[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.OkrÄ™ty Vizcaya i Cristóbal Colón pÅ‚ynęły caÅ‚a naprzód równoÅ‚egÅ‚e do brzegu,przyparte do niego nawaÅ‚nicÄ… ognia amerykaÅ„skiego.PrzepÅ‚ynÄ™li obokzniszczonych okrÄ™tów, z których rozbitkowie próbowali dopÅ‚ynąć do brzegu wpÅ‚aw.Szybszy Colón wysunÄ…Å‚ siÄ™ do przodu, podczas gdy nieszczÄ™sny Vizcaya pozostaÅ‚ podzmasowanym atakiem jednostek przeciwnika.OkrÄ™t spÅ‚onÄ…Å‚ po nieudanej próbiedowódcy (kapitan Eulate) natarcia na pancernik Brooklyn i zatonÄ…Å‚ pod ostrymogniem okrÄ™tów Iowa i Oregon, z podniesionÄ… banderÄ…, która nie zostaÅ‚a zdjÄ™ta.NastÄ…piÅ‚a kolej Colona (pod dowództwem kapitana Díaz Moren), który o pierwszejpo poÅ‚udniu, otoczony przez cztery jednostki amerykaÅ„skie, bezbronny, pozbawionyciężkiej artylerii, zostaÅ‚ przyparty do wybrzeża i zatopiony przez wÅ‚asnÄ… zaÅ‚ogÄ™.Wtym samym czasie, spóz
nione i bez cienia nadziei na zwycięstwo, wypływały kolejnopo sobie lekkie jednostki należące do eskadry, kontrtorpedowce Pluton i Furor, doktórych w ostatnich godzinach dołączył kuter opancerzony, którego dowódca(kapitan żeglugi handlowej Xaloc) odmówił pozostania w porcie, gdzie jego statekzostałby zajęty po mającej już wkrótce nastąpić kapitulacji miasta.Te niewielkiejednostki, świadome, że ucieczka jest niemożliwa, popłynęły prosto naprzeciwamerykańskim pancernikom i krążownikom.Pluton (dowodzony przez porucznikaVazqueza) zatonął, kiedy został rozbity na połowę przez ciężki pocisk wystrzelony zIndiany, pancernika, który wspólnie z okrętem Gloucester ostrzelał Furor(dowodzony przez kapitana Villaamil), zatapiając go.Szybki i lekki Maniguawypłynął na końcu z portu Santiago, kiedy wzdłuż wybrzeża rozliczne hiszpańskieokręty stały płonąc na mieliz
nie, podniósł niezwykłą czarną flagę obok banderynarodowej, opłynął płyciznę Diamante i już pod nieprzyjacielskim ogniem, bezwahania skierował kurs na najbliższą jednostkę amerykańską, czyli na pancernikIndiana.Kuter Manigua popłynął około trzech mil, zbliżając się ruchemzygzakowatym do pancernika, dostał się pod zmasowany ogień i zatonął o godziniepierwszej dwadzieścia po południu, ze zniszczonym pokładem płonącym na całejswej długości od dziobu po rufę, do końca atakując nieprzyjaciela.Quart odłożył wycinek do teczki, a tę z kolei, wraz z resztą dokumentów, doskrzyni.Teraz już wiedział, gdzie patrzyły obojętne oczy kapitana Xaloca na portrecieopublikowanym w czasopiśmie: na działa pancernika  Indiana.Przez chwile widział,jak trzyma się kurczowo relingu na mostku, pomiędzy hukiem wystrzałów armatnich idymem płonącego okrętu, gotów zakończyć swą długą podróż donikąd. Czy Carlota dowiedziała się o tym?Macarena przewracała kartki starego albumu z fotografiami. Nie wiem.W lipcu 1898 zupełnie oszalała, nie wiadomo, co to wszystko dla niejmogło znaczyć.Sądzę, że rodzina ukrywała przed nią tę wiadomość.W każdym razienadal tu przychodziła i czekała, aż do śmierci. To bardzo smutna historia.Trzymała album otwarty nadal na tej samej stronie i pokazała mu ją.Była tamprzyklejona stara fotografia, prostokątny kartonik z nazwą pracowni fotograficznej wrogu.Przedstawiała dziewczynę w jasnej, letniej sukni, z zamkniętą parasolką w ręku iw kapeluszu o szerokim rondzie, ozdobionym kwiatami podobnymi do tych z tkaninyi wosku, jakie leżały w skrzyni.Odbitka wypłowiała, postać była niemal żółta, a całośćzamazana przez czas; można jednak było zauważyć delikatne dłonie trzymającerękawiczki i wachlarz, jasne włosy zebrane na karku, owal bladej twarzy, smutnyuśmiech i nieobecne spojrzenie.Nie była piękna, jej wygląd jednak był miły  łagodnyi ujmujący.Quart ocenił ją na niewiele ponad dwadzieścia lat. Prawdopodobnie to zdjęcie zrobiła dla niego  rzuciła Macarena.Mocniejszy powiew bryzy poruszył firankami i Quart znów dostrzegł pobliskądzwonnicę Matki Boskiej Płaczącej.Aby przezwyciężyć poczucie niesmaku, wstał,podszedł do jednego z arabskich łuków, zdjął marynarkę, złożył ją, opierając się oframugę i patrzył na zarysowaną w ciemności sylwetkę kościoła.Jego przygnębieniebyło równie głębokie, jak uczucie, którego musiał doświadczyć Manuel Xaloc,wychodząc po raz ostatni z Domu z Okiennicami i kierując swoje kroki do kościoła, bytam złożyć perły przeznaczone do ślubnej sukni, której Carlota Bruner nie miała nigdywłożyć. Przykro mi  wyszeptał w kierunku nocy, nie będąc w stanie sprecyzować, kogowłaściwie przeprasza.Nie wiedział nawet, za co przeprasza, czuł jednak potrzebę, byto zrobić.W nadgarstkach poczuł chłód łuku prowadzącego do krypty, migotanieświec podczas mszy odprawianej przez księdza Ferro, zapach jałowej przeszłościunoszący się z otwartej skrzyni [ Pobierz całość w formacie PDF ]