Palmy na sniegu Luz Gabas(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Winą za jej histeryczną reakcję należało obarczyć książki, które czytała w podróży.Wzdrygnęła się.Ależ z niej tchórz! Z takim podejściem nie zniosłaby wielotygodniowejmorskiej przeprawy, na statku zdanym na łaskę i niełaskę zmiennej pogody, przyświadomości, że u celu czeka wyspa, na której, jeśli nie zginąłeś z rąk dzikich, wrogonastawionych tubylców, zatruwających ujęcia wody i odcinających żeglarzom głowy, toumierałeś od gorączki.Dla uspokojenia próbowała postawić się na miejscu tych setekludzi, którzy przez dwa wieki na długo przed tym, jak Antón, Jacobo i Kilian mogliskorzystać z uroków kolonializmu w jego dojrzałej formie brali udział w ekspedycjachmających podporządkować te ziemie Hiszpanii.Sama myśli o nich, zamiast ją uspokoić,przyprawiła ją o nowy dreszcz.Czytała, że sypiali w ubraniu, z bronią pod poduszką, że niekiedy nie zdradzalizałodze statku, dokąd płyną, z obawy przed buntem na pokładzie, że często byli wśródnich więzniowie polityczni, którym w zamian za dwa lata na Fernando Poo obiecywanowolność& Wyobrażała sobie tych przedsiębiorczych śmiałków, którym bezpłatnieprzydzielano ziemię, tych skazańców marzących o swobodzie, misjonarzy początkowojezuitów, a pózniej klaretynów przekonanych o świętości swojej ewangelizacyjnejmisji, pojedynczych zuchwałych odkrywców ciągnących za sobą nierozważne żony&Iluż z nich pomarło, iluż błagało o możliwość powrotu, choćby i do więzienia! Oni,owszem, mieli powody do strachu.W przeciwieństwie do niej.Choć z drugiej strony&Natknęła się przecież na tę powieść o porwaniu białej dziewczyny i strasznychwybrykach gwinejskiej policji&W takich chwilach jak ta sama nie wiedziała, czy śmiać się, czy płakać.Powiodła spojrzeniem dookoła i, oddalając się już od rzeki, poczuła nowe ukłucieniepokoju.Musiała przypomnieć sobie plan miasta, który tyle razy oglądała wsamolocie, i skierować się na zachód, ku bardziej uczęszczanej alei Independencia&Zdążyła przejść zaledwie kawałek, gdy aż podskoczyła na dzwięk klaksonu. Potrzebuje pani podwózki? zawołał ktoś z auta.Odszukała go wzrokiem: młody mężczyzna w okularach, za kierownicą kanciastejniebieskiej wołgi w stylu lat osiemdziesiątych.Tylko tego jej brakowało!Nie odpowiadając, przyspieszyła.Mężczyzna dostosował prędkość samochodu do jej kroku i powtórzył pytanie, poczym dodał: Proszę pani, jestem taksówkarzem. Clarence rzuciła mu nieufne spojrzenie. WMalabo taksówki nie mają żadnych specjalnych oznaczeń.Uśmiechnęła się półgębkiem.To już wiedziała z lotniska.Ponadto śpiewny, miłyton tego człowieka wzbudzał w niej zaufanie.Przystanęła i przyjrzała się facetowiuważniej.Oceniła go na jakieś trzydzieści lat.Miał bardzo krótkie włosy w związku zczym jego czoło wydało się bardzo szerokie poza tym wydatną szczękę i duży nos oraz,na pierwszy rzut oka, szczery uśmiech.Była tak zmęczona i zdezorientowana, że w końcu skinęła głową.Kilka minut pózniej, już spokojna, uznała, że jej się poszczęściło.Taksówkarz,imieniem Tom�s, okazał się nauczycielem, dorabiającym sobie wożeniem ludzi.Ponieważ i ona zajmowała się działalnością dydaktyczną, nawiązali rozmowę.Mimowolnie zaczęła analizować jego sposób mówienia specy czny pod względemintonacji, ale poza tym całkowicie poprawny.Tom�s ani nie pomijał rodzajników, aninie mylił czasów, zaimków czy przyimków, co, według jakiegoś przeczytanego przez niąartykułu, miało być charakterystyczne dla mieszkańców wyspy.Po prostu zbyt słabowymawiał niektóre głoski, stosował seseo i akcentował ostatnią sylabę wyrazów.Robiła tak, rzecz jasna, ze zdenerwowania: tyle się przed chwilą najadła strachu, żerozważania natury lingwistycznej były teraz czymś w rodzaju terapii&Odetchnęła głęboko, żeby się rozluznić. I jak się pani podoba Malabo? spytał Tom�s. Niewiele jeszcze widziałam, bo przyleciałam dzisiaj odrzekła, myślącjednocześnie, że Malabo jest brudne, pełne kabli i krętych uliczek.Tom�s zerknął na nią w przednim lusterku. Na pewno bardzo się różni od miejsca, w którym pani mieszka.Przyjezdni straszniesię dziwią, że choć Gwinea ma tyle ropy, wydaje się taka biedna.Nowa, eleganckadzielnica zwana Małą Hiszpanią znajduje się tuż obok slumsów w Yaund�. Wzruszyłramionami. My już się przyzwyczailiśmy do tych kontrastów.Jeśli pani chce, mogępanią teraz szybko obwiezć po najważniejszych miejscach.Jak gdyby czytając w myślach pasażerki i chcąc zatrzeć pierwsze negatywnewrażenie, jakie zrobiło na niej miasto, pokazał jej kilka pięknych miejsc, które znała zfotogra i: plac przy Ratuszu i jego malownicze ogrody, zatokę w formie podkowy, placIndependencia z czerwonawym Pałacem Obrad, w którym mnóstwo było łukowatychokien, Pałac Prezydencki położony ponad starym portem& Ani widziane w domunieliczne czarno-białe zdjęcia z czasów kolonialnych, ani te współczesne, kolorowe, zinternetu, nie oddawały urody tego, co właśnie oglądała a przecież było już ciemno.Z otwartymi ustami i mocno bijącym sercem na chwilę przeniosła się w czasie, doinnej epoki, kiedy jej ojciec i stryj, ubrani w białe garnitury, przechadzali się po tychsamych ulicach, pozdrawiając białych i czarnych znajomych.Przypomniała sobiejednak, że średnia długość życia w Gwinei wynosi koło pięćdziesięciu lat, i złudzenie odrazu prysło.Ludzie, którzy mogli znać Jacoba i Kiliana, na pewno już pomarli, podczasgdy obaj bracia, sami po siedemdziesiątce, wciąż cieszyli się dobrym zdrowiem.Historyczne budynki, nadal dumne, choć obdrapane, w sposób nieunikniony radowałyteraz kolejne generacje.Taksówkarz skręcił w końcu z alei Independencia, pełnej budynków rządowych irestauracji, w aleję Libertad, po czym zaraz przystanął i wysiadł, żeby otworzyćClarence drzwi.Zapłaciła mu, dodając szczodry napiwek w dolarach. To dobre miejsce& powiedział Tom�s. W pobliżu są trzy restauracje i małecentrum handlowe. Zawahał się. Czy mogę dać pani radę? Lepiej nie chodzić samejpo nocy.Samotna biała kobieta& to tutaj rzadkość.Clarence wzdrygnęła się na wspomnienie swojego koszmarnego spaceru. Proszę się nie martwić. Dziwne było, że, oboje tak młodzi, zwracają się do siebiena pan, pani , ale ponieważ to Tom�s zaczął, nie chciała mu się wydać zlewychowana. Bardzo dziękuję [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne