Nienacki Zbigniew Pan Samochodzik i ... Niemiertelny

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Czy widzi pan moją piękną i młodą żonę, panie Casanova? Tak, se�or.To prawdziwa piękność. Ona jest nie tylko piękna, ale i kocha piękno, panie Casanova.To osoba subtelna, z dusząartystki, a mnie stać na to, aby ją otoczyć pięknem.Do diaska, stać mnie na to, aby mojapiękna żona miała w Amsterdamie najpiękniejszy dom w mieście.Stać mnie czy nie stać,panie Casanova? Zapewne pana stać gorliwie przytakiwał Casanova, bo człowiek, który mówił z takąpewnością siebie, nie mógł być ubogi. Powtarzam: ona chce mieć najpiękniejszy dom i, do diaska, ja postanowiłem, że onabędzie miała taki dom. Ja nie buduję domów, se�or nieśmiało zaoponował Casanova. Czy ja chcę, żeby mi pan zbudował dom? Ja bym panu nie powierzył postawienia nawetzwykłej lepianki, panie Casanova.Korzystam tylko z usług najlepszych fachowców.A kimżepan jest, panie Casanova? Właśnie, kim ja jestem dla pana? Nie mam pojęcia.Może zwykłym pętakiem, a może człowiekiem, który wie, jak zarobićtrochę dolarów zagrzmiał ostro don Gabriel. Dom to są ściany, pan rozumie? A naścianach musi coś wisieć.Najlepiej, żeby to było coś dużego i w złotych ramach.W bardzopięknych ramach, panie Casanova.Przerwała mu Teresa van Hagen.Uśmiechnęła się przepraszająco do Casanovy i powiedziałasłodkim głosikiem: Ach, panie Casanova.Proszę wybaczyć mojemu mężowi, ale on, niestety, nie zna się napięknie.Obrazy Rembrandta nie były wcale duże, prawda? A ja, chciałabym miećRembrandta i van Dycka, i van Gogha.Don Gabriel otoczył się wielkim kłębem dymu.I znowu zahuczał jego potężny głos: Czy pan słyszy, panie Casanova? Moja żona zna się na rzeczy.W moim domu będą teżróżne półki, półeczki, stoliczki, oszklone szafki.Tam muszą być takie.no, pan chyba wie,no, fidrygałki z porcelany i ze złota.Tak, do diaska, nawet ze złota.To ma być piękny dom,pan pojmuje? I żeby mi to nie były żadne tam podrabiane fidrygałki i obrazki, ale prawdziwe.Bo ja mam przyjaciół, panie Casanova.Moi przyjaciele muszą aż pozielenieć z zazdrości,kiedy mnie odwiedzą.Oczywiście, rozumiem, że rzeczy, które chcę posiadać, nie zdobywasię łatwo i nie każdemu należy je pokazywać.Ale może pan być pewien, że do mojego domupolicja nie będzie przychodzić na kolacje, a tylko starzy i dobrzy przyjaciele.A poza tympieniądze lecą na łeb, na szyję, więc chciałbym w dziełach sztuki ulokować trochę swegokapitału.Nikt tych rzeczy, jeśli będą trefne , nawet nie powącha, tylko poleżą u mnie wsejfie.Czy rozumiemy się, panie Casanova? I czy jest pan człowiekiem, którego potrzebuję?Wtrąciła się Teresa ze słodkim uśmiechem: Wiem, że o prawdziwego Rembrandta jest dziś niezwykle trudno.To samo tyczy obrazówvan Dycka czy van Gogha.Dlatego, jeśli się taki obraz znajdzie w moim domu, to będzie wtakim salonie, do którego nikt oprócz najbliższych przyjaciół nigdy nie zagląda.Ale ja muszęmieć obraz Rembrandta.Czytałam w gazecie, że pewna aktorka z Hollywood ma całąkolekcję obrazów Matisse'a i Cezanne'a.A czy ja jestem od niej brzydsza? Czy ja nie mogęmieć w swoim domu czegoś podobnego? A ja chciałbym duży obraz w złotej ramie dorzucił don Gabriel. I mnóstworozmaitych fidrygałków.Mogą być z porcelany, ale lepiej, żeby były pozłacane albo ze złota,bo takich fidrygałków żadna służąca miotłą nie strąci z półki i nie potłucze.Don Casanova zaczął się niespokojnie wiercić w fotelu.Na jego twarzy na przemian pojawiałsię wyraz radości i niepokoju.Wreszcie, gdy don Gabriel sięgnął po szklankę z cocktailem,ośmielił się oświadczyć: Państwo trafili pod dobry adres i do właściwego człowieka.Wielce szanowny pan Duncan,który mnie tu do państwa zaprosił, był moim klientem i o ile się orientuję, nie żałujetransakcji, jakie ze mną zrobił.Dzięki mnie zdobył tanio wspaniałą kolekcję dzieł sztuki, aprzede wszystkim starej broni. Mnie broń nie ciekawi wykrzywiła usteczka Teresa. Ja chcę Rembrandta. Rozumiem łaskawą panią i podzielam jej upodobania. A ja muszę mieć fidrygałki zahuczał don Gabriel. Też podzielam pańskie upodobania pośpiesznie zgodził się z nim don Casanova.Rzecz w tym, że państwo trafili do właściwego człowieka, ale nie we właściwym czasie.Don Gabriel aż zakrztusił się cocktailem. Co mają znaczyć pańskie słowa? zawołał z oburzeniem. Czy nie ma pan niczegociekawego do sprzedania? To jaki interes pan prowadzi? Tandetny sklepik czy wielki biznes?Przecież ja chcę panu płacić w prawdziwych banknotach Stanów Zjednoczonych.Don Casanova nabożnie złożył ręce, a potem je załamał w geście rozpaczy: Pan dobrze trafił, panie van Hagen.Ja prowadzę naprawdę duże interesy i pragnę zawszebyć do usług takich klientów jak pan.Jest sprawą oczywistą, że posiadam to i owo dosprzedania, nawet złocone drobiazgi by się znalazły.Ale czy szanownemu państwu wiadomo,że nie tak dawno w stolicy naszego kraju było włamanie do Muzeum Złota i od tego czasupolicja działa jak szalona? Proszę sobie wyobrazić, że dziś rano przeprowadzili mi w domurewizję.Tak, najprawdziwszą rewizję.Jestem podejrzany o udział w tym włamaniu i śledzonyprzez policję.W tej sytuacji nie mogę sobie pozwolić na sprzedawanie żadnych rzeczy.Don Gabriel łyknął potężny haust cocktailu i oświadczył po pewnym namyśle: Czytałem o tym włamaniu.Podobno skradziono mnóstwo złotych przedmiotów.Cośtakiego by mnie interesowało.Don Casanova zerwał się z fotela i zaczął szybko mówić: Nie mam z tą sprawą nic wspólnego.Jestem zwykłym handlarzem starzyzną.Na karkusiedzi mi policja z inspektorem Esponozą na czele.Nie chcę w ogóle o tym słyszeć.I w tejsytuacji nie mogę nic dla państwa zrobić.Ludzie inspektora szli za mną aż tutaj, wiedzą więc,że goszczę na pańskim jachcie.Kto wie, czy wkrótce na pokładzie nie zjawi się policja i niedokona rewizji tylko dlatego, że don Casanova złożył panu uszanowanie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne