[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pora z tym skończyć, w końcu jestemWładcą! Wprawdzie w oddziale wiedział o tym tylko Egort, ale itak powinienem zachowywać się adekwatnie do swojej pozycji.203 Có\
, zakupy trzeba będzie odło\
yć do rana  westchnęła z\
alem Khilayia, patrzÄ…c na ciÄ™\
kie kłódki wiszące na drzwiachkramów. Najwyraz
niej  wzruszył ramionami Ert  a na razie po-szukajmy zajazdu.Decyzja była ze wszech miar słuszna: wszyscy byli zmęczeni,a Len zasypiał na siedząco, co trochę mnie niepokoiło  gotówjeszcze spaść z siodła i kuruj go potem.Po zaczepieniu jednego z tubylców o średnim stopniu trzez
-wości (mówił, ale niewyraz
nie) dowiedzieliśmy się, \
e zajazd wewsi jest i to nawet du\
y, poniewa\
jesienią i zimą odbywa się tujarmark, więc podli krwiopijcy.to znaczy, czcigodni wędrowcyznajdą tam schronienie.Gdy Ert zostawił w spokoju nieszczęsne-go pijaczynę, ja mimochodem wykasowałem mu wspomnienia onaszym spotkaniu.Pewnie rano i tak by nic nie pamiętał, alestrze\
onego Stwórca strze\
e.Wieś mogła mieć najwy\
ej dwieście lat, gdyby była starsza,pamiętałbym ją, w tamtych czasach często tu zaglądałem.Domkiz rzez
bionymi obramowaniami okien cieszyły oko.Dziwne: nielubię ludzkich miast, ale wsie i wioski kocham z całej duszy.Sąjakieś takie przytulne, czyste, swojskie.Co prawda, gnój i inneuroki gospodarstwa wiejskiego nadal pozostawały w mocy, ale\
adna porzÄ…dna gospodyni nie wylewa pomyj tu\
za progiemwłasnego domu.Gdyby to ode mnie zale\
ało, zbudowałbym sobie mały domekz wysokim płotem i wrotami z cię\
ką zasuwą, a potem cieszy-łbym się samotnością i wyrzucaniem ró\
nych petentów ze swego204suwerennego terytorium.Ech, niestety, takie szczęście raczej niejest mi pisane.Nie pozwolą mi tak po prostu cieszyć się \
yciem.Kto? Raczej co  sumienie i poczucie obowiązku, które wisząnade mną niczym dwa głodne wampiry: jak tylko się zapomnę,od razu pogryzą do krwi.Zajazd mnie nie rozczarował: sympatyczny piętrowy budy-nek, sprawiający wra\
enie, \
e gospodarz poświęcał mu się bezreszty: odmalowany, wyremontowany, nie było nic, co mogłobyświadczyć o lenistwie czy niedbalstwie.Co prawda, znaczniebardziej ni\
zajazd interesowali mnie ci, którzy w nim przebywa-li: czułem przez skórę, \
e los szykował mi kolejne ciekawe spo-tkanie.Do naszego zmęczonego i wygłodzonego towarzystwa pode-szła pulchna, uśmiechnięta jejmość, która od razu zaatakowałanas wylewną serdecznością, a\
poczułem się trochę nieswojomimo świadomości, \
e ta otchłań \
yczliwej troski wypływa zeszczerego serca.Zajęliśmy wszystkie wolne pokoje i czym prędzej zanieśliśmytam swoje rzeczy, zapewniając gospodynię, \
e na pewno zej-dziemy na kolację i będziemy mogli docenić jej kunszt kulinarny.Miałem dzielić pokój z Kotem i Lenem  elf urządził regularnąhisterię, \
e chce zostać ze mną, a nie swoim starszym bratem, cotego ostatniego wyraz
nie zniesmaczyło.Współlokatorzy w zu-pełności mi odpowiadali, choć, prawdę mówiąc, od tego spi-czastouchego dzieciaka wolałbym trzymać się z daleka: jeszczemi paskudnik wsadzi \
abę do łó\
ka.Nie, \
ebym się bał płazów,ale znalezienie we własnym łó\
ku czegoś śliskiego i zimnego tomarna przyjemność.205Gdy pilnujący się mnie Len w końcu zszedł do wspólnej sali,Ert, który zdą\
ył ju\
zatroszczyć się o konie, podszedł do mnie izakłopotany powiedział, \
e Ae-Nariego nie ma w stajni.Takjakbym nie wiedział! Przecie\
sam puściłem to wredne bydlę,\
eby sobie trochę pobiegało.Rano będzie stał przed gankiem ipatrzył na mnie wiernymi, podejrzanie niewinnymi oczami.Uspokojony rycerz dał mi kontrolnie po karku, \
ebym go naprzyszłość nie denerwował, i popchnął mnie w stronę stołu, przyktórym ju\
siedzieli wszyscy nasi towarzysze.Wtedy poczułem, \
e ktoś na mnie patrzy.To nie było wra\
e-nie myśli czy obecności, lecz właśnie taksującego mnie spojrze-nia.Odwróciłem się powoli, płynnie, jakby niechcący dotykającrękojeści miecza.Mój ruch zauwa\
yli pozostali członkowie od-działu i te\
zaczęli czujnie oglądać salę w poszukiwaniu z
ródłazagro\
enia.W drzwiach stał wysoki mę\
czyzna w ciemnym płaszczu zkapturem.Najwyraz
niej dopiero co wszedł, bo dopadła go roz-trajkotana  cioteczka Ann , \
ona właściciela zajazdu [ Pobierz całość w formacie PDF ]