[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W głębi duszy wiedział, że nie ma ona nic wspólnego z szampanem. ROZDZIAA
21 SZCZ
Z
LIWY TRAFZasadniczo o wszystkim decydowały prawa fizyki.Zderzenie równych iprzeciwnych sił.Obiekt pozostający w ruchu próbuje pozostać w ruchu,niezależnie od tego, że ów ruch jest nietypowy, niepożądany lub po prostuirytujący.Siła równa się masa razy prędkość - tego rodzaju praw nie da sięzmienić.Z tego powodu Sean Parker, sześćdziesiąt siedem ociekających wodąkilogramów, nawet nie próbował zatrzymać wielkiej mahoniowej komody, którastoczyła się z trzaskiem po schodach werandy małego bungalowu.Stał nieruchomo, kręcąc tylko głową i obserwując, jak to cholerstwoprzewraca się na bok i ląduje z głuchym trzaskiem na trawniku obok podjazdu.Odczekał kilka sekund, na szczęście z wnętrza domu nie dobiegły żadnenarzekania.Jego dziewczyna najwyraz
niej nic nie usłyszała, a więc jeśli uda musię wrzucić lekko uszkodzony mebel na tył zaparkowanego kilka metrów dalejbmw, ona nigdy się nie dowie o tym wypadku.Przykląkł na jedno kolano, chwycił od spodu komodę i spróbował jąporuszyć.Jego drogie włoskie buty zagłębiły się kilka centymetrów w trawie.Poczerwieniał na twarzy z wysiłku, poczuł lekki ucisk w płucach, odkaszlnął izrezygnował.Przyszło mu do głowy, by użyć inhalatora, ale ostatecznie uznał,że nie pomoże mu to w wykonaniu zadania.Prawdopodobnie będzie musiałschować do kieszeni swoją męską dumę i poprosić dziewczynę o pomoc.Nocował u niej przez ostatni semestr jej studiów na Stanfordzie, a teraz, kiedyprzeprowadzała się z powrotem do domu, uznał, że powinni mieć jakieśwspomnienie z czasu wspólnego mieszkania pod jednym dachem - nawet jeślimiałoby to być przetaszczenie pięćdziesięciokilogramowej komody przezkawałek trawnika.- Sean Parker?Głos dobiegał z nieokreślonego kierunku, wyrywając Seana z rozmyślańna temat komody.Podniósł wzrok, odwrócił się w stronę ulicy i zmrużył oczy -słońce świeciło mu teraz prosto w twarz.Znajdowali się w spokojnej dzielnicyPalo Alto, miejscowości, w której mieszkała rodzina jego dziewczyny.Kiedy jego wzrok dostosował się do nowego oświetlenia, dostrzegłczterech chłopaków zmierzających w jego kierunku.Nieczęsto widywało sięmłodych ludzi w tej sennej dzielnicy, która z pewnością nie mogła uchodzić zanajmodniejszą część przedmieść.Był to po prostu sympatyczny labirynt uliczeki ciągnących się wzdłuż nich niskich domów z basenami i wypielęgnowanymitrawnikami.Tu i ówdzie rosła jakaś stara palma.Sean oceniał, że statystycznymieszkaniec musiał być co naj mniej trzydzieści lat starszy od tych chłopaków.Ich stroje, bluzy sportowe, dżinsy i (u jednego z nich) szary polar z kapturemwskazywały, że byli studentami.W pierwszej chwili wydawali się Seanowi zupełnie obcy, jednak kiedypodeszli bliżej, zdał sobie sprawę, że jednego z nich skądś zna.- Cóż za niezwykły zbieg okoliczności - mruknął pod nosem, gdy tylkoprzypomniał sobie nazwisko chłopaka.Mark Zuckerberg wydawał się równie zaskoczony, choć trudno byłocokolwiek wyczytać z jego twarzy.Szybko przedstawił pozostałą trójkę jakoswoich współlokatorów i wyjaśnił, że od niedawna mieszkają w okolicy.Markwskazał nawet palcem na dom stojący kilkadziesiąt metrów od mieszkaniadziewczyny Seana.Ten z kolei nie wierzył w przypadkowe spotkania.Przeznaczenie, los - nazwijcie to sobie, jak chcecie.Czasami miał poczucie, żejego całe życie jest serią takich zdarzeń.Tyle się wcześniej namęczył, aby odszukać Marka Zuckerberga wNowym Jorku, a teraz ten mały geniusz wpadł mu prosto w ręce.Od czasuspotkania w restauracji 66 wymienili kilka emaili, próbując umówić się nakolejne.Zaledwie kilka tygodni wcześniej mieli się nawet zobaczyć w LasVegas przy okazji jakiejś imprezy poświęconej nowoczesnym technologiom, alenic z tego nie wyszło.Wszystko jednak ułożyło się znacznie lepiej.Znacznielepiej.Kiedy Sean wyjaśnił, że pomaga swojej dziewczynie przeprowadzić się zpowrotem do rodziców oraz że może jeszcze u niej pomieszkać przez kilkanajbliższych dni, natomiast póz
niej będzie musiał sobie znalez
ć nowe lokum,zobaczył, że Markowi zaświeciły się oczy.Chłopak przybył do DolinyKrzemowej, ponieważ uznał ją za najwłaściwsze miejsce do rozwinięciadziałalności.Czy mogło mu się zatem przydarzyć coś lepszego niż przypadkowespotkanie z twórcą dwóch najgłośniejszych firm w historii miasta? Mark niezłożył mu żadnej oficjalnej propozycji, ale Sean był pewien, że jeżeli tylkobędzie zainteresowany - a wiedział, że będzie - może na nią liczyć.Chciał się zaangażować w thefacebooka od chwili, gdy po raz pierwszygo zobaczył.Teraz zrozumiał, że ma spore szanse zamieszkać w jednym domu zczłowiekiem, który go stworzył.To się dopiero nazywa zaangażowanie.***Chłopak sunął w powietrzu niczym Piotruś Pan z jakiejś dziwacznejszkolnej produkcji; nie miał na sobie co prawda uprzęży i nie wisiał na linkach,ale trzymał się kurczowo prowizorycznej tyrolki rozpiętej między kominem nadachu budynku a słupem telefonicznym po drugiej stronie basenu.Wrzeszczał,niemniej Sean podejrzewał, że jest bardziej pijany niż przerażony.Mimo tozdołał puścić linę w odpowiednim momencie, wykonać fikołka w powietrzu iwpaść dokładnie w środek basenu.Woda rozprysła się na wszystkie strony,zalewając stojący obok basenu grill oraz drewniany taras znajdujący się z tyłudomu na La Jennifer Way - spokojnej podmiejskiej uliczce odległej o zaledwiekilka mil od centrum Palo Alto.Sean był ogromnie zadowolony z nowego miejsca zamieszkania - dombył piękny, na dodatek, choć Mark i jego kumple niewiele wcześniej się doniego wprowadzili, panowała w nim już ta cudowna atmosfera zażyłości typowadla akademików [ Pobierz całość w formacie PDF ]