[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tak było gdy zmagałeś się z nim w drodze do  skarbu von Orselna.Pamiętasz, opowiadałeś mi, \
eczułeś się wtedy, jakbyś grał w jakimś przedstawieniu? On zawsze kieruje wydarzeniami tak, \
ebyna końcu dostał to, czego chce i nikt nie jest w stanie mu w tym przeszkodzić.Obawiam się, \
e jesttak i teraz.NaszÄ… sytuacjÄ™ mo\
na porównać do partii szachów.Jesteśmy niezłymi graczami, boznamy się na naszym fachu i udało się na odkryć, \
e de Hooch chce podgrzać rynek, ale on jest36arcymistrzem, który tak zaplanował rozgrywkę, \
e tylko on zna moment, w którym dokonaostatecznego ataku.Obawiam się, \
e będziemy bezradni, gdy usłyszymy słowa:  Szach, mat.W swojej naiwności nie chciałem uwierzyć panu Tomaszowi i podjąłem ostatnią próbęratowania sytuacji.Napisałem list wzywający do opamiętania i przy wydatnej pomocy PanaSamochodzika udało mi się skłonić kilkunastu wybitnych intelektualistów do zło\
enia na nimpodpisu, a największe polskie dzienniki do opublikowania go w sobotnich numerach na pierwszejstronie.W piątek, dwa dni przed  Wielką Wrześniową , około godziny czwartej po południupatrzyłem z zadowoleniem na swoje dzieło i ciągnące się pod nim drugie słupki znakomitychautografów.Przebiegłem je wszystkie wzrokiem i zdałem sobie sprawę, \
e nie ma wśród nichpodpisu pana Tomasza.Czym prędzej więc poszedłem do jego gabinetu, by nadrobić toniedopatrzenie.Pan Tomasz siedział za biurkiem z twarzą zasłoniętą ksią\
ką.Kiedy wszedłem, gwałtownie jązamknął i poło\
ył stroną tytułową do dołu, ale zdą\
yłem spostrzec, \
e było to  Poza dobrem i złemFryderyka Nietzschego.- Czyta pan? - zapytałem.- To mo\
e zaczekać - na szczerej twarzy Pana Samochodzika pojawił się rumieniec.- Niepowinienem tego robić w czasie pracy.Siadaj.- wskazał krzesło.- Ale dzisiaj rano dostałemdziwną przesyłkę.- Co w niej było?- Trzy ksią\
ki. Poza dobrem i złem Nietzschego, to właśnie czytałem, kiedy wszedłeś -wskazał na le\
ący po jego prawej stronie tom -  śycie bez zasad Henry'ego Davida Thoreau i Kradzie\
Mony Lizy Winfrieda Lüschburga.Wiesz, Pawle, tak dawno nie czytaÅ‚em nic zfilozofii, \
e ju\
prawie zapomniałem, jakie to przyjemne - uśmiechnął się do mnie jak dziecko,które przed chwilą odbyło swoją pierwszą przeja\
d\
kę na kucyku.- No, ale jesteśmy w pracy,poczytam sobie póz
niej.Co tam masz?- Ten list do gazet - rzekłem, przestając myśleć o dziwnej przesyłce i podając szefowi kartkę.- Brakuje tylko pańskiego podpisu.- Nie wiem, czy powinienem.- krygował się pan Tomasz.- Tyle tu znakomitych nazwisk.- Pańskie nazwisko te\
jest znakomite - odparowałem, a pan Tomasz z cię\
kimwestchnieniem zło\
ył swój podpis pod listem.- No to jeszcze wyślę to do redakcji i idę do domu.Do widzenia, panie Tomaszu.- podałemmu rękę, a on odwzajemnił mój uścisk.- I miłego weekendu!- Nawzajem, Pawle.Do zobaczenia w poniedziałek.Ciekawe, z czym wtedy przyjdzie sięnam zmierzyć?- A propos - rzuciłem ju\
od drzwi - będzie pan oglądał  Wielką Wrześniową ?- Jeszcze nie wiem.- powiedział pan Tomasz - mo\
e się skuszę.Jeśli zdą\
ę skończyć tegoNietzschego i nie wpadnie mi w ręce jakaś inna frapująca lektura.- Ja wybieram się na \
agle - zdradziłem swoje weekendowe plany - ale będę w ministerstwiew poniedziałek z samego rana.Zwarty i gotowy, \
eby razem z panem gasić ogień, którego niezaprószyliśmy.- Och, myślę, \
e rynek nie załamie się tak szybko.- powiedział pan Tomasz kładąc rękę naksią\
ce.- Musimy tym biednym ludziom dać tydzień lub dwa, zanim ochłoną albo zanim pojawi sięjakaś niespodziewana - to słowo Pan Samochodzik wymówił z przekąsem - plotka.- Ju\
panu nie przeszkadzam, niech pan sobie czyta - pozdrowiłem go ręką i zacząłem37zamykać drzwi.- Ty mi nigdy mi nie przeszkadzasz.- powiedział mój szef.- Aha, i pomyślnych wiatrów! -dobiegło mnie zza prawie ju\
zamkniętych drzwi.- Dzięki, szefie - odpowiedziałem i wróciłem do siebie.Posłałem faks do gazet, a potempojechałem do swojej kawalerki, zabrałem spakowane zawczasu rzeczy i ruszyłem nad ZalewZegrzyński.Po godzinie halsowałem ju\
na wypo\
yczonym jachcie o nazwie, nomen omen, Sarmata.Wiatr, który dmuchał mocno przez cały weekend, przegonił mi z głowy złe myśli. Sarmata nosił mnie wspaniale na swoim grzbiecie, słońce grzało nieprzerwanie, awieczorne ogniska, nad którymi sma\
yłem smakowite kiełbaski, pozwoliły zapomnieć oproblemach w pracy i wypocząć.W niedzielę wieczorem siedziałem na rufie  Sarmaty i jadłem pierwsze tego lata czereśnie.Strzelałem pestkami.Małe pociski leciały łukiem, a potem znikały w jeziorze z delikatnympluskiem.Przede mną zapadał wieczór i barwił na łososiowy kolor nieliczne chmury płynącedostojnie i powoli po niebie.A
ódka kołysała się usypiająco, fale delikatnie uderzały o burtę, oczykleiły się do snu.Kropelki w powietrzu zauwa\
yłem w ostatniej chwili.Zerwałem się jak oparzony i popatrzyłem za siebie.Ciemne niebo, ogromny granatowy cumulonimbus i ściana deszczu były jakiś kilometr odemnie.Skoczyłem do kajuty po kapok i zało\
ywszy go, znalazłem się chwilę potem na pokładzie. Biały szkwał ju\
zaczynał pienić fale wokół mnie.Jachtem coraz bardziej huśtało.Zrzuciłem \
agle i uruchomiłem silnik.Na szczęście stałem ju\
rufą do wiatru i nie musiałemsię obracać.Ile sił w śrubie ruszyłem do odległego o jakieś czterysta metrów brzegu.Na szczęściesilnik był mocny i szybko znalazłem się pośród zbawczych trzcin.A po chwili pokład był mokry, takielunek bił wściekle o maszt, a łódka trochę się chwiała.Ale byłem bezpieczny.Minęło trochę więcej ni\
dziesięć minut i wiatr ucichł na tyle, \
e mogłemwychynąć z trzcin i czym prędzej dopłynąć na samym silniku do przystani.Zacumowałem,sklarowałem i zdałem jacht, po czym schroniłem się w wehikule.Zziębnięty i przemoczony, przebrałem się w suche ubrania i ruszyłem w drogę powrotną dodomu.Niebo zwisało nisko, szare i przemoknięte.Deszcz siąpił gęsto, ograniczając widoczność.Uruchomiłem radio i przy delikatnych dz
więkach klarnetu Benny Goodmana powoli brnąłem wstronę Warszawy.Muzyka koiła moje nerwy, a kiedy wjechałem do Warszawy i zobaczyłemświatła niezliczonych samochodów odbijające się czerwienią i \
ółcią na mokrych ulicach,pomyślałem, \
e jest nawet przyjemnie.Miasto to zdecydowanie milsze miejsce na burÄ…, deszczowÄ…porÄ™ ni\
targane białym szkwałem jezioro!Przed blokiem, w którym mam kawalerkę, byłem dopiero po półtorej godziny.Ledwiedobrnąłem do bramy i zatrzasnąłem metalowe drzwi, huknął piorun, a rzęsista ulewa uderzyła wokna na półpiętrach, a zaraz potem rozległ się, jak zwykle spóz
niony, pomruk grzmotu [ Pobierz całość w formacie PDF ]