[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie musisz się tłumaczyć.Mocniejścisnął ją za rękę.- Nie ułatwiasz mi tego.Próbuję ci powiedzieć, że odszedłemwyłącznie dla twojego dobra.Potem chciałem do ciebie wrócić.Napewno bym cię odnalazł.Bardzo chciała mu wierzyć, lecz nie mogła.Już kiedyś jązostawił.Do trzech razy sztuka - mówi stare przysłowie.Już dawnoprzestała być małą dziewczynką.Wszystko się zmieniło.Niespiesznie dotarli na brzeg strumienia i usiedli na trawie.Przezchwilę słuchali rechotania żab i śpiewu świerszczy.- A niech to, Cameron - odezwał się Jackson.- Zupełnie nie wiem, co z tobą zrobić.ousladanscRoześmiała się cicho.- Nic nie musisz robić.Zaprowadz
mnie tylko do Elmwood.Potem dam sobie radę.Niepotrzebna mi twoja pomoc - dodałaburkliwie.- Wiem.Potrafisz zadbać o siebie lepiej niż niejeden mężczyzna.Jednak chcę ci pomóc.- Z
mieszne.Ty masz swoje.- Machnęła ręką,- Masz swoje życie.Muszę wrócić do domu, zanim wyjadę naPółnoc.Po prostu muszę.- Nie chcę zostawić cię zupełnie samej.Co z twoim bratem?Ciężka sprawa.Cameron przyglądała mu się w milczeniu.Jackson zastanawiałsię przez dłuższą chwilę.- Chcę porozmawiać z tobą o naszej przyszłości.Popatrzyła na niego spłoszona.Bała się, że padną; słowa, którychwolałaby nie słyszeć.- Cicho - szepnęła.- Mamy niewiele czasu,Najlepiej nic nie mów.Po prostu mnie kochaj.- Objęła go za szyję.- Możesz to zrobić? -zapytała zalotnie.Dwa dni póz
niej Cameron stanęła na krętej polnej drodze,prowadzącej do Elmwood.Jackson dał im wóz, konia i większośćzapasów.- Pamiętaj, że nie możecie tu zbyt długo zostać - przestrzegł.Cameron spojrzała na niegdyś uczęszczaną drogę, która zaczęłaousladansczarastać trawą.- To tylko kilka dni - odrzekła zmęczonym tonem.Jackson spod oka spojrzał na Cameron, a potem wbił wzrok wziemię.Na policzkach miał kilkudniowy zarost, który dodawał mułobuzerskiego uroku.- Zostaniemy dzień, najwyżej dwa - wtrąciła Taye.- Obiecuję,panie kapitanie.Zabiorę ją stąd siłą.Nawet gdyby trzeba było jązwiązać - dokończyła z uśmiechem.Cameron zwróciła się do Jacksona:- Zrób, co zaplanowałeś, i wracaj na statek.Nic nam się niestanie.Jackson przeczesał włosy palcami.Wciąż nie był pewien, czydobrze robi, zostawiając ją tutaj samą.- Wez
to.- Wyciągnął rewolwer zza pasa.Tylko nie strzelaj bezpotrzeby.Wcisnął jej broń do ręki.Cameron spojrzała na nią zpowątpiewaniem.Rewolwer był ciężki i zimny w dotyku.- Dziękujemy, panie kapitanie - powiedziała Taye.Bliz
niaczki pomachały Jacksonowi na pożegnanie, a Cameronstała jeszcze przez chwilę.- Idz
już - szepnęła.Bała się tego rozstania.W końcu jednakodważnie wspięła się na palce i pocałowała go w policzek.Jacksonwziął ją w ramiona.- Znajdę cię! Przysięgam na prochy twojego ojca, że cię znajdę.Cameron tylko skinęła głową.Słowa uwięzły jej w gardle.ousladanscPobiegła za Taye.W dłoni wciąż trzymała ciężki rewolwer.- Wszystko w porządku? - zapytała przyjaciółka.Cameronprzytaknęła krótkim ruchem głowy.Wcisnęła broń do sakwy, którą Taye niosła na ramieniu.- Wez
to, i tak nie wiem, jak się z tym obchodzić.Taye chwyciła ją za rękę i z uśmiechem rozejrzała się po okolicy.- Wracamy do domu.ROZDZIAA
DWUDZIESTY ÓSMYCameron zajrzaÅ‚a przez okno do wnÄ™trza głównego budynku.Podwórko byÅ‚o zaroÅ›niÄ™te chwastami, a w drzwiach pozostaÅ‚a dziurapo siekierze.KtoÅ› najwyraz
niej wdarł się do środka.Dom wyglądałżałośnie, ale Cameron i tak ze wzruszeniem rozglądała się po okolicy.Wreszcie była u siebie.- Jestem głodna - odezwała się Dorcas.- Trochę głupio mi pytać,ale myśli pani, że jest tam coś do jedzenia, panienko?Cameron nie odrywała wzroku od budynku.W pokojachpanowała ciemność, lecz mogłaby przysiąc, że widziała przelotny cieńw jednym z górnych okien.Tam mieścił się pokój Granta.Serce zamarło jej w piersi.Przecież powinien być nadal w BatonRouge.Nawet nie przyszło jej do głowy, że brat chciałby tu wrócić.Nienawidził Elmwood.Nie miał powodu, żeby zamieszkać w pustymousladanscdomu.Chyba że czekał na mnie, pomyślała ze strachem.Popatrzyła naTaye.- Zabierz konia do stajni - powiedziała sztucznie spokojnymgłosem.- Niech bliz
niaczki rzucą mu trochę siana.- Mam nadzieję, że jeszcze coś zostało - odparła Taye.- Chybasłyszałaś, co mówili ci chłopcy na drodze.Maruderzy kradli wszystko,co tylko mogło im się przydać.Cameron w zamyśleniu spojrzała na górne okno.- Co chcesz zrobić? - zapytała Taye.- Muszę wejść do środka [ Pobierz całość w formacie PDF ]