.Ja odpra�wiam sądy i ja wymierzam sprawiedliwość.Karaćpoddanych mogę tylko ja, a tobie wara od tych spraw.To moje, i tylko mojeprawo.Tak więc, jak wszyscy inni, ty też musisz podpo�rządkować się mojejwoli.Powiem prosto, zamierzam ci odpłacać tym samym, czym ty płaciszinnym.Zatem bądz ostrożna, siostro.Co zaś do tych dobrych ludzi, których tuprzysłałem.- zmierzył Haylan twardym wzrokiem, pod którym wdowaskuliła się _.to przysłałem ich, by pracowali dla mnie wedle swych sił iumiejętności.Nie ma dla nich miejsca w tym dworze.Przez chwilę z uwagą przyglądał się Aislinn, po czym znów skierował wzrok410na Gwyneth.- Nie widzisz, że Aislinn we wszystkim służy mi dobrze i wiernie? Odpowiadami jej towarzystwo, więc przebywa w mo�im domu i pod moją ochroną, taksamo zresztą jak i ty.I chcę ci powtórzyć, że jest ona moją panią z megowłasnego wyboru.Wszystko, co do niej należy, odstępuję jej za trud włożony,jeśli już nie dlatego, że taka jest moja wola.Kerwick dobrze o tym wie, gdyżposmakował już mojej ciężkiej ręki, i nie wyobrażam sobie, by śmiał tknąćcokolwiek, co należy do mnie.Wskazał szaty, które miały na sobie Haylan i Gwyneth.- Widzę, że już rozdzieliłyście między siebie te nędzne ła�chmany, ale odteraz to, co należy do niej, należy do niej, i jeśli zostanie jej zabrane,potraktuję to jak grabież.I nie życzę sobie, byś myszkowała po mojejkomnacie.Bez mego lub Aislinn po�zwoleństwa nie masz tam wstępu.Gwyneth stała jak słup soli, niezdolna wykrztusić sensownego słowa.- W przeciwieństwie do twego ojca i naszej matki umiem mówić takie rzeczyspokojnie - ciągnął.- Ale od tej chwili postępuj najroztropniej, jak umiesz, bowięcej już nie okażę ci zmiłowania.- Nie spodziewałam się po tobie, Wulfgarze, iż zrozumiesz moją ciężkąsytuację - powiedziała w końcu Gwyneth i ciężko westchnęła.- Jestem wszaktylko twoją siostrą.Odwróciła się i powoli, z pełną rezygnacji godnością, któ�rą poruszyła sercanielicznych, weszła po schodach i zniknęła w swej komnacie.Haylan wosłupieniu obserwowała jej ode�jście, po czym zbliżyła się do paleniska, nadktórym piekł się dzik i inna upolowana zwierzyna.Czekał tam już na niąKerwick, w którego jasnoniebieskich oczach malowało się jawne szyder�stwo.- Masz na sobie zbyt wykwintne szaty do takiej roboty _ stwierdził cicho.:- Przestań mleć językiem, prostaku - wysyczała Haylan._ W przeciwnym411razie nauczę cię rozumu.Wrócił już mój brat, Sanhurst, i on stanie w mojejobronie.Kerwick popatrzył w górę schodów, po których brat Haylan z mozołemtaszczył skrzynię rycerza, i wybuchnął urągliwym, piskliwym śmiechem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne