[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Galili stanął okoniem.Dziewiętnastego czerwca powiadomił BenGuriona, że rodzi się niebezpieczeństwo powstania  prywatnej armii.Ben Gurion zwołał rząd. Niebędzie dwóch państw  oznajmił  ani dwóch armii.Pan Begin nie będzie robił tego, co mu siępodoba.[& ] Jeśli nie ustąpi, otworzymy ogień! Gabinet jednomyślnie  upoważnił ministra obronydo podjęcia działań zgodnie z obowiązującym prawem.Ben Gurion obawiał się, że Begin może bronią z Altaleny uzbroić oddziały Ecelu znajdujące siępoza obszarem jurysdykcji państwa  niby nie naruszając w ten sposób zawartej umowy  żebyrozszerzyć wojnę z Arabami na Zachodni Brzeg (Judeę i Samarię), co byłoby sprzeczne z politykąrządu.Altalena stanęła na kotwicy naprzeciwko moszawu Kfar Witkin między Tel Awiwem a Hajfą, z dalaod wścibskich oczu obserwatorów ONZ.Zaczął się rozładunek broni, z pomocą setek wolontariuszy,którzy się tam zebrali.Galili i Jadin wysłali wojsko, które otoczyło plażę, i kazali Beginowi siępoddać.Część żołnierzy sympatyzujących z Ecelem dołączyła do załogi Altaleny oraz pełnychentuzjazmu zwolenników organizacji.Statek, na którego pokładzie znajdował się teraz Begin wrazz przywódcami rewizjonistów, podniósł kotwicę i wypłynął w morze, ścigany przez okręt Cahalu.Popłynął na południe w kierunku Tel Awiwu, osiadając ostatecznie na mieliz
nie blisko brzegu.W głównej kwaterze wojska w Ramat Gan spędziłem tę noc w gabinecie Ben Guriona z karabinemw ręku, na wypadek gdyby demonstranci wdarli się do budynków.Na drugi dzień naprzeciwko nadmorskiej promenady Tel Awiwu zaczął się dramatyczny spektakl.Na miejsce pospieszyli bojownicy Ecelu i cywilni sympatycy.Niektórzy wchodzili do wody i płynęlido statku.Ben Gurion, pieniąc się ze złości, przemierzał tam i z powrotem kwaterę główną wojska.W końcu wydał Jadinowi rozkaz na piśmie, żeby zmobilizować  żołnierzy, siłę ognia, miotaczepłomieni i wszystko, czym dysponujemy, by zapewnić bezwarunkowe poddanie się statku.Jadin miałczekać na instrukcje rządu.Ben Gurion ponownie zwołał gabinet.Niektórzy z kolegów podpowiadali możliwe kompromisowerozwiązania, jemu jednak nie w głowie było takie okazanie słabości. To próba zniszczenia armii grzmiał. To próba zamordowania państwa.W tych dwóch kwestiach nie może być żadnegokompromisu.Gabinet go poparł.Między statkiem a nabrzeżem doszło do wymiany ognia z bronistrzeleckiej.Rząd kazał ewakuować domy i sklepy znajdujące się na linii ognia.Kierowanie operacjąpowierzono dowódcy Palmachu Jigalowi Allonowi, ówcześnie generałowi Cahalu.Kazał sprowadzićdziało.Załogą dowodził Icchak Rabin.Pierwszy pocisk poszedł daleko od celu, ale drugi trafiłw statek.W ładowni wybuchł pożar.Ludzie zaczęli opuszczać Altalenę, znajdującą się zaledwiedziewięćdziesiąt metrów od brzegu.Nie wszyscy jednak zdążyli  potężna eksplozja zniszczyła statek.Zginęło szesnastu bojowników Ecelu i trzech żołnierzy Cahalu, dziesiątki ludzi odniosły rany.Wieczorem Begin wystąpił w nadawanej na żywo dwugodzinnej audycji radia Ecelu, przeklinającBen Guriona, który jego zdaniem zamierzał go zabić.On, Begin, ze swej strony będziepowstrzymywał swoich ludzi i nie dopuści do wybuchu wojny domowej. Nie będziemy strzelać.Niedojdzie do bratobójczych walk, kiedy wróg stoi pod bramami.Ben Gurion zabrał głos na forumZgromadzenia Narodowego, tymczasowego parlamentu.Powiedział, że cieszy się ze zniszczeniabroni, ponieważ nie była przeznaczona dla Cahalu.Wspomniał o  błogosławionym dziale , któreotworzyło ogień do Altaleny  żarliwi rewizjoniści nigdy nie zapomnieli ani nie wybaczyli mu tychsłów.Nie upłynął tydzień, a Ben Gurion znów miał do czynienia z  politycznym buntem w armii , jak tow gniewie określił.Tym razem zbuntowała się lewica.Ben Gurion był zdecydowany mianować nakluczowe stanowiska więcej oficerów służących przedtem w armii brytyjskiej i w Brygadzie%7łydowskiej.Zamierzał też osłabić w wojsku wpływy partii Mapam (powstałej w styczniu z połączeniaHa-Szomer ha-Cair i Achdut ha-Awoda).y
ródłem tych wpływów byli przede wszystkim dowódcyPalmachu, w większości zwolennicy Achdut ha-Awoda.Oba cele łączyły się ze sobą, a dążenie do ichosiągnięcia wzbudziło gniew apolitycznego szefa operacji Jigala Jadina (szef sztabu Jaakow Dorichorował przez większą część wojny) oraz związanych z partią Mapam generałów, którzy zbiorowozłożyli rezygnację.Ben Gurion oskarżył Jadina o bunt.Jadin odparł, że gotów jest służyć jako prostyżołnierz, ale nie będzie ponosił odpowiedzialności za decyzje, które uznaje za nieuzasadnione.BenGurion zagroził na posiedzeniu rządu, że poda się do dymisji.Ponownie zażądał zwolnienia Galilegojako warunku sine qua non jakiegokolwiek nowego układu.Utworzono pięcioosobowy komitet ministerialny, który miał zbadać oskarżenia i kontroskarżenia.Jadin, zeznając przed nim, ostro skrytykował nieustanne ingerencje Ben Guriona w sprawyoperacyjne.Jeszcze raz dał do zrozumienia, że absolutnie się nie zgadza z premierem i ministremobrony w kwestii bitwy o Jerozolimę.Zeznawał także Galili, który również krytykował Ben Gurionaza sposób sprawowania funkcji ministra obrony.Ministrowie zalecili utworzenie gabinetu wojennego.Zalecili także przywrócenie Galilego na dawne stanowisko szefa dowództwa narodowego  znalazłbysię w praktyce pomiędzy ministrem obrony Ben Gurionem a sztabem generalnym.Ben Gurionpospiesznie złożył dymisję, kilka dni przed spodziewanym zakończeniem rozejmu.Gdy premierdemonstracyjnie siedział w domu, a generałowie też nie piastowali swoich stanowisk, cały politycznyi wojskowy establishment gorączkowo negocjował, żeby znalez
ć jakąś formułę, która mogłabyuratować sytuację.Ten przykład obrazowo ukazuje, że nawet oponenci Ben Guriona, którzy beztrosko oskarżali goo autokratyczne metody, rozpaczliwie bali się go stracić.Galili altruistycznie ofiarował własną głowę [ Pobierz całość w formacie PDF ]